Όταν ήμουν παιδί πίστευα ότι θα πέθαινα πριν από τη μητέρα μου, σύμφωνα με την αρχή ότι το δέντρο επιβιώνει του καρπού του.
Με τον καιρό κατάλαβα την ορθή ή τουλάχιστον τη φυσική σειρά των πραγμάτων, οπότε απέκτησα ένα νέο πρόβλημα: πώς θα μπορούσα να της δώσω μια τέτοια λύπη σαν το θάνατό μου;
Αυτή η σκέψη με έκανε προσεκτικό και φρόνιμο. Τα παιχνίδια μου δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα τολμηρά, κατά κανόνα προσπαθούσα να βρίσκομαι κοντά της, κάτι που μου θυμίζει συχνά όταν της τηλεφωνώ τα Σάββατα.
Μένει στην Αθήνα. Εγώ ζω στη Στοκχόλμη περίπου σαράντα τρία χρόνια...
(από το οπισθόφυλλο)

[εκδόσεις Γαβριηλίδης]

Το απόσπασμα που αναγράφεται στο οπισθόφυλλο και με το οποίο αρχίζει το βιβλίο, για μένα τελικά ήταν άκρως παραπλανητικό για το περιεχόμενό του. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, ίσως κάτι πιο σπιρτόζικο, πιο παιχνιδιάρικο, πάντως όχι αυτό που βρήκα.

Ο συγγραφέας/αφηγητής επιστρέφει από τη Σουηδία στην Ελλάδα για μια εβδομάδα, οπότε και μένει με τη μητέρα του. Αυτές τις μέρες τις παραμονής του στην Ελλάδα τον βλέπουμε να ασχολείται με το παρελθόν του και το παρελθόν των προγόνων του, με οδηγό και αφορμή ένα κείμενο που έγραψε ο πατέρας του (ύστερα από αίτημα του αφηγητή) και στο οποίο παρουσιάζει την καταγωγή της οικογένειάς του.

Όταν δεν ξεχνιέται στο παρελθόν με αυτό το κείμενο, παρατηρούμε το παρόν του μέσα από τη σχέση του με τη μητέρα του, στην εμβέλεια της οποίας όντας για την εβδομάδα αυτή, δεν μπορεί παρά να γίνεται ο μικρός της γιος. Απλές καθημερινές σκηνές, μέσα στις οποίες υπεισέρχεται πότε πότε το παρελθόν, καθώς ο γιος ζητάει από τη μητέρα του να του ξεδιαλύνει, όσο γίνεται, γεγονότα του παρελθόντος.

Δεν είναι ένα βιβλίο για το οποίο πρέπει κανείς να προμηθευτεί μια στοίβα χαρτομάντηλα, δεν έχει εξάρσεις, δεν έχει δράση, το διαπερνά όμως μια ευχάριστη υπόγεια συγκίνηση και μια απλότητα που με κάνει να μη μπορώ να το χαρακτηρίσω βαρετό.