Έχουμε την τάση να λησμονούμε ότι τα βιβλία, εξαιρετικά ευάλωτα, μπορούν να αφανιστούν ή να καταστραφούν. Διαθέτουν την ιστορία τους, όπως κάθε ανθρώπινο προϊόν, μια ιστορία όπου εμπεριέχεται, σε λανθάνουσα κατάσταση, η πιθανότητα, το ενδεχόμενο ενός τέλους.

Ο Τζωρτζ Στάινερ υπογραμμίζει με αυτόν τον τρόπο την ακατάπαυστα απειλούμενη συνέχεια και την ευπάθεια του γραπτού, στρέφοντας παραδόξως το ενδιαφέρον του σε εκείνους που θέλησαν -ή θέλουν- το τέλος του βιβλίου. Η λαμπρή προσέγγισή του στην ανάγνωση προχωρεί παράλληλα με μια εκ βάθρων κριτική των νέων μορφών πλάνης, αλλά και της αδιαλλαξίας και της βαρβαρότητας που έχουν γεννηθεί στην καρδιά μιας τάχα φωτισμένης κοινωνίας.

Ένα βιβλίο για τη γλώσσα της σιωπής και για τη σημερινή φλυαρία του κενού.
(από το οπισθόφυλλο)

[εκδόσεις Ολκός, μετάφραση Σοφία Διονυσοπούλου]

Πολύ ενδιαφέρον κείμενο, κυρίως αναφερόμενο στις συνθήκες που κατά καιρούς ήταν (και όσες είναι) απειλητικές για το βιβλίο και την ανάγνωση.
Το επίμετρο μου φάνηκε υπερβολικά κουραστικό.

WILD RELEASE NOTES:

Στην κορυφή της χειρολαβής της κυλιόμενης κλίμακας (sic), σε κάποιο από τα επίπεδα του σταθμού μετρό στην Ομόνοια.