„Dlaczego mistrz wrzuca młodziutką magiczkę na głęboką wodę zagadki, która przed nią pochłonęła 13 ofiar, w tym... kilku magów z doświadczeniem? Bo ma talent. Bo jest wystarczająco wścibska i ciekawska, a dwutomowa podróż w jej towarzystwie przekonuje, że to świetny kompan i - wbrew pozorom - nielichy przeciwnik.
Taka jest rudowłosa Wolha Redna, jedyna kobieta na typowo męskim wydziale magii Starmińskiej Wyższej Szkoły Magii, Wróżbiarstwa i Zielarstwa. Postrach strzyg, gwiazda magii praktycznej, autorka rewolucyjnych tez obalających wiekowe mity o wampirach (w tym bzdury o czosnku), niestrudzona badaczka obyczajów i życia codziennego krwiopijczej społeczności. Gdy przekracza granicę lasu osik oddzielających inne krainy od Dogewy, ojczyzny wampirów, przez myśl nam nie przejdzie, że wysłano ją z poselstwem niemalże dyplomatycznym...”

To nie Dostojewski, a prezentowany humor (szkolny) może się niektórym wydać zbyt prosty. Ale takie zarzuty spotykały nawet Pratchetta. Mnie książki o początkującej czarownicy się spodobały (przetrząsanie skryptów i notatek w poszukiwaniu właściwego czaru w czasie polowania na mantykorę - czyż nie przytrafiają się nam takie rzeczy, kiedy stawiamy pierwsze kroki w zawodzie?) i polecam każdemu, kto szuka po prostu dobrej rozrywki. Tłumaczka zachowała sporo naleciałości rosyjskich, co można wybaczyć, bo podkreśla klimat książek - chociaż fantastyczny, to jednak osadzony w realiach bliższych ukraińskiej wsi niż na przykład Londynowi.