Μια πολύ όμορφη συνάντηση...

Απογευματάκι, μετά τη δουλειά, με διάφορες σκέψεις στο κεφάλι (ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι όπως μου αρέσει να περιγράφω αυτήν την χαοτική κατάσταση μερικές φορές όταν σχολάω) και αποφασίζω να μπω στον Ιανό να βρω μερικά μικρά βιβλιαράκια για το προσωπικό μου challenge "Ενα βιβλίο την ημέρα".

Ξεφυλίζω διάφορα βιβλία και ξαφνικά το μάτι μου κολλάει πάνω σε ένα χρυσό εξώφυλλο, μικρού βιβλίου. Όλο το εξώφυλλο είναι μια δυτική italic καλλιγραφία, αραβικής πλαστικότητας. Μελετάω πολύ προσεκτικά τις γραμμές και τις νόρμες της και νιώθω πολύ οικεία μαζί της. Πολύ περίεργο συναίσθημα γιατί συνήθως αντιμετωπίζω τις επαγγελματικές καλλιγραφίες με ένα απόμακρο δέος. Θαυμάζω αλλά δεν πλησιάζω.

Διαβάζω το οπσιθόφυλλο:

Θεσσαλονίκη 2030. Πολλά πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς όπως είχαν προβλεφθεί, μα ακόμα περισσότερα εμφανίστηκαν απρόσκλητα, διαψεύδοντας ή αψηφώντας κάθε εικασία του παρελθόντος.
Τρία πρόσωπα μπλέκονται με τον τρόπο τους σε μια ιστορία που ξεκινά τριάντα χρόνια πριν και στροβιλίζονται στον κυκλώνα των εξελίξεων, των προσωπικών επιλογών και των παθών τους.

Δεν μου λέει κάτι. Αρχίζω να ξεφυλίζω το βιβλίο και με αγωνία πλέον ψάχνω τον δημιουργό. Και ναι είναι ο Δάσκαλος Μιχάλης. Μεγάλη ανακούφιση. Χάρηκα τόσο, που με βρήκε αυτό το βιβλίο και το βρήκα και εγώ. Μου θύμισε πόσο πολύ αγαπώ την καλλιγραφία και την χαρά, που μου δίνει.

Μόλις το διαβάσω (γιατί παραμένει ένα βιβλίο και όχι απλά ένα σημαντικό εξώφυλλο για εμένα) θα ταξιδέψει. Σύντομα.

Τελικά ήταν πολλά περισσότερα από ένα σημαντικό εξώφυλλο. Ήταν μια Θεσσαλονίκη, τόσο μακρινή αλλά και τόσο κοντινή. Μια Άννα, που αγαπάει μια υπερεαλιστική ερωτική ιστορία, που έχει ντυθεί σε βιβλίο με τον τίτλο "Κίτρινα τριαντάφυλλα" και άθελα της ξυπνάει μια κοιμισμένη ερωτική ιστορία. Μια ελληνική πραγματικότητα, γραφικά ίδια και διαφορετική.

"Η χώρα μας ήταν μάλλον ένα από τα τελευταία μέρη στον πλανήτη, όπου αν κάποιος ήθελε να διαδηλώσει, θα το έκανε στο δρόμο".

Ταξιδευει ήδη χωρίς συγκεκριμένο προορισμό...

Στα χέρια μου.

Είναι κάτι ιστορίες όμορφες, που ποτέ δε θα καταλάβεις αν έχουν ψεγάδια, μα ούτε και σε νοιάζει, επειδή δημιουργούν ένα υπέροχο σύνολο στο οποίο βυθίζεσαι και κάνεις μακροβούτι. Είναι κάτι θάλασσες που μόλις βγεις ξανά στην επιφάνεια αναρωτιέσαι αν κολυμπούσες ή αν πετούσες. Είναι κάτι απορίες που ρωτάνε για το χώρο, μα η σωστή απάντηση είναι πάντοτε ο χρόνος.