Ο Pelecanos, πραγματικός μαέστρος της αστυνομικής noir λογοτεχνίας, στο Ζήτημα Τιμής ταξιδεύει τον αναγνώστη σε μια άλλη Ουάσινγκτον από αυτή της πολυδιαφημιζόμενης εξουσίας και χλιδής των πολιτικών και διπλωματών, σε ένα κόσμο με οικογενειακά μυστικά και εκδίκηση, όπου η γραμμή που χωρίζει το καλό από το κακό είναι λεπτή.

Πολύ σκληρό αστυνομικό...

Το βιβλίο μου το πρόσφερε η annadvarna, μέσω Tasas. Ευχαριστώ Άννα!!!
Στην ανάλυση τώρα, χωρίς να κατέχω και πολλά από αστυνομικά, ό,τι έχω δει από διασκευασμένα σε ταινίες. Μου άρεσε πολύ το βιβλίο. Μου κράτησε το ενδιαφέρον, περιμένοντας την κάθαρση. Οι ληστές, σκληροί εγκληματίες και δολοφόνοι άλλων ενηλίκων αλλά και κατά λάθος δολοφόνοι ενός παιδιού, πορεύονται ατιμώρητοι. Οι υπόλοιποι άνθρωποι όμως, που οι απώλειες των δικών τους δεν μπόρεσαν να τους αφήσουν να συνεχίσουν ατάραχοι, είναι οι πραγματικοί ήρωες της ιστορίας. Ο ανάπηρος αστυνομικός, ο πατέρας του παιδιού, η γυναίκα του μπάρμαν, ή ακόμα χειρότερα ένας συνεργός που έχασε τον καλύτερό του φίλο στη σύγκρουση/ληστεία. Όλοι αυτοί αναπτύσσονται στο βιβλίο, με περιστατικά από τις ζωές τους, τις συναισθηματικές τους εκρήξεις ή τις σκέψεις τους και σε βάζουν στο παιχνίδι των ρόλων. Πώς θα ήμουν εγώ, αν μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο;;;;; Κορυφαία ατάκα συντετριμένου ανθρώπου-γονιού: «Υπάρχουν δύο ειδών γονείς, αυτοί που έχουν χάσει παιδί και αυτοί που δεν έχουν χάσει». Δεν επιστρέφεις ποτέ από κάτι τέτοιο. Αυτό μάλλον εννοεί και η annadvarna, όταν λέει σκληρό αστυνομικό.
Οι ενοχές που κουβαλάμε είτε κάνουμε κάτι επιλήψιμο είτε όχι, είτε νομίζουμε ότι είμαστε εντάξει είτε βρίσκουμε δικαιολογίες στις πράξεις μας, είναι που καθορίζουν τα επόμενα βήματα. Κυρίαρχο βέβαια συναίσθημα στο βιβλίο, προς το τέλος του ειδικά, είναι αυτό της εκδίκησης ή αυτοδικίας, αν προτιμάτε. Και ο ληστής που έχασε τον αδερφό του και ο πατέρας και ο συνεργός θέλουν με κάποιον τρόπο να εκδικηθούν, να καθαρθούν, ή να αποδείξουν ότι έχουν τσαγανό. Είναι αντρικές οι στιγμές του βιβλίου, όταν μιλάει για τα όπλα, για τα αυτοκίνητα, για τις κουβέντες στο μεθύσι, την έκφραση του πόνου ενός άντρα. Ελπίζω να μην ακουστεί πολύ σεξιστικό αυτό.
Μου άρεσε πουη Άννα γράφει στην αρχή τα ονόματα των κύριων προσώπων της υπόθεσης. Ο έμπειρος αναγνώστης αστυνομικών φαίνεται από μακριά!!!! Πήρα το θάρρος να προσθέσω και εγώ μερικά που έλειπαν (π.χ. το Νικ Στέφανος, τον Ντάνι Μπόιλ κτλ).
Πάντως ωραίος ο Πελεκάνος-Pelekanos, τιμάει και την ελληνική του ρίζα (βάζοντας διάφορους Έλληνες ή έστω Ελληνοαμερικανούς, με στοιχεία από τη ζωή τους στα ξένα). Έβαλα και στη wishlist μου το βασιλιά του πεζοδρομίου, να μην ξεχάσω..
(το βιβλίο ταξιδεύει στον panost και μετά ……ποιος ξέρει;;;;;;;)
Καλή ανάγνωση, Πάνο

Εληφθη φιλε μου κι ευχαριστω. Ευχαριστω και την Αννουλα για την ευκαιρια. Σαν εκδοση μου φαινεταιπολυ παλπ...Για να δουμε (δε διαβαζω αλλα σχολια πριν διαβασω το βιβλιο).

Από το οπισθόφυλλο:

O Φρανκ Φάροου και ο Pόμαν Ότις οργανώνουν τη ληστεία ενός εστιατορίου που λειτουργεί ως βιτρίνα μιας εταιρίας παράνομων στοιχημάτων. Όλα όμως τούς πάνε στραβά. Aναγκάζονται να σκοτώσουν όλους τους μάρτυρες, ενώ ο Ρίτσαρντ Φάροου που τους περιμένει απ' έξω, πέφτει νεκρός κατά τη διάρκεια συμπλοκής με έναν καχύποπτο αστυνομικό. Στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν, οι δύο στυγνοί εγκληματίες τραυματίζουν θανάσιμα ένα μικρό αγόρι.



Πατέρας του παιδιού είναι ο Ντιμίτρι Καράς, που χρόνια μετά προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του. Συμμετέχει σε μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης μαζί με στενούς συγγενείς και φίλους των θυμάτων του μακελειού. O δρόμος του θα διασταυρωθεί για ακόμη μια φορά με αυτόν του ιδιωτικού ντετέκτιβ Nικ Στέφανος, ο οποίος του προσφέρει δουλειά για να μπορέσει να ορθοποδήσει.

Αξιοπρεπές αστυνομικό, ούτε βαρετό, ούτε ανούσιο, ούτε και πρωτότυπο. Δεν μένει μόνο στην κεντρική ιστορία της εκδίκησης αλλά μας φωτίζει κι άλλους δευτερεύοντες χαρακτήρες: συναισθήματα, τρόπο σκέψης, ελπίδες και προσδοκίες. Πετάει και κάνα δυο Έλληνες (Ελληνο-αμερικάνους) μέσα για να τονίσει την ελληνικότητά του χωρίς αυτό να είναι κακό ή να μειώνει την αξία του αστυνομικού μυθιστορήματος. Η Ουάσιγκτον και πώς να περιπλανηθείτε στα ύποπτα αλλά και στα φωτεινά σημεία της. Τι να αποφεύγετε στα ντάινερς να φάτε. Τι μουσική να ακούσετε. Αρκετά πρόσωπα που ίσως μπερδέψουν αλλά η γραφή είναι αγωνιώδης και δεν τελματώνει πουθενά, οπότε σύντομα θα παρασυρθείτε από την πλοκή και την αφήγηση. Χωρίς ηθικολογίες και διδασκαλισμούς το τέλος μας αφήνει να σκεφτούμε πολλά. Μπορώ να το χαρακτηρίσω ψυχολογικό θρίλερ, μιας και δεν έχουμε μόνο ναρκωτικά και πυροβολισμούς αλλά και σκεπτικό, λόγους πράξεων και αίτια κινήσεων. Ευχαρίστως θα ξαναδιάβαζα Πελεκάνο. Βρήκα όμως και δύο μεγάλα μειονεκτήματα: 1) το κείμενο θέλει επιμελητή και καλύτερη μετάφραση, πολλά σημεία δεν αποδόθηκαν σωστά στα ελληνικά κι επιπλέον αυτοί οι δίφθογγοι έχουν πάρει διαζύγιο στις περισσότερες των σελίδων, μα είναι δυνατόν να μου χωρίζεις τους διφθόγγους; (π. χ. κο-υτί, έλεος). 2) δεν είναι δυνατόν να μου αποδίδεις στα ελληνικά τα κύρια ονόματα των πρωταγωνιστών του βιβλίου και να μου φήνεις αμετάφραστα τα ονόματα αθλητών, συγκροτημάτων κλπ. ΟΚ με τους τίτλους των τραγουδιών, συμφωνώ, αν τους αποδίδαμε στα ελληνικά θα διαβάζαμε γκρίκλις (απαπαπα) αλλά τα ονόματα; Ή όλα ή κανένα. Και γενικά η έκδοση δείχνει χαλεπή κι είναι κρίμα (εκτός κι αν αυτό ακριβώς θέλουν να πουλήσουν, ένα παλπ βιβλιαράκι, που πιστέψτε με, έχω διαβάσει και Μπελ, δεν είναι και τόσο παλπ, δώστε του προσοχή, αξίζει).

Στον Πολυχώρο Τέχνης Ωδείου Φουντούλη.