Έχει πλάκα το βιβλίο. Μου το είχε δώσει ο aris1 για να το καταχωρήσω και να το απελευθερώσω στα Κάλαντα, αλλά το κράτησα για να το διαβάσω.

Έχει πλάκα, λοιπόν... Δεν το έχω τελειώσει ακόμα, είμαι κάπου στη μέση...

3 Ιανουαρίου 1996- Λονδίνο

Έχω αρχίσει να βολεύομαι εδώ πέρα. Περίμενα ότι θα μου άρεσε, αλλά στην αρχή, όταν ξυπνούσα μέσα στη νύχτα, αναρωτιόμουν μήπως η φυσική αισιοδοξία μου είχε επηρεάσει την κρίση μου. Αλλά αυτό συνέβαινε όταν πίστευα ακόμα ότι ο Άντρας έπρεπε να με αφήνει να κοιμάμαι μαζί του. Τώρα έχω πάψει να το σκέφτομαι και ξυπνάω τη νύχτα μόνο αν περνάει κάτι θορυβώδες μπροστά από την εξώπορτα και είναι απαραίτητο να γαβγίσω για να το απομακρύνω.

13 Σεπτεμβρίου 1996

Σκεφτόμουν ποια δουλειά θα μου ταίριαζε περισσότερο σε περίπτωση που μου επιτρεπόταν να κυκλοφορώ έξω μόνος. Νομίζω πως θα γινόμουν υπέροχος ντετέκτιβ. Είμαι, από τη φύση μου, περίεργος. Δεν μπορώ να περάσω από τρύπα χωρίς να βάλω το κεφάλι μου μέσα, ή να περπατήσω κατά μήκος ενός τοίχου και να μη θέλω να δω τι έχει από την άλλη πλευρά. Μυρίζω κάθε μαύρη σακούλα που συναντάμε στο δρόμο και προσπαθώ να πείσω τον Άντρα να αναποδογυρίσει τις τσέπες του για να μου αποδείξει ότι δεν έχει μέσα κρυμμένα μπισκότα. Είναι θλιβερό. Η μοίρα με έκανε φρουρό ασφαλείας όταν θα έπρεπε να είμαι επικεφαλής της τοπικής αστυνομίας. Ευτυχώς, είμαι από τη φύση μου ανεπανόρθωτα χαρούμενος τύπος.

10 Δεκεμβρίου 1996

Έχασα για πάντα τη Φλόρα. Σήμερα το πρωί, στο δρόμο για τη σιδηροδρομική γραμμή, είδαμε μερικά σκυλιά να έρχονται προς το μέρος μας μέσα από τους Αγρούς και ο Άντρας είπε: "Κοίτα, Μπάστερ. Είναι η Φλόρα." Δεν ήταν. Και θα ένιωθα καλύτερα αν δε μου την είχε θυμίσει.
Ο Άντρας ρώτησε τον ιδιοκτήτη της Φλόρα πού ήταν. Δεν ξέω τι του απάντησε, αλλά ο Άντρας είπε -με εντυπωσιακή έλλειψη διακριτικότητας: "Λοιπόν, Μπάστερ, αυτό ήταν. Την επόμενη φορά που θα δεις τη Φλόρα, θα είναι μια σοβαρή παντρεμένη κυρία με πολλά κουταβάκια για να φροντίσει. Έφυγε για να περάσει την εβδομάδα με ένα άλλο αριστοκρατικό ξανθό Ριτρίβερ." Η μόνη μου παρηγοριά είναι ότι ύστερα από εικοσιτέσσερις ώρες δε θα θυμάμαι τίποτα."

WILD RELEASE NOTES:

Σκόπευα να απελευθερώσω το βιβλίο στο 4ο Συνέδριο Συνέδριο στη Λάρισα. Τελικά τα σχέδια άλλαξαν και θα το έστελνα εκεί με έναν φίλο. Και αυτό το σχέδιο ματαιώθηκε κι έτσι το απελευθέρωσα εδώ στην Αθήνα προς τιμήν του Συνεδρίου, της οργανωτικής επιτροπής και όλων των συνέδρων!

Άφησα το βιβλίο στις γυναικείες τουαλέτες της μπυραρίας Αλεξάνδρα, που βρίσκεται στην οδό Αλεξάνδρας, πίσω από την πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας. Ήταν γύρω στις 11 το βράδυ.