Ένα μπουμπουνητό ακούστηκε στον κόκκινο βράχο κι έπειτα η γη αναπήδησε κι άρχισε να τραντάζεται με σταθερούς σπασμούς, ενώ ο θόρυβος μεγάλωνε εξίσου σταθερά. Ο Ραλφ τινάχτηκε στον αέρα, ξανάπεσε, σπρωγμένος πάνω στα κλαδιά. Δεξιά του, και μόλις λίγα μέτρα παραπέρα, ολόκληρη η συστάδα έγειρε και οι ρίζες ούρλιαξαν καθώς βγήκαν εντελώς έξω από το χώμα. Είδε κάτι κόκκινο που γύριζε αργά σα μυλόπετρα. Έπειτα το κόκκινο πράγμα πέρασε, ογκώδες κι αργοκίνητο σαν ελέφαντας, κι εξαφανίστηκε προς τη θάλασσα.
Ο Ραλφ γονάτισε στ' οργωμένο χώμα και περίμενε να ξαναγυρίσει η γη στη θέση της. Έπειτα από λίγο μπόρεσε να δει πάλι καθαρά τ' άσπρα, σπασμένα κούτσουρα, τα τσακισμένα κλαδιά και τη μάζα από χαμόκλαδα. Ένιωθε ένα παράξενο βάρος στο κορμί του στο σημείο όπου είχε παρακολουθήσει τον ίδιο του το σφυγμό να πάλλει.
Και πάλι ησυχία.
Κι όμως όχι απόλυτη. Κάποιος ψιθύριζε εκεί έξω. Και ξαφνικά τα κλαδιά τραντάχτηκαν βίαια σε δύο σημεία στα δεξιά του. Η σουβλερή άκρη ενός κλαδιού φάνηκε μέσα απ' τα φύλλα. Πανικόβλητος, ο Ραλφ έσπρωξε το δικό του κοντάρι μέσα από τη χαραμάδα και χτύπησε μ' όλη του τη δύναμη...