Σε μια πανικόβλητη πόλη, που ζει και κινείται υπό την απειλή τρομοκρατικών χτυπημάτων, όπου οι πάντες και τα πάντα παρακολουθούνται από τις Αρχές με κάμερες και όπου η πραγματικότητα αρκετά συχνά δεν είναι αυτή που δείχνει, ο δεκαεννιάχρονος φοιτητής Άλεκ βιντεοσκοπεί άθελά του ένα εγκληματικό γεγονός. Η Σιμόν, η αινιγματική συμφοιτήτριά του που βρίσκεται μαζί του εκείνη τη στιγμή, εξαφανίζεται χωρίς να αφήσει ίχνη.
Το βίντεο του Άλεκ εκθέτει τις Αρχές, οι οποίες αναζητούν αυτόν που το τράβηξε.
Ο πατέρας του Άλεκ, που εργάζεται στην εταιρία τηλεπικοινωνιών της πόλης, ανακαλύπτει συμπτωματικά τι συμβαίνει. Για πρώτη φορά στη ζωή του αναρωτιέται για το τι πρέπει να κάνει.
Ποια είναι η αλήθεια; Ποιος είναι ο "εχθρός"; Ποιος βρίσκεται πίσω από όλες αυτές τις ενέργειες που σκορπούν τρόμο;
Μήπως η στάση της Ρόζας, της μικρής αδελφής του Άλεκ, είναι η μόνη που γεννά μια ελπίδα;

Βραβείο λογοτεχνικού βιβλίου για μεγάλα παιδιά περιοδικού "Διαβάζω", 2008.

Μα τι ωραίο βιβλίο! Απευθύνεται σε παιδιά άνω των 15 ετών αλλά είναι τόσο καλογραμμένο και ορθά δομημένο που το διάβασα ανετότατα (ων τριακοντούτης τουλάχιστον). Από πού να πρωτοξεκινήσω, τι να πρωτοαναφέρω, τι να πρωτοσχολιάσω. Η ιστορία είναι απίστευτης επιστημονικής φαντασίας: κάπου στο απώτερο μέλλον μια πόλη ζει διαρκώς υπό το καθεστώς του φόβου και των τρομοκρατικών επιθέσεων. Όπως λέει ο συγγραφέας (απίστευτη οργουελική σύλληψη): "-Γιατί γίνονται όλα;-Γιατί πάντα χρειάζεται ένας εχθρός για να ζουν οι άνθρωποι. Ένας κίνδυνος, κάτι που να τους κάνει να νιώθουν ανασφαλείς. Τότε και μόνο τότε είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να αγοράσουν ασφάλεια" (σελ. 251).
Μια πόλη όπου απαγορεύεται η κυκλοφορία, κάμερες παντού στους δρόμους, ενιαίος υπολογιστής που καταχωρεί όλα τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών που έχουν εφοδιαστεί με ειδικές ηλεκτρομαγνητικές κάρτες και μαζεύουν points καλής συμπεριφοράς, τα παιδιά είναι κλεισμένα στα διαμερίσματα και δεν ξέρουν τι θα πει να παίζουν με άλλα παιδιά, κανείς δε γράφει πλέον στο χαρτί και κανείς δε διαβάζει "βιβλία" κι "εφημερίδες" (όλα στον Η/Υ), όλοι και όλα παρακολουθούνται και καταγράφονται, απαγορευμένες λέξεις όπως γόμα και σοκολάτα σε καθιστούν ύποπτο. Η οικογένεια του πρωταγωνιστή αποτελείται από τον μπαμπά που δουλεύει στην επιτροπή τηλεπικοινωνιών κι ανακαλύπτει ότι τη σκηνή της εξόντωσης του "τρομοκράτη" την έχει καταγράψει κατά λάθος και κρυφά ο ίδιος του ο γιος και γκρεμίζονται όλα τα ιδανικά κι οι αξίες που πίστευε, ο γιος καταγράφει κατά λάθος τη σκηνή της δολοφονίας του φίλου του που έτρεχε (απαγορεύεται να τρέχεις, θεωρείται ύποπτο) κι αρχίζει να νιώθει το σύστημα να τον κυνηγά (μεταξύ άλλων ανακαλύπτει ότι κάθε τρεις λίγο τυχόν εκρήξεις και τρομοκρατικές ενέργειες είναι σκηνοθετημένες από ένα πολύ καλό συνεργείο ηθοποιών και σκηνοθετών) (θα ξεφύγει άραγε;) κι η μικρή του αδερφή σιγά σιγά με τον δικό της μοναδικό τρόπο καταφέρνει να ενώσει όλα τα παιδιά της γειτονιάς σε μια μεγάλη παρέα και να επαναστατήσουν με τον δικό τους τρόπο, ανταλλάσσοντας μηνύματα με χνότα στο τζάμι, απλώς βγαίνοντας στην παιδική χαρά!!! Είναι πάρα πολύ ωραίες οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές (η απαγορευμένη περιοχή Η όπου έχουν κλείσει τους μετανάστες και τους ξένους κι είναι η πηγή όλων των κακών της πόλης είναι ένα γκέτο), τα μηνύματα που περνάει πίσω από τις γραμμές, τον τρόπο που αναπτύσσει βαθμιαία την πλοκή, το πώς ανατρέπονται τα πάντα (τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται) και τόσα άλλα. Δε θα βιαστώ να πω ότι δίκαια κέρδισε τόσα βραβεία (περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ, κρατικό βραβείο, έπαινος Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) γιατί δεν τα πάω καλά ούτε με τα βραβεία ούτε με τη νοοτροπία των υποψηφιοτήτων αλλά ναι, θα συναρπάσει και τους εφήβους αλλά και τους μεγαλύτερους. Ένα καθόλου παιδικό βιβλίο.

Το βιβλίο γίνεται bookring. Ισχύουν οι συνήθεις κανόνες των rings/rays:Αν νομίζετε ότι δεν έχετε χρόνο να το διαβάσετε, μη συμμετέχετε. Μην κρατάτε το βιβλίο για πολύ καιρό! Αν όταν έρθει στα χέρια σας, διαπιστώσετε ότι δεν προλαβαίνετε εκείνες τις ημέρες, στείλτε PM να κανονίσουμε να μεταφερθείτε στο τέλος της λίστας.

Μην αμελείτε τα journal entry κατά την παραλαβή και αποστολή/παράδοση του βιβλίου, ώστε να μοιραζόμαστε τις απόψεις μας αλλά και να ξέρουμε όλοι πού ταξιδεύει. Και γράφετε οπωσδήποτε ένα σχόλιο, όχι απλώς: «το πήρα, είναι στα χέρια μου» και μετά «μου άρεσε, το έστειλα στον επόμενο». Ο σκοπός είναι να μοιραστούμε τις απόψεις μας. Αν βαριέστε να γράψετε πέντε-δέκα αράδες, μην κάνετε τον κόπο να μπείτε σε αυτό και σε κανένα bookring/bookray.

Προσπαθήστε να μη χαθεί το βιβλίο στο ταχυδρομείο (προτιμάτε να το στέλνετε συστημένο) ή οπουδήποτε αλλού. Δε δανείζουμε το βιβλίο σε άτομα εκτός λίστας. Αν θέλουν, ας δηλώσουν συμμετοχή


Συμμετέχοντες:

taxidiarikopouli
pilcher
karjim
Luz-de-Luna
joannak220284
neffaki
DrMakSpy
chrissalatas
elenaiah
merolia

Έκανα ελιγμό και προσπέραση και το πήρα πρώτος για να το έχω τελειώσει μέχρι τη συνάντηση Σεπτεμβρίου. Ευχαριστώ panost και taxidiarikopoul που μου παραχώρησες τη σειρά σου.

Το δεύτερο -συνεχόμενο μάλιστα- βιβλίο του Βασίλη Παπαθεοδώρου που διαβάζω. Αυτή τη φορά ένα θρίλερ επιστημονικής φαντασίας, στα χνάρια του 1984 του Όργουελ , με πλοκή, σασπένς και έντονα κλειστοφοβική ατμόσφαιρα κυρίως ως αίσθηση της κοινωνίας που περιγράφει. Αν έπρεπε να το κρίνω ως βιβλίο ενήλικης λογοτεχνίας θα ήμουν πιο αυστηρός. Όμως σαν ένα βιβλίο για εφήβους και νέους , και έχοντας διαβάσει και το τελευταίο του συγγραφέα "Στη διαπασών" , νομίζω ότι ο συγγραφέας κάνει μία εξαιρετική δουλειά. Εισάγει με πολύ ομαλό τρόπο, με γλώσσα σύχγρονη και ρέουσα, με κινηματογραφικό ρυθμό και ενδιαφέρουσα πλοκή του νέους σε αυτό που λέμε λογοτεχνία. Και μάλιστα σε διαφορετικά είδη της. Με μηνύματα και σκέψεις που άπτονται αυτής της ηλικίας αλλά μας αφορούν και όλους ανεξαρτήτως ηλικίας. Νομίζω ότι το εύρημα με τα χνότα στο τζάμι είναι και το πιο συγκινητικό στο βιβλίο.
Χάρηκα που το διάβασα και χάρηκα που γνώρισα και το συγγραφέα.
Θα το δώσω στην taxidiarikopoul αύριο.

Στην taxidiarikopoul στη συνάντηση των Αθηναίων.

Αχ, πώς μου διέφυγε το journal entry κατά την παραλαβή του βιβλίου ? Επανορθώνω με μία μικρή καθυστέρηση.
Μου έδωσε το βιβλίο ο καλός μου karjim στην επίσημη συνάντηση των Αθηναίων του Σεπτέμβρη στο γνωστό Cafe Rooster's. Τι μέρα ήταν ? 26 Σεπτέμβρη 2010. Απολογήθηκε πάλι για την ντρίπλα που έκανε και βούτηξε το βιβλίο κάτω από τη μύτη μου, λες και θα του στραβομουτσούνιαζα που παρέκαμψε τη σειρά.
Τι μέρα είναι σήμερα ? 30 Σεπτέμβρη παρακαλώ και έχω να γράψω ότι τελείωσα το βιβλίο σε ένα 24ωρο και θα γράψω τις εντυπώσεις μου (εξαγγελίες) !
Μετά από τις πρώτες σελίδες ανάγνωσης μου δημιουργήθηκε έντονα το συναίσθημα ότι κάπου είχα ξανασυναντήσει αυτό το ζοφερό κλίμα που περιέγραφε το βιβλίο. Διάβαζα και προσπαθούσα να απομονώσω στη μνήμη μου πού είχα ξανασυναντήσει αυτή την ατμόσφαιρα. Τελικά θυμήθηκα! Στην ταινία " V for Vendetta". Αυτή η ταινία πολύ μου είχε αρέσει και την έχω κρατήσει καβάτζα για τα γεράματα μου. Στο βιβλίο τώρα.
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τον karjim ότι εάν επρόκειτο για βιβλίο που απευθύνεται σε ενηλίκους η βαθμολογία μου θα ήταν αυστηρότερη. Ο συγγραφέας όμως το έχει κατατάξει στα νεανικά αναγνώσματα και έτσι θα κριθεί. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα ικανοποιήσει τον αναγνώστη κάθε ηλικίας. Ο λόγος, απλός και ρέων, χωρίς να κουράζει στο ελάχιστο. Η πλοκή πολύ καλή, όσο πρέπει εκφοβιστική, όσο πρέπει διδακτική, όσο πρέπει ελπιδοφόρα. Οι χαρακτήρες ποικίλοι, καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, με τις αδυναμίες των θνητών. Το εύρημα με τα χνότα στο τζάμι εξαιρετικό. Η κλιμάκωση της έντασης σε υποβάλλει και στο τέλος η ελπίδα της αλλαγής σε αναπτερώνει. Γενικά, δεν κρύβω ότι η ελπίδα και η επικράτηση του Καλού μου αρέσουν στα αναγνώσματα και με προδοαθέτουν θετικά. Πόσο μάλλον όταν απευθύνονται σε εφήβους.
Το μόνο σημείο που δεν με ικανοποίησε ήταν η έλλειψη αναφοράς στους κρατούντες. Ποιοι ήταν αυτοί ? Ποιος διοικούσε ? Πού έδρευαν ? Αλλά δεν πειράζει. Το βιβλίο είχε πολλά περισσότερα από αυτό που νομίζω εγώ ότι του έλειπε...
Ευχαριστώ τον panost για την ευκαιρία που μας έδωσε να διαβάσουμε και να γνωρίσουμε από κοντά το συγγραφέα και τον karjim που μας έκλεψε τη σειρά, γιατί διαβάσαμε άλλα βιβλία στο ενδιάμεσο. Μικρή μου pilcher ανάμενε το βιβλίο .... σου έρχεται....Καλή ανάγνωση!!!

Με τα ΕΛΤΑ στην pilcher.

Με περίμενε χθες στην πόρτα μου!Θα ξεκινήσω σύντομα διάβασμα!

Τέλειωσα το βιβλίο πριν λίγες μέρες,σε σύντομο δηλαδή χρονικό διάστημα,καθώς πρόκειται για ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα με γρήγορη πλοκή που κρατά αμείωτη την αγωνία!Βέβαια κάποια στιγμή με κούρασε τόση τρομοκρατία,τα σκοτωμένα περιστέρια,ο σκύλος(γιατί έπρεπε να πεθάνει δεν κατάλαβα)..αλλά σίγουρα δε βαρέθηκα!Στέλνω μήνυμα στον επόμενο!

Ταξιδεύει προς Luz-de-Luna!

Να το και σε μένα!
Το ξεκίνησα ήδη, ελπίζω να βρω χρόνο και να το τελειώσω σύντομα για να μην καθυστερήσει άλλο.

Ωραία η ιδέα, σχετικά καλή και η γραφή, αλλά το σύνολο δε με ενθουσίασε όσο θα ήθελα...
Είχε κάτι από την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα του "Μεγάλου Αδελφού" και οπωσδήποτε αντλούσε από το (γεμάτο μισαλλοδοξία και παράλογους φόβους) παρόν για να κατασκευάσει ένα όχι-και-τόσο-απίθανο-αν-και-σίγουρα-απευκταίο μέλλον. Όμως κάπου, κάπως, με χάλασε.
Ίσως φταίει που ζητάω άλλα πράγματα από τη λογοτεχνία σ' αυτή τη φάση που περνάω. Να με συμπαθάτε λοιπόν. :-)

Συγνώμη που δεν το καταχώρησα όταν το πήρα, δεν βρήκα το χρόνο..Τώρα θα κάνω καταχώρηση και review μαζι..
Λοιπόν, τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο; Πραγματικά θεωρώ ότι η δουλειά που έχει γίνει εδώ είναι εξαιρετική. Ο συγγραφέας περιγράφει ακριβώς την γενιά στην οποία απευθύνεται (στη σελίδα 17: "Η σημερινή του μέρα ήταν ακριβώς όπως και η χτεσινή..ταινίες από το Internet, DVD - χτες είχε δει έξι-...είχε αρχίσει να βαριέται αφόρητα"..περιγράφει οικογένειες που δεν έχουν επικοινωνία, που "δεν έχουν συνηθίσει να μιλάνε".. Τι ειρωνεία, σε ένα κόσμο που η επικοινωνία είναι τόσο άμεση, με ένα κλικ, οι άνθρωποι να αισθάνονται τόσο μόνοι..
Στην αρχή του βιβλίου είχα και εγώ μια κλειστοφοβική αίσθηση: "Τί είναι αλήθεια και τι ψέμματα;" ο κόσμος γύρω τους καταρρέει, δεν ξέρουν πια τι να πιστέψουν, που να στηριχτούν. Γιατί γίνονται όλα αυτά; "Γιατί πάντα χρειάζεται ένας κίνδυνος για να ζουν οι άνθρωποι, κάτι που να τους κάνει να νοιώθουν ανασφαλείς. Τότε και μόνο τότε είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να αγοράσουν ασφάλεια. Να μη ζητούν τίποτα, να μη ρωτούν τίποτα". Απλές λέξεις με πολύ δύναμη. Θυμήθηκα το shock doctrine..όλα λοιπόν για τον φόβο..ξαφνικά όμως, μέσα σε αυτό το χάος των συνομωσιών, έρχεται η λύση, και εκεί που αρχίζεις να ρωτάς που, πως, ποιος και γιατί τα κάνει όλα αυτά, τα μικρά παιδιά κάνουν τη διαφορά: Βγαίνουν έξω να παίξουν!! Η μικρή Ρόζα καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά δεν την νοιάζει να ανακαλύψει που, πως και γιατί. Δεν την επηρεάζει αυτό, δεν φοβάται. Θέλει απλώς να βγει έξω και να μιλήσει με τους φίλους της, να μπορέσει να τους αγγίξει να παίξει, να γελάσει.Και αυτό είναι το μυστικό. Δεν υπάρχει φόβος στην αγάπη, η αγάπη διώχνει έξω τον φόβο..και όταν ο φόβος διαλυθεί κανείς δεν μπορεί να σου κάνει πραγματικά κακό..όλοι λοιπόν νικήθηκαν από τα μικρά παιδιά, τόσο απλά - ο καθηγητής είχε πράγματι βάσιμους λόγους να τα ζηλεύει! Είναι οι αληθινοί πρωταγωνιστές της ιστορίας, επιτυχημένος λοιπόν και ο τίτλος "Χνότα στο τζάμι". Και πολύ καλή η σκέψη να χρησιμοποιήσει μικρά παιδιά για να κλείσει με αυτό το ελπιδοφόρο μήνυμα: "Αλλά δεν θα τις φοβόταν πλέον τις νύχτες. Το ελικόπτερο θα ήταν σαν μια τεράστια μύγα που θα περνούσε ανάμεσά τους. Μα αυτοί θα ήταν σαν πυγολαμπίδες!!" Γιατί στα μάτια των μικρών παιδιών βλέπεις αυτήν την αγνή αγάπη, που τόσο σπανίζει στον κόσμο, βλέπεις την λαχτάρα για ζωή και ποιά είναι τελικά τα σημαντικά πράγματα...
Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ panost που με πρόσθεσες στη λίστα σου και μου εμπιστεύτηκες το βιβλίο σου, αν και είμαι νέο μέλος. Θα το στείλω το γρηγορότερο δυνατόν στον επόμενο

Εφτασε και σε μενα! Θα το διαβασω και θα το προωθησω συντομα:)

Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο… Όπως είπαν και οι προηγούμενοι, όντως σου έβγαζε μια έντονη αίσθηση κλειστοφοβίας όπως το 1984 ή η ταινία V for vendetta. Πολλά από τα αποσπάσματα που παρέθεσαν και οι προηγούμενοι αναγνώστες μεταφέρουν πολύ καλά το κλίμα του βιβλίου, που σε κατακλύζει από την πρώτη σελίδα.
Όσον αφορά στην ιστορία τώρα… Εκτός από το κόνσεπτ, ενδιαφέρον επίσης είχε που ο αναγνώστης παρακολουθεί την πλοκή από διάφορες οπτικές γωνίες (του Άλεκ, της Ρόζας…) αλλά αυτό που με άγγιξε περισσότερο ήταν η οπτική του Νικ, του πατέρα, που προσπαθεί να ξυπνήσει μετά από μια ολόκληρη ζωή αδράνειας. Ωστόσο, αυτή η εναλλαγή των ιστοριών δυσκόλεψε την ταύτισή μου με τους ήρωες, η οποία είναι κάτι που περιμένει κανείς σε ένα εφηβικό βιβλίο.
Γενικά μου άρεσε που είχα την ευκαιρία να διαβάσω αυτό το βιβλίο, ήταν και το πρώτο μου bookring και θα ήθελα κι εγώ να ευχαριστήσω τον panost για την εμπιστοσύνη που έδειξε :)
Μέσα στη βδομάδα θα το στείλω στον επόμενο...

Το παρέλαβα σήμερα με ταχυδρομείο. Ελπίζω να καταφέρω να το τελειώσω σύντομα και να μην το χρονίσω.

Πισω στα χερια μου λογω πολυασχολου Βολου!!! :)

Για ελενάια. Στη μηνιαία μας συνάντηση.

Επεστράφη και είναι στα χέρια μου! :) to elenaiah!

Από την προηγούμενη συνάντηση των Αθηναίων bookcrossers.Αμέλησα να το καταχωρήσω...

Και θα το ξαναπώ!Παπαθεοδώρου και ξερό ψωμί!Είμαι η μεγαλύτερη θαυμάστριά του!Ουέ και αλίμονο αν δεν είχαν δώσει βραβείο σε αυτό το αριστούργημα.Κρίμα που όταν ήμουν εγώ έφηβη δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο να με ξυπνήσει από το λήθαργο....Διαβάστε το όλοι.Μόνο κερδισμένοι θα βγείτε από την ανάγνωση.Σε κάθε βιβλίο του,αυτά που περιγράφει,φαντάζουν αληθοφανή,αλλά είναι όντως η τραγική πραγματικότητα....

Από τη συνάντηση του Μαρτίου.

Για να ξεκινήσω, ας αναφέρω ότι από τη στιγμή που διάβασα αυτό το βιβλίο άρχισα συστηματικά να το συστήνω σε φίλους. Κάτι δείχνει αυτό! Δεν είναι ότι δεν είχα τις αντιρρήσεις μου, αλλά πιστεύω ότι είναι σπάνια περίπτωση βιβλίου για τα ελληνικά δεδομένα. Γενικά συμφωνώ με τους υπόλοιπους αναγνώστες εδώ. Το θέμα ήταν ωραίο, εύστοχα δοσμένο, η πλοκή ενδιαφέρουσα, η ατμόσφαιρα έντονη. Και πόσο κοντά στην πραγματικότητα, είναι να απελπίζεται κανείς -αυτά που λέμε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις... Κι εγώ επίσης πιστεύω ότι το δυνατότερο εύρημα ήταν τα "χνότα στο τζάμι" και γι' αυτό θεωρώ εξαιρετικά επιτυχή και τον τίτλο (πράγμα που έχει καταντήσει σπάνιο στη λογοτεχνία μου φαίνεται). Κάποια στοιχεία, τόσο σε θέμα χαρακτήρων όσο και σε θέμα ύφους ήταν κάπως απλοϊκά για το γούστο μου. Κάποια σημεία τράβαγαν, ενώ από την άλλη υπήρχαν και αρκετά "κενά" στην ιστορία. Είμαι συνειδητά αυστηρή εν μέρει επειδή από μόνο του βιβλίο σε προκαλεί να το κρίνεις με υψηλές αξιώσεις, λόγω του θέματος που πραγματεύεται και των πολλών αρετών του. Και εν μέρει επειδή προσπαθώ επίμονα να φανταστώ τον εαυτό μου να το διαβάζει σε μικρή ηλικία -ήμουν από τότε ιδιαίτερα απαιτητική αναγνώστρια. Πιστεύω πάντως ότι η συνολική αποτίμηση θα ήταν θετική, όπως τώρα. Σκοπεύω να αποκτήσω το δικό μου αντίτυπο, είναι από τα βιβλία που θέλω να ξαναδιαβάζω και να ξανασκέφτομαι.

Ευχαριστώ panost!

Πίσω στα χέρια μου. Καταχωρείται πλέον στη συλλογή της Βιβλιοθήκης του Ε.Λ.Ι.Α.-Μ.Ι.Ε.Τ.