Twee bejaarde vrouwen, een Nederlandse en een Duitse, ontmoeten elkaar bij toeval in het fameuze kuuroord Spa. Ze herkennen in de ander hun verloren gewaande zus. Tijdens de kuur vertellen Anna en Lotte elkaar hun levensverhaal: hun laatste kans om een kloof van bijna zeventig jaar te overbruggen. De volstrekt verhollandste Lotte, die tijdens de oorlog joodse onderduikers heeft beschermd, staat aanvankelijk uiterst wantrouwig tegenover haar hervonden tweelingzus. De verhalen van Anna confronteren haar met de keerzijde van haar eigen werkelijkheid: het lijden van gewone Duitsers in oorlogstijd.

Meegenomen van de meeting in Amstelveen.

Dit is dan wel fictie, maar toch voelde ik plaatsvervangende schaamte voor het gedrag van Lotte, vooral haar gedrag jegens Anna, wat ik soms onmenselijk en behoorlijk denigrerend vond en dat puur omdat ze aan de kant van de slachtoffers stond.
In het begin vond ik de schrijfwijze vervelend, lichtelijk overdreven,vooral in de beschrijvingen van gevoelens/voorwerpen. Uiteindelijk ben ik daar aan gewend en viel het me toch alleszins mee en vond ik het een goed verhaal, maar toch ook pijnlijk.

At the meeting.

Meegenomen van de meeting in Castricum. De film heb ik (2x) gezien en ik ben benieuwd naar het boek.

Onlangs vond dit boek dat het nu lang genoeg op zijn beurt had gewacht, en daar had het ook wel een beetje gelijk in. Een aangrijpend verhaal over hoe het verleden decennia later nog de levens bepaalt, over hoe twee zussen elkaar terugvinden, over de impact van oorlog. In het begin van het boek was ik blij dat ik de film al kende zodat ik de hoofdpersonen uit elkaar kon houden. Maar na een paar hoofdstukken kon ik het boek bijna niet meer neerleggen. Ook ik vond Lotte nogal onsympathiek.

Staat in de kast te wachten op een nieuwe lezer!