Μετά την μυθιστορηματική “Φραντζέσκα”, με έντονη την παρουσία της Κρήτης στην όλη πλοκή της, η Χρυσούλα Δημητρακάκη δίδει και πάλι δυναμικό “παρών” στον χώρο της λογοτεχνίας με την πρόσφατη “Τριλογία” της (“Ιωλκός”, Αθήνα 2007), εξήντα μία ποιοτικές δημιουργίες σε μία καλαίσθητη έκδοση 96 σελίδων, με έγχρωμο εξώφυλλο, που κοσμείται από τη “Γυναίκα με κόκκινη ομπρέλα” του Ν. Γύζη.

“Ύπαρξη- Ζωή- Άνθρωπος” είναι οι επιμέρους ενότητα της Συλλογής, με κυρίαρχο και στις τρεις τον άνθρωπο, “το δυνατότερο ξέσπασμα της φύσης”, όπως η κυρία Δημητρακάκη υμνεί (Η αρχή, σ. 13).
Ο λόγος της, άλλοτε πεζοτράγουδα και άλλοτε στίχος με δικό του ρυθμό, λόγος φιλοσοφημένος και προβληματισμένος, ενίοτε και με κάποιες μεταφυσικές προσεγγίσεις, προβάλλει τον συναισθηματικό της κόσμο, τιμώντας και τραγουδώντας τη ζωή με διάχυτη την πίστη σε πανανθρώπινες αξίες, όπως η ελπίδα, που όταν αυτή δεν υπάρχει (Για ό,τι δεν υπάρχει, σ. 19), τότε:
οι άνθρωποι σκοντάφτουν, γιατί δεν βρίσκουν
τις αστραπές να βαδίσουν στην λάμψη τους
Άλλωστε (Είμαστε, σ. 87):
Δεν είμαστε παρά ένα μεγάλο δένδρο,
που αν δεν ξαποστάσει στον κορμό του ο άνθρωπος
δεν ολοκλήρωσε τον προορισμό του

Αν ορίσουμε την ποίηση ως μουσική σκέψη, κατά μια θεωρία, ή ως υπέρτατη μορφή συγκινησιακής χρήσης της γλώσσας κατά μίαν άλλη, η Χρυσούλα Δημητρακάκη είναι μια άξια λειτουργός της ευρύτερη προσφορά και δημιουργία, πολυβραβευμένη και διεθνώς καταξιωμένη, χωρίς έπαρση, με γνώμονα τον συνειδητοποιημένο στίχο της (Θεέ μου, ευτυχώς! Σελ. 72):
Θεέ μου, ευτυχώς,
που μας έδειξες την τελειότητα,
για να γνωρίζουμε, τι δεν είμαστε
Άξιος ο θαυμασμός στην εκλεκτή συμπατριώτισσα μας, ευαίσθητη κεντήστρα του λόγου, με βαθιά θεώρηση ζωής και κοινωνίας ενός ιδεατού κόσμου (Το όνειρο , σ. 31) :
Μάτωσα, για να καταλάβω αυτό τον κόσμο.
Και όταν δεν τον κατάλαβα,
σιώπησα για να τον ακούσω
κι όταν δεν τον άκουσα,
έκλεισα τα μάτια μου για να τον ονειρευτώ!