Ο Γκι ντε Μοπασάν, πολύ αγαπητός συγγραφέας στην Ελλάδα από τις αρχές κιόλας του αιώνα, θεωρείται ο βιρτουόζος του διηγήματος χάρη στη σπάνια, όσον αφορά και στη λογοτεχνία, αριστοκρατική του ιδιοσυγκρασία. Στα δέκα διηγήματα του τόμου, θα ανακαλύψουμε κάποιες εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στο συγγραφέα και τους Πόε και Χόφμαν, αλλά σίγουρα τον φαντεζίστα δεξιοτέχνη που εισχωρεί στο ασυνείδητο, στην επίδραση των πραγμάτων πάνω στο άτομο, στην τρέλα. Έτσι, από το Πανδοχείο που η ανθρώπινη μοναξιά μέσα στην άγρια φύση φτάνει στην παράκρουση, περνάμε στην Οπτασία με το φρικτό δίλημμα· από εκεί, στο κλασικά ευρηματικό πια Χέρι με τη λογικότατη εξήγηση· στην Άγνωστη, την ανάλυση του γυναικείου χαρακτήρα στο αστικό περιβάλλον· στο Εκείνος; με την προβολή του ασυνείδητου, αναπάντεχα, σ' έναν αστό· στο Λύκο όπου άνθρωποι και ζώα, μέσα στην άγρια φύση, αποκτούν δυνάμεις τρομακτικές, και από κει στη Νύχτα, σε μια τέλεια δοσμένη μοντέρνα κλινική περίπτωση ψυχοπαθολογικής καταθλιπτικότητας και στο Ποιος ξέρει; με τις πυρετικές παραισθήσεις· στο Τρελός; με τη σπουδή της μαγνητικής δύναμης του ατόμου, για να καταλήξουμε στην υπερρεαλιστική, θα 'λεγε κανείς, Κόμη, σ' ένα από τα γοητευτικότερα διηγήματα που έχουν γραφτεί ποτέ.
(από το οπισθόφυλλο/biblionet.gr)

[εκδόσεις Αιγόκερως, μετάφραση Ελπίδα Μπραουδάκη]

Από το πρώτο διήγημα μέχρι το τελευταίο, η αίσθηση που είχα ήταν πως ο Γκι ντε Μοπασάν γράφει σαν ένας εγκλωβισμένος Έντγκαρ Άλαν Πόε που δεν καταφέρνει να γίνει Πόε. Εκεί δηλαδή που ο Πόε θα είχε δημιουργήσει αμέσως μια καταπληκτική ατμόσφαιρα, ο ντε Μοπασάν αναλώνεται φλύαρα προσπαθώντας να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα, χωρίς ποτέ να την κάνει τόσο ζοφερή όσο νιώθω πως θα ταίριαζε.
Τα διηγήματα πάντως που μου άρεσαν περισσότερο είναι: «Το χέρι», «Εκείνος;», «Η νύχτα».

WILD RELEASE NOTES:

Απελευθέρωση στο ραφάκι με τα δωρεάν περιοδικά έξω από το φούρνο «Βενέτης».