Εκδόσεις Ωκεανίδα

Περιγραφή από το οπισθόφυλλο:
"Λέγομαι Ίνγκριντ Μπετανκούρ, είμαι σαράντα χρονών κι έχω δύο παιδιά. Έχω εκλεγεί γερουσιαστής στη χώρα μου, την Κολομβία.
Είναι γνωστό ότι τα καρτέλ των ναρκωτικών -που αφανίζουν τα παιδιά μας- διαθέτουν τρομακτική δύναμη στην Κολομβία. Οι δολοφονίες και τα πολιτικά σκάνδαλα είναι καθημερινότητα. Όμως πίσω από την οργανωμένη μαφία υπάρχει ένας λαός περήφανος κι αποφασισμένος να ξεφύγει από τα γρανάζια της κόλασης, από το φόβο και τη βία. Εδώ και δέκα χρόνια αγωνίζομαι γι αυτό το λαό. Οι Κολομβιανοί μ έχουν εκλέξει ήδη δύο φορές -τη δεύτερη μάλιστα πήρα τις περισσότερες ψήφους σ όλη τη χώρα. Αυτό το εκπληκτικό ποσοστό κρύβει μια ελπίδα για το μέλλον του λαού μου.
Το 1989 ο Λουίς Κάρλος Γκαλάν, υποψήφιος πρόεδρος της δημοκρατίας, δολοφονήθηκε σε προεκλογική συγκέντρωση στην Μπογκοτά, γιατί είχε ορκιστεί να απαλλάξει το κράτος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της μαφίας. Συνεχίζω τον αγώνα που ξεκίνησε ο Γκαλάν. Η μαφία έχει ήδη επιχειρήσει δύο φορές να με σκοτώσει. Έχω απόλυτη συναίσθηση του κινδύνου, αλλά δεν πρόκειται να υποχωρήσω. Θα φτάσω μέχρι το τέλος.
Ονειρεύομαι ότι κάποια μέρα θα υπάρξει στην Κολομβία αληθινή δημοκρατία. Όλοι μου λένε πως είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου. Ελπίζω όμως, όταν διαβάσετε το βιβλίο μου, να καταλάβετε γιατί πρέπει να πιστεύω πως μπορεί να γίνει πραγματικότητα".

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
H Ίνγκριντ Μπετανκούρ γεννήθηκε το 1961 και έζησε τα παιδικά και νεανικά της χρόνια μεταξύ Κολομβίας και Γαλλίας. Από μικρή άκουγε τους φίλους των γονιών της να συζητάνε για το μέλλον της Κολομβίας. Αυτοί οι φίλοι, που ονομάζονται Πάμπλο Νερούδα, Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες ή Φερνάντο Μποτέρο, θα εμφυσήσουν την αγάπη για την πατρίδα στο κοριτσάκι που κρύβεται πίσω από το πιάνο για να τους ακούει ως αργά τη νύχτα... Εκλεγμένη πρώτα στην κολομβιανή Βουλή και κατόπιν στη Γερουσία (πρώτη και τις δύο φορές σε ψήφους), έβαλε στη συνέχεια υποψηφιότητα για τις προεδρικές εκλογές της 26.5.2002. Στις 23 Φεβρουαρίου, όμως, του ίδιου έτους συνελήφθη όμηρος της ένοπλης επαναστατικής οργάνωσης FARC και παρέμεινε όμηρος, παρά τη διεθνή κινητοποίηση πολιτικών προσωπικοτήτων καθώς και των δύο παιδιών της, Μελανί και Λορέντσο, για την απελευθέρωσή της, μέχρι τις 2 Ιουλίου του 2008, οπότε και απελευθερώθηκε μετά από αναίμακτη επιχείρηση του Κολομβιανού Στρατού.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Η Ινγκριντ Μπετανκούρ που εξελέγη γερουσιαστής στην Κολομβία πριν από τέσσερα χρόνια, στα τριάντα οκτώ της, με τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων στη χώρα, απήχθη στις 23 Φεβρουαρίου 2002 από «γκερίγιας» στη διάρκεια περιοδείας της στην επαρχία. Προτού απαχθεί, η Ινγκριντ είχε κηρύξει τον πόλεμο στα καρτέλ ναρκωτικών, είχε αψηφήσει επανειλημμένες απειλές για τη ζωή της, είχε θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος της Δημοκρατίας και είχε γράψει ένα βιβλίο ντοκουμέντο: το αυτοβιογραφικό "Με τη φλόγα στην καρδιά", που εκδόθηκε το 2001 στα γαλλικά. Ο γαλλικός Τύπος έστειλε στην Κολομβία απεσταλμένους, και δυο-τρεις από αυτούς ήταν παρόντες στην αρπαγή της από τους «γκερίγιας» της FARC (οι οποίοι υποτίθεται πως είναι μαρξιστές αντάρτες αλλά στην πραγματικότητα φαίνεται πως δρουν ως φρουρά και ένοπλη ομάδα υποστήριξης των καρτέλ ναρκωτικών σε μια χώρα όπου τίποτε δεν είναι αυτό που δηλώνεται). Χρειάστηκε να περάσουν 48 ώρες για να κάνει κάποια δήλωση η επίσημη κυβέρνηση της Κολομβίας, ενώ η FARC δήλωσε από τηλεοράσεως ότι θα κρατούσαν την Ινγκριντ για έναν χρόνο, στη διάρκεια του οποίου θα διαπραγματεύονταν την απελευθέρωση δικών τους φυλακισμένων στην Κολομβία. Αν οι διαπραγματεύσεις δεν τους ικανοποιούσαν, θα αποφάσιζαν τι θα έκαναν με τη ζωή τής υποψήφιας Προέδρου της Δημοκρατίας. Η Ινγκριντ γνώριζε από την αρχή τι κινδύνους θα αντιμετώπιζε αλλά ονειρευόταν ότι «κάποια μέρα θα υπάρξει στην Κολομβία αληθινή δημοκρατία».
Αφησε τα σαλόνια του Παρισιού και τη διεθνή διανόηση που μαζευόταν στο σπίτι της εκεί, αφού ο πατέρας της ήταν γνωστός κολομβιανός διπλωμάτης, και επέστρεψε στους δρόμους της Μπογκοτά με μια απόφαση: να πάψει η χώρα της να θρηνεί 3.000 ανθρώπους τον χρόνο από τη δράση της μαφίας. Αλλωστε η χρυσωμένη εξορία των Μπετανκούρ χρησίμευσε μόνο για να επιστρέψουν δριμύτεροι: «Ξέρεις, Ινγκριντ» της είπε ο πατέρας της όταν θα επέστρεφαν στην Μπογκοτά, «η Κολομβία μάς έχει δώσει πάρα πολλά. Χάρη σ αυτήν γνώρισες την Ευρώπη, χάρη σ αυτήν πήγες στα καλύτερα σχολεία και έζησες μέσα σε μια πνευματική πολυτέλεια που κανένας μικρός Κολομβιανός δεν θα γνωρίσει στη δική του ζωή. Για όλες αυτές τις ευκαιρίες που σου προσέφερε, έχεις σήμερα ένα χρέος απέναντί της. Να το θυμάσαι αυτό». Η Ινγκριντ μέχρις ενός σημείου έκανε χρήση της πνευματικής πολυτέλειας και της ελευθερίας αυτής. Ωσπου ήλθε αντιμέτωπη με τους «σικαρίος», τους άντρες με τις μοτοσικλέτες που στρατολογούνται στις πιο άθλιες φτωχογειτονιές για να σκοτώνουν έναντι πινακίου φακής.
Η νοσταλγία για την πατρίδα τής νεαρής Ινγκριντ, που έχει ήδη παντρευτεί γάλλο διπλωμάτη και έχει αποκτήσει μαζί του δύο παιδιά όταν αποφασίζει να δώσει τέλος στην άνετη ζωή της συζύγου και μητέρας, ξεχειλίζει στην αφήγησή της. Της έχει λείψει «η σκληρότητα του τοπίου - η Μπογκοτά φυτρώνει άγρια, οργισμένα, σε δύο χιλιάδες εξακόσια μέτρα υψόμετρο -, η αφόρητη οχλοβοή των δρόμων της, ο ουρανός της, τόσο βαρύς κάποιες φορές, οι καταρρακτώδεις βροχές της και πάνω απ όλα το μαύρο, σοβαρό και μελαγχολικό βλέμμα των Κολομβιανών». Το 1994, τριάντα τριών χρόνων, εκλέγεται βουλευτής στο κοινοβούλιο της Κολομβίας. Η κατά μέτωπον σύγκρουση έχει αρχίσει. Το 1996 εκδίδεται το πρώτο βιβλίο της με τίτλο "Ναι, γνώριζε", αποτέλεσμα των ερευνών της για τη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του Ερνέστο Σαμπέρ από τη μαφία. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Κολομβία μετά τις πρώτες απειλές για τη ζωή της. Επιστρέφει λίγο αργότερα και το 1998, στα τριάντα επτά της, εκλέγεται γερουσιαστής.

Η ιστορία της Ινγκριντ αντιπροσωπεύει περιπτώσεις και άλλων διανοουμένων της Λατινικής Αμερικής, που είτε εκδιώχθηκαν είτε έγιναν πρέσβεις σε άλλες χώρες, για να απομακρυνθούν από τις δραστηριότητες της μαφίας, είτε πήραν Νομπέλ είτε έγιναν πρόεδροι για μικρό χρονικό διάστημα. Βρίσκουμε κάποιους απ αυτούς στο σπίτι των Μπετανκούρ στο Παρίσι: τον Μιγκέλ Αντζελ Αστούριας, τον Πάμπλο Νερούδα, τον Γκαρσία Μάρκες, τον Φερνάντο Μποτέρο κ.ά. Από εκείνα τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια ξεκινάει η αφήγηση. Η μητέρα της, νέα και ενθουσιώδης, πρώην βασίλισσα της ομορφιάς, πίστευε ότι για να πολεμήσει κανείς τη διαφθορά έπρεπε να χωθεί στα γρανάζια της. Με αυτή την άποψη ευθυγραμμίστηκε η Ινγκριντ όταν αποφάσισε να θέσει υποψηφιότητα για αντιπρόσωπος της χώρας. Πρότυπό της ο Λουίς Κάρλος Γκαλάν, στενός φίλος της μητέρας της και υποψήφιος για την Προεδρία της Δημοκρατίας, που δολοφονήθηκε το 1989, κατά την έναρξη μιας προεκλογικής συγκέντρωσης, στα σαράντα έξι του χρόνια.
Με έναν περίεργο τρόπο η ιστορία που αφηγείται η Ινγκριντ Μπετανκούρ κινείται κυκλικά. Οσα συνέβησαν στον πατέρα και στη μητέρα της βλέπουμε να συμβαίνουν στην ίδια και στον διπλωμάτη σύζυγό της, όσα έζησαν εκείνη και η αδελφή της ως παιδιά εκπατρισμένων γονιών, βλέπουμε να τα ζουν τώρα τα δικά της παιδιά, όσα διηγείται για μια κυβέρνηση, τα παρακολουθούμε και στην επόμενη. Ιδίως οι πρώτες εντυπώσεις της από τον πολιτικό βίο είναι αποκαλυπτικές. «Το 1986 είμαι άβγαλτη ακόμη» γράφει. «Παρατηρώ για πρώτη φορά τις πρακτικές των πολιτικών μας και καταλαβαίνω καλύτερα γιατί ο πατέρας μου δεν τους εμπιστεύεται». Επειτα, «αυτό που μου κάνει τώρα εντύπωση εδώ στην Κολομβία είναι πως οι βουλευτές παίρνουν διαρκώς και σχεδόν αυθαίρετα τον λόγο, χωρίς να έχουν γνώση των θεμάτων τους, απλώς και μόνο επειδή τους αρέσει να τραβάνε επάνω τους την προσοχή». Δεν μπορούν αυτοί οι βουλευτές να σταθούν στο ύψος των αναγκών της Κολομβίας! Το βιβλίο της Ινγκριντ Μπετανκούρ είναι γραμμένο με έντονη συγκίνηση και εσωτερικό κραδασμό: θέλει να μάθει όλος ο κόσμος ότι η χώρα της είναι κάτι περισσότερο από το βασίλειο των ναρκωτικών, της φτώχειας και της βίας.

ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ
ΤΟ ΒΗΜΑ , 14-04-2002

Από τις πιο συγκινητικές ιστορίες που έχω ακούσει: η αληθινή ιστορία της Γαλλοκολομβιανής παρ'ολίγον βουλευτίνας, η οποία, μαζί με την καλύτερή της φίλη Κλάρα Ρόχας, συνελήφθησαν από τα καρτέλ κοκαΐνης και κρατήθηκαν για πάνω από 6 χρόνια μέσα στη ζούγκλα.
Τότε, δεν ήξερε ότι θα σωθεί και ότι, πάρα πολύ καταβεβλημένη θα επιστρέψει στη Γαλλία (μετά από μια συντονισμένη επιχείρηση από το Γάλλο πρωθυπουργό Σαρκοζί και μια πολύχρονη παγκόσμια καμπάνια), στην κόρη και το γιο της. Μαζί της, επέστρεψε και η Κλάρα με το γιο που είχε αποκτήσει με έναν από τους αντάρτες.

Να και η κριτική του φίλου μου του Πάνου:
"Έχω διαβάσει πολλές αντικρουόμενες απόψεις για το χαρακτήρα της Μπετανκούρ κι ομολογώ ότι αυτό το βιβλίο το διάβασα με σκεπτικισμό. Μου άρεσε, με κράτησε, η γερουσιαστής γράφει καλά, ουσιαστικά και καίρια. Μέσα από το κείμενό της γνώρισα μια Κολομβία που δεν ήξερα ότι ήταν τόσο διεφθαρμένη, τόσο σάπια, μια χώρα όπου κυριαρχεί και ηγείται η Μαφία και τα καρτέλ ναρκωτικών, όπου δεν υπάρχει προσωπική πρωτοβουλία, όπου ο λαός χαλιναγωγείται από την τηλεόραση και τα καλώς πλασμένα και αληθοφανή \"τεκμήρια\" που παρουσιάζει αυτή κατά καιρούς.

Η Μπετανκούρ αφηγείται τα πιαδικά της χρόνια, τους δύο δεσμούς της με αντίστοιχους συζύγους αλλά κυρίως και περισσότερο τον αγώνα της να αντισταθεί σε αυτήν τη διαφθορά, να παλέψει για τη διαφάνεια και να φωτίσει αθέατες πλευρές των κυβερνήσεων, όχι γιατί είναι κατά της διαφθοράς μόνο αλλά και γιατί τα χρήματα που εμπλέκονται σε νοθείες, εκβιασμούς, λαθρεμπόριο θα μπορούσαν να βελτιώσουν τη ζωή χιλιάδων φτωχών οικογενειών της Κολομβίας που πεθαίνουν από πείνα και στερήσεις και έχουν πάψει να ελπίζουν και να ονειρεύονται. Αντικειμενικά (;) η Μπετανκούρ καταγράφει όλες τις παγίδες που της στήσανε και όλα τα εμπόδια που συνάντησε στη σταυροφορία της για μια καλύτερη Κολομβία και την επιτυχία της να εκλεγεί γερουσιαστής. Δεν πρόλαβε όμως να κάνει κάτι ως γερουσιαστής γιατί απήχθη από αντάρτες (απελευθερώθηκε το 2008 και η εμπειρία της γράφτηκε σε νέο βιβλίο).

Από την άλλη όμως, μια γυναίκα που μεγάλωσε χωρίς στερήσεις και σε αριστοκρατικά σχολεία δύσκολα θα αφοσιωθεί αφιλοκερδώς σε έναν αγώνα τέτοιου μεγέθους και έντασης, κρατώ όμως την πρόταση που έλεγε συνέχεια ο πατέρας της στη συγγραφέα: το ότι ανατράφηκες έτσι άνετα το χρωστάς στην Κολομβία και πρέπει να της το ανταποδώσεις, οπότε μια τέτοια γαλουχία σίγουρα δε βοηθά να αναπτυχθεί τυχόν κομπασμός, έπαρση κλπ. Κι όμως έχω διαβάσει και για τέτοιες εκδηλώσεις του χαρακτήρα της.

Τέλος πάντων, ο άνθρωπος είναι πάντα σύνθετη προσωπικότητα, οπότε το βιβλίο το συστήνω σε όσους θέλουν να γνωρίσουν μια άλλη Κολομβία και για όσους ενδιαφέρονται για καλογραμμένα απομνημονεύματα".

">~~~~~ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ~~~~~
Καλωσήρθες στο BookCrossing! Γράψε αν θες ένα μικρό σχόλιο για το πού και πώς βρήκες το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να γραφτείς στο site για να γράψεις σχόλιο παρακάτω - μπορείς να παραμείνεις ανώνυμος!
Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, στο προαύλιο του σχολείου, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας, κλπ.) για να το βρει κάποιος άλλος, όπως το βρήκες κι εσύ. Μπορείς ακόμη να το χαρίσεις σε κάποιον φίλο σου!
Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις.
Επίσης μπορείς να ρίξεις μια ματιά στον Ταξιδιωτικό Οδηγό BookCrossing και στο Ελληνικό Bookcrossing wiki που θα σου λύσουν κάποιες απορίες για τη λειτουργία του site.
Για να αφήσεις σχόλιο ή να πεις απλά μόνο ότι βρήκες το βιβλίο, γράψε στο πεδίο επάνω που ζητά "Enter...BCID" τον κωδικό αριθμό που βρίσκεται στην ετικέτα μέσα στο βιβλίο, και πάτα "Go!" Ευχαριστώ, και καλή ανάγνωση!

Στην κοπή της πίτας στην "Βυνη" - Δρακου 10, Κουκακι in Athens, Attica Greece

Το τσίμπησα από τη Ζώνη. Δεν σκοπεύω να το διαβάσω, αλλά θα το απελευθερώσω σύντομα :ο) Το πήρα και για έναν επιπλέον λόγο. Τα τελευταία χρόνια τρέχω ερασιτεχνικά σε αγώνες δρόμου αποστάσεων. Εκτός από τον σύλλογό μου, τον ΣΑΦΑΝΣ (Σύλλογος Αθλουμένων Φίλων Άλσους Νέας Σμύρνης), συχνά τρέχω και με τη φανέλα της Φλόγας, του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια. Δείτε εδώ το βιντεάκι: http://youtu.be/-yWvm9BAJt0

Σχεδόν ΕΠΤΑ χρόνια κρατήθηκε όμηρος η Μπετανκούρ, αν και το βιβλίο εκδόθηκε στα ελληνικά όταν είχαν πρωτοχαθεί τα ίχνη της. Έτσι αρμόζει να αφεθεί να ταξιδέψει στη μαζική απελευθέρωση βιβλίων με θέμα το 7ο Συνέδριο BookCrossing που θα γίνει στο Βόλο τον Ιούνιο :ο)

Άφησα το βιβλιαράκι κάτω από το μικρό εκκλησάκι (φωτογραφία), έξω από το πάρκινγκ του τελεφερίκ της Πάρνηθας, στην αρχή του μονοπατιού για τη Χούνη (το φαράγγι που οδηγεί στο Καταφύγιο Μπάφι). Είχε κόσμο τριγύρω, λόγω Πρωτομαγιάς, ας ελπίσουμε ότι κάποιος θα το δει και θα αποφασίσει να το... υιοθετήσει.