Poesía. A pesares do título, non é un libro de poemas de amor. O meu favorito é o seguinte:

XXII
Na planura do bosco
está o exacto contraluz que nos vai fitando
nesa dimensión que miran os cíclopes
polo seu ollo mol
despóis que fan recibo e hai clarisa porque o día
xa é e transparece todo polo vidro.
Algo dunha verdade terrible deben ter
as árbores e a floresta para que nosoutros,
chamados á razón
e á dememoria, teñamos que abrasar o espléndido
corpo que medra cara o sol despois
de tanto e tanto inicio.

Hoy.

Pillado en el último meetup del año (Ourense 2010).

Premío Esquío de poesía 1989. Y no, no es, para nada, un poema de amor.

El título aparece en la última línea del primer poema:

I

E velaí que chegan á casa da tribo os restos
de homes supetamente
tristes desde a selva que habitaron no singular espacio
que vai de sol a sol
entre ameneiros flebes que sorrín á noite porque a noite
aniña e nunca mata.
Velaí que chegan os albardeiros coa pregunta nos labios,
teimudos, confidentes,
alén da porta e reclaman para sí como un dereito
aos homes da palabra
aqueles que teñen a sombra no corazón mancado.


XXXVI
Lingua:
Ámote asi, na boca, como se ama
Á moza no limiar do coito, porque
Sabes a esencia e patrimonio, porque
Es nosa e miña a un tempo cando vou
Na soedade do xardin e teño
Espacio para estar, contra o designio,
Nese cáliz da rosa permanente
Que ti es, desde o màis antigo sol
Que chama na mañá polos insectos.

En la zona de embarques.

Suerte...