Het wedervaren

by Monika van Paemel | Biographies & Memoirs |
ISBN: Global Overview for this book
Registered by Wilmar of Leiden, Zuid-Holland Netherlands on 12/29/2007
Buy from one of these Booksellers:
Amazon.com | Amazon UK | Amazon CA | Amazon DE | Amazon FR | Amazon IT | Bol.com
This book is in the wild! This Book is Currently in the Wild!
1 journaler for this copy...
Journal Entry 1 by Wilmar from Leiden, Zuid-Holland Netherlands on Saturday, December 29, 2007
Achterflap:
Elk moment is kostbaar. Zo luidt het vastberaden motto van Het Wedervaren, waarin Monika van Paemel tracht te achterhalen hoe en op grond van welke ervaringen haar levenshouding is ontstaan. Onverbloemd spreekt zij zich uit, over leven en dood, vreugde en verdriet, over de genietingen van de wereld en de druk van de werkelijkheid.
Het Wedervaren is een intieme getuigenis die voor de lezer een uitnodiging inhoudt zich ook zelf de vragen te stellen die Monika van Paemel met een zo genereuze eerlijkheid tot zichzelf heeft gericht.

Recensie NBDBiblion (van bol.com):
Na een aantal romans te hebben geschreven (o.a. 'De vermaledijde vaders') heeft Monika van Paemel (1945) zichzelf tot onderwerp van een boek gemaakt, dat ze onder de veelzeggende titel 'Het wedervaren' aanduidt als een verslag. Het gaat hier niet om een autobiografie: slechts een zeer beperkt aantal feiten komt in dit verslag met enige regelmaat terug, met name een langdurige ziekte, een opvoeding buiten de ouders om, het verlies van een dochtertje. Tegen die achtergronden vraagt de schrijfster zich af hoe ze tot haar levenshouding is gekomen, op welke wijze de diep in haar leven ingrijpende gebeurtenissen door haar verwerkt zijn. Ergens zegt ze 'Elk moment is kostbaar'. Zo werkt ze in de overtuiging: een gave is een verplichting. Opvallend is de open manier waarop Van Paemel over haar eigen leven spreekt. Verscheidene van haar uitspraken laten de lezer niet gemakkelijk los, omdat er levenswijsheid uit spreekt, die moeizaam is verworven.
(Biblion recensie, K. Troost.)

Tot voor zeven jaar was er een vrouw met een gezin, met kinderen, iemand die het normale beoefende als een kunst. Want dat is wat ik altijd heb gewild, normaal zijn en dat tussen aanhalingstekens, erbij horen, en hoe meer ik begon te schrijven hoe meer ik mij in het normale heb getraind, tot en met truien breien en jam maken en de tuin bijhouden. Het cultiveren van het normale als tegenwicht tegen de druk van het schrijven en de spoken, de last van de wereld en het grote verdriet van de kindertijd, maar ook las het creëren van een vaste plek op aarde, het bestaansrecht verwerven door zelf kinderen te hebben en een gezin, enzovoort. (blz. 29)
***
Het vermogen om te genieten is de kracht van mijn bestaan, te geniten van de liefde, van de natuur en vooral het vermogen of het geluk te kunnen genieten van kunst. [...] Ik vermoed inderdaad dat diep in mij een kracht zit die niemand me kan ontnemen, ook al sterk ik van verdriet; dat is het vermogen om te genieten. (blz. 29)
***
Een fotografe wilde een foto maken van iets dat ik mooi vind, maar er is zoveel, tenslotte koos ik voor iets levends, het Belgische trekpaard, 'de Brabander'. Ik was nog een baby toen ik voor het eerst op een 'Brabander' werd gezet, er bestaat een foto van, ik zit prinsheerlijk op het vleesgeworden geduld. [..] Er is zoveel dat ik mooi vind aan een 'Brabander', de sensuele snoet, de zachte blikj, de berijpte flanken, de ronde en genereuze kont. Het is geen toeval dat die kont op de eerste bladzijde van mijn eerste boek voorkomt. Zelfs de paardevijgen zijn niet vies en vormen uitstekende mest voor rozen. Ik vind het nog altijd een schande dat de staart eraf gaat, je zou hem ook kunnen opbinden. Er is geen enkele redelijke verklaring om stukken van dieren of mensen af te snijden. Als datgene wat mooi is ook nog volmaakt geschikt is voor waartoe het dient heb je een perfecte combinatie. De vorm van dat paard is wat het inhoudt. (blz. 51-51)
***
Toen de directeur van het Paleis van Schone Kunsten in Brussel mij voreg om voor een foto te poseren en daar een zelfprotret bij te schrijven, waarna een criticus op beide commentaar zou leveren, vond ik dat een overdrijving in de tweede macht. Mijn oude rijpak was de uitkomst, paardijden is tegelijk overgave en beheersing, en is een rijpak ook niet een uitrusting? Ik keerder terug naar mijn oorsprong, het werden foto's waarvan ik hoop dat mijn vrienden ervan kunnen houden. Foto's zoals ik mezelf vorstel en niet van dat personage dat af en toe in kranten is verdwaald. Want waar doe je het voor? Bekendheid, roem, ach wat, de mens wil bemind worden. (blz. 55)
***
Niet zo heel lang geleden belandde ik in het noordpoolgebied. Zover ik kon zien niets dan rotsen en sneeuwvelden. In zee dreven ijskastelen, het licht dat door hun grillige gewelven scheen gaf ze alle kleuren van de regenboog. Over het water van de baai lag een gerimpeld vel als van gekookte melk, in de lange ppolnacht zouden ook de golven verstijven, de wereld was bezich dicht te vriezen. Een landschap waarin mensen hun bestaansrecht moeten bewijzen.
Ik luisterde naar het huilen van de sledehonden, een woeste troep waar je niet dichtbij mocht komen. Als hopeloos verdwaalde vreemdeling wist ik niets beters te verzinnen dan een foto van Gilliam de Groenendaeler [haar hond] te tonen. Onmiddeljk was het ijs gebroken, hoeveel trekkracht had die hond en waarom was hij zwart, viel dat niet te veel op? Ik durfde niet te bekennen dat de hond zijn winters geeuwend voor de openhaard doorbracht, ik voelde me zelf een luxebeest.
's Nachts werd eraan me gesnuffeld, voorzichtige poten stapten op de slaapplaats, maar ik gilde niet. De hond die als puppy door een meisje naar binnen was gesmokkeld werd voortdurend naar buiten getrapt, maar hij bleef geduldig weer naar binnen sluipen. Gelukkig kwam niemand op de gedachte om hem dood te slaan, gelukkig genoot ik gastvrijheid. (blz. 59)
***
Vrij zijn, in staat zijn om naar je inzichten te leven en de vrijheid van anderen respecteren. In alles wat ik ondernam is dat het leidmotief geweest. Maar plaatst de ultieme vrijheid ons niet voor de dood? Het is het leven dat bindt en verbindt. (blz. 61)
***
Traag als een steen de tijd weerstaan. Bij alles even afstand nemen en het voordeel aan de twijfel laten. Omkijken, aarzelen en opschrijven. (blz. 80)
***
Een feministische boekenbeurs doet onvermijdelijk aan een kaasmarkt denken, hoewel nodig en nuttig, toch beperkt en eenkennig. Omdat feminisme rechtsstreeks naar de vrouwenbeweging verwijst en ik daarover en daarin een duidelijk standpunt heb ingenomen hoop ik dat mijn positie ook duidelijk is. Maar omdat het woord feministisch als een Griekse ezellin is beladen met vooroordelen en kwaadwilligheid, zozeer dat het klinkt als een aanval van collectieve hysterie of een aandoening van gyneacologische aard, wil ik het nog een keer voor alle duidelijkheid zeggen. Jazeker, mijnheer, ik ben feministe, niet om de wereld te vervrouwelijken, hoewel een flinke scheut erbij geen kwaad zou kunnen, en nog minder om de failliete handel over te nemen, ik ben voor gelijkwaardigheid en gelijke kansen, voor een goede opleiding, gelijk loon voor gelijk werk, herverdeling van de werktijd, goede kinderopvang en nog een paar van die dingen, en zolang ik in een wereld leef waarin vrouwen en kinderen de eerste slachtoffers zijn van geweld, honger en onderdrukking, zal ik feministe blijven. (blz. 84-85)
***
Ik heb uit het verleden een aantal gedragsregels meegekregen, voldoende om voor mezelf telkens weer opnieuw mijn gedrag te bepalen. En als ik een aantal tussenstadia oversla betekent beschaving uiteindelijk dat ik het leven belangrijker vind dan de dood. Dat houdt ook in dat ik lust verkies boven destructie, en dat de creativiteit en de leifde vormen van leven zijn. (blz. 92)
***
Ik geef toe dat ik als ik jonge vrouwen overtuigd hoor uitroepen dat ze alles willen, de kinderen en het werk, de liefde en de lauweren, mijn hart vasthoud omdat ik weet wat daaraan vastzit, maar ik heb het ook geroepen want ook ik was voor het volle pond geboren.
Je wordt moeder zoals je vrouw wordt gemaakt, het is een toestand, geen levenstaak. Vrouw blijf je en van je kinderen kun je niet scheiden, maar het werk is wat de mens maakt. Moeten kiezen tussen de kinderen en het werk, las tussen het volle leven en de kloosterroeping, is een kunstmatige opdeling van je mogelijkheden die zich voor mannen zelden voordoet maar waarvoor vrouwen zich nog altijd gesteld zien.
Ik heb kinderen gekregen zoals je appelen van de bomen plukt, zelf het baren was een feest. (blz. 96)
***
Ik leef als een nonnetje, bezield door mijn werk, devoot voor God waarin ik niet wil geloven omdat de bruidegom ook de begrafenisondernemer is. Alle dagen schoon ondergoed. Een hond, een poes, een vriendelijk woord. Veel heeft een mens niet nodig. Maar met de tijd vergaan de jaren. Op den duur wil je niets meer overdoen.
Ik knijp mijn ogen dicht en probeer in te slapen voor ze me komen halen. Mijn grootouders, de ontrouwe vrienden, een verloren kind. Daar komen ze aan, onwijs lachend, het is al een hele optocht. Ze houden de rangen gesloten en na de laatste moet de volgende aansluiten. Er komt geen einde aan. Het ondraaglijkste is dat wat voorbij is niet meer overgaat. Wat staat me nog te wachten? Zalig Pasen, Vrolijk Kerstfeest, Gelukkig Nieuwjaar! (blz 114-115)

Het wedervaren is voortgekomen uit een zelfgesprek dat Monika van Paemel, op uitnodiging vn het programma 'De andere wereld' van de IKON-radio, op band heeft ingesproken en dat in de zomer van 1992 in twee afleveringen is uitgezonden.
[belangrijk gegeven: een dochter van Monika heeft zichzelf van het leven benomen]

Journal Entry 2 by Wilmar at Minibieb OBCZ Hotel De Doelen in Leiden, Zuid-Holland Netherlands on Wednesday, January 2, 2008

Released 16 yrs ago (1/2/2008 UTC) at Minibieb OBCZ Hotel De Doelen in Leiden, Zuid-Holland Netherlands

WILD RELEASE NOTES:

RELEASE NOTES:

Happy 2008 and Happy BookCrossing!

Are you sure you want to delete this item? It cannot be undone.