Terwijl op straat gekke Lydia, op muziek die alleen zij kan horen, danst voor haar minnaar, die alleen zij kan zien, zit ik achter het raam en schrijf mijn memoires. Ik ben 34, en men weet nooit wanneer en waaraan men ten onder zal gaan.

'Het perpetuum mobile van de liefde is een autobiografisch relaas over twee zusters die allebei schrijfster wilden worden, totdat de jongste een einde aan haar leven maakte. Zeven jaar later voelt de oudste zich nog altijd achtervolgd door deze gebeurtenis. Dit is het persoonlijk verslag van haar poging daarmee in het reine te komen: 'Misschien moet ik onder ogen zien dat haar dood een onvervreemdbaar deel van mijn bestaan is.'
Het is tevens een speurtocht naar wat het betekent om een vrouw te zijn in een wereld waarin dochters opgevoed worden tot hoedsters, voedsters en diensters, en de liefde nog de belangrijkste levensvervulling wordt geacht.

Vell leesplezier gewenst aan de vinder