"Θα πρέπει να σκοτώθηκα τον Ιούλιο του 1990. Στα είκοσι δύο μου. Δεν είμαι σίγουρος για την ημέρα, αν και μου είχαν πει ότι αυτήν την ημερομηνία δεν θα την ξεχνούσα ποτέ. Πότε ποτέ; ...Θα πρέπει να σκοτώθηκα τον Ιούλιο του 1990. Στα είκοσι δύο μου. Από τότε, η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι και αστραφτερό σπαθί μες στα ζεστά μεσημέρια όλων των Αυγούστων που δεν έζησα. Με τη Ζωή."

Δέκα ιστορίες με παραξενιές και συνηθισμένους ανθρώπους. Καθημερινές "μετεμψυχώσεις", ερωτικά υπόλοιπα, παιχνίδια ραδιοφώνου και βομβιστικές επιθέσεις με γκαζάκια, στο όριο μιας ελλειπτικής εφηβείας.
Κορίτσια-σκοτεινιές και αγόρια-πανικοί, στην τελευταία γραμμή της άμυνάς τους...

[εκδόσεις Κέδρος]

Το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα αγοράσει μήπως και γινόταν συγχρονισμένη ανάγνωση και συμμετείχα, ενδεχομένως ( http://www.bookcrossing.com/forum/28/436825/ ). Τελικά συγχρονισμένη ανάγνωση δεν έγινε, το βιβλίο έμεινε ένα χρόνο στο ράφι, και τώρα ήρθε η ώρα του να διαβαστεί.

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα διηγήματα: "Ας ήτανε να ζω..."(*), "Παύλος και Λένα", "Ζει το κορίτσι του fruit punch?"(*), "Σαββατοκύριακο -στα ψέματα"(*), "Οι βάρδιες"(*), "Ο Κόκκινος Βράχος"(*), "Είκοσι μπλε, ανθισμένες γλάστρες"(*), "Κι η θάλασσα, πιο μακριά από ποτέ...", "Ο εραστής της βασίλισσας", "Δεν είμαστε φίλοι, αγάπη μου".
Με (*) είναι σημειωμένα αυτά που μου άρεσαν περισσότερο.
Γενικώς ένα συμπαθητικό βιβλίο.

Απελευθέρωσα το βιβλίο σε ένα free press stand στο σταθμό του ΚΤΕΛ στην Καλαμάτα.