Έντεκα φωνές, έντεκα πρόσωπα μιλούν για το τέλος του έρωτα.

Πώς καταλήξαμε εκεί; Αδράνεια, εκνευρισμός, αδιάφορα φιλιά, συγκρούσεις, πλήξη. Το ζευγάρι, διχασμένο και προδομένο, απογυμνώνεται από τις προφάσεις, όταν ο ένας από τους δύο δεν είναι πια ποθητός. Δεν ανέχεται ο ένας τον άλλο, δεν ονειρεύονται μαζί, το άγγιγμα, όταν υπάρχει, δεν προκαλεί παρά θλίψη ή δυσφορία.

Τέλος του έρωτα είναι κι ο χαμός του αγαπημένου στον οποίο μιλάμε βυθισμένοι στο σκοτάδι, χωρίς να ξέρουμε πού βρίσκεται πια.

Η ιστορία είναι οικεία: αναγνωρίζουμε σ' αυτήν τις αποτυχίες, τις διαψεύσεις και τους συμβιβασμούς, το θυμό μας. Είναι η καθημερινή ζωή των ανθρώπων που θεώρησαν και θεωρούν ότι ο έρωτας μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή. Και την άλλαξε. Όχι όμως για όσο πίστευαν κι ούτε πάντα προς το καλύτερο. Ο έρωτας είναι μάλλον υπερεκτιμημένος.

Από το οπισθόφυλλο.

_________________________________________________________________________________


Το διάβασα πάρα πολύ γρήγορα αν και 2-3 ιστορίες μου φάνηκαν κάπως περιττές και ανούσιες. Λίγο αναμάσημα των προηγούμενων χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Με άγγιξε πολύ η ιστορία «Τα αντικείμενα» αν και δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο αλλά ήταν πολύ συμπυκνωμένη και μου μετέδωσε ένα άγχος για το τέλος.

Το βασικό στοιχείο του βιβλίου, που με «ανάγκασε» να το αγοράσω και να το διαβάσω ήταν το υπέροχο εξώφυλλο, σχεδιασμός της Βίβιαν Γιούρη και εκτύπωση σε ένα υπέροχο χαρτί, που υποψιάζομαι, μόνο, ότι είναι Fedrigoni, από Μητρόπολις και εκδόσεις Ποταμός. Υπέροχο χαρτί, απίστευτη υφή και πολύ λιτό εικαστικό. Συγχαρητήρια για την επιμέλεια.

Μπορείς να κρίνεις ένα βιβλίο αν δεν είσαι ειδήμων; Πιστεύω ναι, όπως κάθε μορφή τέχνης. Γιατί η τέχνη δεν δημιουργείται για τους λίγους και εκλεκτούς αλλά για τους πολλούς και διαφορετικούς, που την κρίνουν με βάση το αν τους άγγιξε και σε τι βαθμό. Διάβασα αυτό το βιβλίο μέσα σε μια - το πολύ - ώρα. Μου άρεσε ο τρόπος που γράφει, σαν να μιλάει στο ημερολόγιο του ο κάθε ήρωας της κάθε ιστορίας. Μου άρεσαν οι τεράστιες προτάσεις των οργισμένων γυναικών και η προτάσεις που δεν ξεπερνούσαν τις 5 λέξεις γεμάτες ενοχή ή πόνο. Είναι ιστορίες με τι οποίες, κατά την γνώμη μου, θα μπορούσε να ταυτιστεί ο καθένας: η πρώτη στιγμή που συνυδειτοποιείς πως για σένα μια σχέση έχει τελειώσει, η τελευταία φορά που βλέπεις έναν αγαπημένο που αποφάσισε να πάψει να είναι αγαπημένος, η ελπίδα πως ακόμη το'χεις (την δυνατότητα να ξαναερωτευτείς) και η απογοήτευση όταν καταλάβαίνεις πως μάλλον έκανες λάθος ή την αντιμετώπιση του "κύκλου" σου ( παιδιά, γονείς, φίλοι, συνάδελφοι) όταν κάτι εντελώς δικό σου τελειώνει. Δεν με έκανε, όμως, ούτε στιγμή να πιστέψω πως ο έρωτας είναι υπερεκτιμημένος αν και τελειώνει πάντα -αργά ή γρήγορα.. Ελπίζω ο επόμενος να το απολαύσει όσο εγώ.

RELEASE NOTES:

Απελευθερώνεται στα πλάισια του summer time release challenge!