"Ο Φύρδης Μίγδης είναι ο προσωπικός φωτογράφος του Τετράποχου του Τέταρτου, του βασιλιά της Παμφαγίας. Ώσπου κάποια στιγμή βαριέται να φωτογραφίζει από το πρωί ως το βράδυ το βασιλιά, την ακολουθία και την κορώνα του. Παίρνει τη φωτογραφική του μηχανή, ένα κουτί με φλας, φουσκώνει το αερόστατο του παππού του και σε λίγο αρμενίζει αμέριμνος τον ουρανό!

Φωτογραφίζει ροζ μπουμπουνητά και χρυσές ψιχάλες, κίτρινους χαρταετούς με κόκκινες ουρές, γλάρους, ήλιους, χελιδόνια και χρωματιστά μπαλόνια με τέτοιο τρόπο όμως, που προκαλεί χίλια δυο προβλήματα κάτω στη γη. Ο βασιλιάς τετράπαχος ο τέταρτος που υφίσταται τις συνέπειες των περιπετειών του Φύρδη Μίγδη, είναι έξω φρενών και στέλνει δυο ελικόπτερα γεμάτα ένοπλους στρατιώτες, μυστικούς αστυνομικούς και πυροσβέστες με πολυβόλα, αεροβόλα και φλογοβόλα, για να συλλάβουν τον αναιδέστατο φωτογράφο. Που να ήξερε όμως τι τον περιμένει!"
***
μου άρεσε πάρα πολύ!

*********

«Για να ξεκινήσουμε ένα παραμύθι δεν χρειαζόμαστε τίποτα άλλο από μια εικόνα, ένα χρώμα ή μια λέξη. Μέσα σε κάθε εικόνα πάλλεται ένα συναίσθημα. Μέσα στην κάθε λέξη καιροφυλακτούν άπειρα αινίγματα και ερωτήματα. Δεν μένει παρά να αναζητήσουμε το μαγικό, το φανταστικό, το άγνωστο, και για εμάς τους ίδιους ως εκείνη τη στιγμή, μυστικό τους.

Σε μια επίσκεψή μου στην Ισπανία είδα τα απέραντα λιβάδια με τα ηλιοτρόπια στραμμένα όλα προς τον ήλιο. Με αυτή την αφορμή έγραψα αρκετές ιστορίες, όπως την ιστορία ενός ηλιοτρόπιου που, επειδή δεν του αρέσει να κοιτάζει τον ήλιο, ξενυχτάει για να κοιτάζει το φεγγάρι και την ιστορία ενός παιδιού από τη χώρα του σκοταδιού που κλέβει ένα ηλιοτρόπιο για να το κάνει ήλιο στη χώρα του.

Το παράθυρο του γραφείου μου στο συνήθως βροχερό Λονδίνο αντικρίζει ένα βικτωριανό κτίριο με τρεις σειρές από παράθυρα. Εχω όμως γράψει δεκάδες ιστορίες με αφορμή τα παράθυρα αυτά. Μια μέρα, μέσα στο καταχείμωνο, είδα ένα παράθυρο ορθάνοιχτο και μια λευκή λεπτή κουρτίνα που κυμάτιζε στον άνεμο, σα να ήθελε να φύγει, σα να ήθελε να πετάξει. Ετσι εμπνεύστηκα το ποίημα μιας κουρτίνας που ονειρευόταν να γίνει μπαλαρίνα και να χορέψει στου ουρανού τη μέση.

Ακόμα κι ένα όνομα όμως μπορεί να ξεκινήσει ένα παραμύθι. Σε μια πρόσφατη επίσκεψή μου στην Κύπρο συνάντησα μια κοπέλα που λεγόταν Χρυστάλα. Αυτό μου έδωσε την ιδέα να γράψω την ιστορία μιας πριγκίπισσας που, όταν γεννιέται, οι μοίρες τής εύχονται να κλαίει με χρυσά δάκρυα. Οταν μεγαλώνει όμως, όλοι οι ιππότες που ερωτεύεται την κάνουν δυστυχισμένη για να κλαίει και να εκμεταλλεύονται τα χρυσά δάκρυά της. Τελικά παντρεύεται τον γελωτοποιό του παλατιού.

Θυμάμαι ότι όταν ήμουν παιδί αποφάσισα ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς να ξενυχτήσω και να ζητήσω από τον Αϊ-Βασίλη να με προσλάβει για βοηθό του. Το σχέδιό μου απέτυχε επειδή με πήρε ο ύπνος. Εγινε όμως αφορμή να γράψω το πρώτο πρωτοχρονιάτικο παραμυθο-μυθιστόρημα, "Τους πειρατές της καμινάδας". Είναι η ιστορία ενός παιδιού που αποφασίζει να ξενυχτήσει ένα βράδυ Πρωτοχρονιάς, με αποτέλεσμα να συναντήσει δύο πειρατές που έχουν πάρει τη θέση του Αϊ-Βασίλη. Δεν σκέφτομαι διδάγματα στο ξεκίνημα του παραμυθιού. Είναι όμως, νομίζω, παγίδα να χρησιμοποιεί κανείς εν ψυχρώ ως αφετηρία ένα δίδαγμα, ένα μήνυμα ή κάποια κοινωνική ή πολιτική άποψη, και αυτό επειδή κινδυνεύει να οδηγηθεί σε κείμενα στεγνά, διδακτικά και σχολαστικά. H έμπνευση ρέει από άλλες πηγές. Δεν ξεκίνησα να γράφω, για παράδειγμα, τους "Ιππότες της τηγανητής πατάτας" για να μεταδώσω ένα δίδαγμα για την καταστροφή της φύσης, ούτε την "Τελευταία μαύρη γάτα" για να στηλιτεύσω τον ρατσισμό, ούτε έγραψα τα "Μαγικά μαξιλάρια" για να σχολιάσω τον πολιτικό ολοκληρωτισμό. Οι θέσεις, οι απόψεις, τα μηνύματα, αναδύθηκαν αυθόρμητα και διεκδίκησαν τη θέση τους σε μεταγενέστερα στάδια της συγγραφικής διαδικασίας. Πρωταρχικά το βιβλίο πρέπει να διασκεδάζει το παιδί και να διευρύνει τους δημιουργικούς του ορίζοντες και μετά διακριτικά να μεταδίδει μηνύματα και να διδάσκει.

Εχω την εντύπωση ότι τα παιδιά συμπαθούν μάλλον τους "κακούς" χαρακτήρες, όπως τον Ρούνι Ρούνι, το ύπουλο κακό γουρούνι από το βιβλίο "Τα τρία μικρά λυκάκια", τη Φρικαντέλα, τη μάγισσα που μισούσε τα κάλαντα, από το ομώνυμο βιβλίο, και τον Κορνήλιο, τον κροκόδειλο, από το βιβλίο "Ο κροκόδειλος που πήγε στον οδοντογιατρό".

Τα θέματα του θανάτου, της βίας, της αρρώστιας είχαν ανέκαθεν και έχουν ακόμα τη θέση τους στο παιδικό βιβλίο. Προσωπικά τα προσεγγίζω μέσα από αλληγορίες και μύθους. Το θέμα, για παράδειγμα, της κλιμάκωσης της βίας το πραγματεύομαι στα "Τρία μικρά λυκάκια", του επεκτατικού πολέμου στο βιβλίο "H φάλαινα που τρώει τον πόλεμο", της αρρώστιας στο "Αγγελούδι του χιονιού" (από τη συλλογή "Ο ταξιδιώτης και η Μαργαρίτα"), του θανάτου, μεταξύ άλλων, στο μυθιστόρημά μου "Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι". Το κορίτσι, η Μαριάννα, φτιάχνει έναν χιονάνθρωπο και του ζητάει να μη λιώσει ποτέ. Ο χιονάνθρωπος για να κρατήσει την υπόσχεσή του ξεκινάει για τον Βόρειο Πόλο, όταν μετά από διάφορες περιπέτειες καταφέρνει να φθάσει στον προορισμό του, αισθάνεται τόσο πολύ ευτυχισμένος που αρχίζει να κλαίει και λιώνει από τα δάκρυα της ευτυχίας του. Το τέλος αυτό, αν και τραγικό, κρύβει μια κάποια αισιοδοξία. Ο χιονάνθρωπος μπορεί να λιώνει, καταφέρνει όμως, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της ζωής του, να φθάσει στον προορισμό του και να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στο κορίτσι».


Το ΒΗΜΑ, 25/12/2004 , Σελ.: C08

RELEASE NOTES:

θα το αφήσω σε μια έκθεση φωτογραφίας στην Ικτίνου

Το διέσωσα από τη Στερέωση καθώς δεν το είχε πάρει κανείς. Επίσης δεν το έχω διαβάσει και ως fan του Τριβιζά το ένιωσα να με καλεί! Ήταν πολύ καλό!

Θα το απελευθερώσω κάπου στην Αθήνα σύντομα να βρει την τύχη του!

Μου το έδωσε η αγαπητή deadendmind σαν μέρος RABCK από τη βιβλιοθήκη της. Την ευχαριστώ πολύ!

Χαχά, τους έφτιαξε όλους ο Φύρδης Μίγδης!

Σύντομο παραμυθάκι του Τριβυζά. Αν μπούμε όμως στον κόπο να αναζητήσουμε συμβολισμούς, έχουμε πολλά να πούμε. Δε λέω περισσότερα (Ίσως γιατί θα ήταν πάρα πολλά (-;)

Θα δοθεί στην αδερφή μου μαζί με άλλα παιδικά βιβλιαράκια για την βιβλιοθήκη της τάξης στην οποία είναι δασκάλα!