"Στην αρχή της λογοτεχνίας είναι ο μύθος και στο τέλος της πάλι ο μύθος". Μ αυτήν τη φράση του Μπόρχες από την Παραβολή του Θερβάντες και του Δον Κιχώτη ως κατευθυντήρια αφετηρία, ο Ναούμ Θεοδοσιάδης αφηγείται την ιστορία των μαγισσών στην Ευρώπη του ύστερου Μεσαίωνα.
Σαν φιλόπονος ιστοριοδίφης, ανατρέχει σε δυσεύρετα μεσαιωνικά κείμενα, που εμφανίζονται ενίοτε σε σύγχρονες δευτερογενείς πηγές ή μας είναι ξάφνου προσβάσιμα μέσω του Ίντερνετ. Αναζητεί εξακριβώσιμες πληροφορίες αναφορικά με τη δράση, τις μαγικές ικανότητες και τον βίαιο εκδιωγμό των μαγισσών από την Εκκλησία. Ανατρέχει σε θρυλικές πηγές, όπως το περιβόητο Malleus Maleficarum (Το Σφυρί των Μαγισσών), για να μας καταδείξει το κλίμα, την ατμόσφαιρα και τη νοοτροπία μιας σκοτεινής εποχής απέναντι σε ένα πρότυπο που δεν είναι άλλο από την ελεύθερη γυναίκα.
Σαν ταλαντούχος παραμυθάς, αφηγείται μερικά από τα αγαπημένα του παραμύθια με πρωταγωνίστριες τις μάγισσες, διαδόσεις που στοίχειωναν τις ψυχές των Ευρωπαίων χωρικών σε μακρινές εποχές. Παραμύθια για τη "Βαλπούργεια Νύχτα", την περιβόητη ετήσια σύναξη των μαγισσών, στην οποία παρευρίσκεται και ο Φάουστ στο ομώνυμο έργο του Γκαίτε, εκλεκτός προσκεκλημένος του Διαβόλου, διαδόσεις για τις μαγικές δυνάμεις και τη μοχθηρία των μαγισσών, ένα μυθολογικό καζάνι στο οποίο βράζει το συλλογικό ασυνείδητο του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, ώς να ξεχειλίσει και να ανάψουν οι πυρές του εξαγνισμού, με αποτέλεσμα αμέτρητα θύματα αθώων.
Αναζητεί μ ανοιχτό μυαλό και με διάθεση να τέρψει αφηγούμενος μια ωραία ιστορία την αλήθεια πίσω από την πραγματικότητα, να διαχωρίσει την Ιστορία από το Μύθο. Στο τέλος, το βρίσκει αδύνατον. Κι εκείνο που μένει, εκτός από την αίσθηση πως τα παραμύθια κι η αλήθεια είναι κοντά, όσο πιο πίσω ακροβατεί κανείς με προσοχή επάνω στους αιώνες, "είναι, μια χούφτα μάγισσες που πετούν αγριεμένες στον ουρανό, μέσα σε πίνακες ζωγραφικής, μύθους, ιστορίες και φανταστικές διηγήσεις. Εκείνο που μένει, είναι οι σκιές τους πάνω στο ορμητικό ποτάμι της φαντασίας που δεν σταματάει ποτέ να αγκαλιάζει τον ανθρώπινο φόβο και να γεννά τα σκοτεινά παραμύθια του αύριο".

Το νέο βιβλίο του φίλου anemou έφτασε επιτέλους στα χέρια μου!

Κάνει καλή δουλειά ο anemos στα βιβλία του. Αυτό είναι το 2ο που διαβάζω, το προηγούμενο ήταν τα Ξωτικά του. Ενώ και στα 2 η λογική είναι η ίδια, αναφορά παραδόσεων και της ιστορίας γύρω από το κάθε ένα από τα θέματα, αυτό το νέο βιβλίο φαίνεται ακόμα πιο καλοδουλεμένο από το προηγούμενο. Το φχαριστήθηκα και το διάβασα αρκετά πιο γρήγορα από ότι διαβάζω συνήθως. Τι να πω, γουστάρω anemo...