Καλοκαίρι. Μια παρέα εφήβων ατοιμάζεται για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο. Φροντιστήριο, καβγάδες με τους γονείς, ραντεβού με την Μάρω και την Κάτια, ο ερασιτεχνικός σταθμός στην ταράτσα του Δημήτρη του 94, μπάνια στη θάλασσα, θερινά σινεμά και λίγο διάβασμα.
Μετά τις εξετάσεις σαν σε παλιό χορό, τα ζευγάρια θα χωρίσουν για να σμίξουν ξανά σε νέους συνδυασμούς και η παρέα θα διαλυθεί πριν προλάβουν οι φιλίες να ξεφτίσουν.
Οι ήρωες πληρώνουν τα διόδια του τέλους της εφηβείας τους.

Το βιβλίο βρίσκεται στο γνωστό ραφάκι!!

Στο cafe ethnique στη Νέα Σμύρνη άφησα το δικό μου και πήρα να διαβάσω επιτέλους έναν Ραπτόπουλο.

Τώρα τι να πω; Θα προδώσω και την ηλικία μου. Ωραία γραφή, ωραία ατμόσφαιρα αλλά αν το βιβλίο δε μου θύμιζε τόσο έντονα την εποχή και τις καταστάσεις της εφηβείας μου, μάλλον δε θα μου έλεγε και πολλά. Γι' αυτό ακριβώς και προσπαθώ ακόμα να καταλάβω: Για ποιον λόγο έγινε ταινία αυτό το βιβλίο; Ως βιβλίο έχει τρόπους να σταθεί πολύ καλά, περιγράφει μία ηλικία, μία εποχή που την περάσαμε και μπορούμε να κάνουμε προσωπικές αναγωγές κατά την ανάγνωση. Αλλά υπόθεση για να γίνει ταινία δεν έχει. Αμάν πια αυτός ο σύγχρονος ελληνικός κινηματογράφος της δεκαετίας του 80 . Μη δουν στατικό πλάνο, ρεαλιστική ντεκαντάνς, ανύπαρκτη πλοκή και προσωπικά αδιέξοδα και έχουν βρει όλα όσα ψάχνουν για να κάνουν ταινία (και καλά ψαγμένη...)Αν είστε κάτω από 35 και πάνω από πενήντα μην το διαβάσετε. Οι ενδιάμεσοι σπεύστε..... Θα απελευθερωθεί συντόμως

WILD RELEASE NOTES:

Παρόλο που το βιβλίο δεν έχει σχέση με ποίηση, όταν διάβασα ότι έγινε ταινία αναφώνησα "Τι θέλει να πει ο ποιητής;".
Απελευθερώνεται και αυτό ανήμερα των 35ων γεννεθλίων μου έξω από το παλιό σπίτι του ποιητή Ι. Γρυπάρη (σκαραβαίοι και τερρακότες) στην οδό Γρυπάρη 112 στην Καλλιθέα. Μέσα σε ένα κουτί γλυκών που έξω γράφει "αρτοποίηση" μαζί με δυό κουλουράκια με φυστίκι Αιγίνης μέσα σκέτο ποίημα! (Κρίμα που δεν μπορώ να βγάλω φωτογραφία, ούτε φυσικά να την ανεβάσω)

Για το poetry in motion birthday challenge release του aris1. Να τα εκατοστήσεις.

Χα χα χα! Το έπιασα τελικά περνώντας σήμερα με το αμάξι! Πραγματική ποίηση και τα κουλουράκια με φιστίκι μέσα στο κουτί της Αρτοποίησης!

Όσο για το βιβλίο, εγώ δεν πολυσυμπαθώ τον Ραπτόπουλο. Νομίζω βέβαια πως έχω δει την ταινία, αλλά δεν θυμάμαι και πολλά...

Ευχαριστώ karjim!

(κρίμα που έκλεινα το δρόμο με το αυτοκίνητο και δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω το κουτί σου... Στη θέση του πάντως άφησα AYTO)

Έχω διαβάσει το βιβλιαράκι εδώ και αρκετό καιρό, αλλά τώρα μόλις αξιώθηκα να γράψω δυο λόγια.

Τα «Διόδια» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου (φωτό αριστερά) από την αρχή μου έβγαζαν μια απίστευτη μιζέρια στην ατμόσφαιρά τους, στα λόγια των ηρώων, στις σκέψεις τους, ακόμη και στον τρόπο που έπιναν καφέ. Δεν μπορούσα να εντοπίσω γιατί, αφού τη δεκαετία του ’80 οπότε και πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο, μάλλον θα τη χαρακτήριζα αισιόδοξη. Θα μου πεις, ναι, ο συγγραφέας θέλει να δείξει τα προβλήματα των νέων, τη δύσκολη μετάβαση από την εφηβεία στην ενηλικίωση κλπ κλπ κλπ…

Κάποιοι αναχρονισμοί όμως μου κίνησαν την περιέργεια: τη δεκαετία του ’80 δεν υπήρχε Εξατάξιο Γυμνάσιο, ούτε τα παιδιά έδιναν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο τον Σεπτέμβρη. Γκουγλάρωντας βρήκα ότι η τελευταία χρονιά που λειτούργησε Εξατάξιο Γυμνάσιο ήταν το 1976. Μετά διαχωρίστηκε σε τριτάξια Γυμνάσιο και Λύκειο.

Εντόπισα έτσι την «πηγή του κακού»: η Χούντα και το Πολυτεχνείο. Οι συγγραφείς της μεταχουντικής περιόδου δεν έχουν ξεπεράσει ακόμη το Σύνδρομο της Ταγαροκομμούνας με Εσωτερικές Αναζητήσεις, αλλιώς γνωστό και ως «Σύνδρομο Η-ζωή-μου-είναι-μαύρη-και-πρέπει-να-πουλάω-Εργατική-Αλληλεγγύη-για-να-θεωρούμαι-άνθρωπος» που τους βγαίνει ακόμη και σε χαλαρά coming of age μυθιστορήματα όπως ετούτο. Πολύ μιζέρια όμως! Δεν ανήκω στον πολιτικό χώρο της Δεξιάς, για όσους σκεφθούν αυτό, αλλά έλεος πια με την ταγαροκομμουνίση, έχει καταντήσει σαν το Σύνδρομο του Βιετνάμ των Αμερικανών… Ίσως να φταίει βέβαια και το γεγονός ότι εγώ δεν έζησα αυτά τα γεγονότα, αλλά μεγάλωσα στη δεκαετία του ’80, που μόνο αισιόδοξες αναμνήσεις έχει να μου δώσει.

Ένιγουέι. Δεν θα γράψω τι και πως συμβαίνει στο βιβλίο. Υποτίθεται πως παρουσιάζει την ιστορία μιας παρέας αγοριών που τελειώνουν το σχολείο και περνούν τα «διόδια» της ενηλικίωσης. Υποτίθεται. Γιατί ιστορία δεν υπάρχει στην πραγματικότητα, όλο το βιβλίο είναι ένα συνονθύλευμα αφηγήσεων, που δεν έχει τίποτα να πει στην πραγματικότητα πέρα από το να δώσει *λίγο* χρώμα της εποχής. Λίγο όμως. Πού είναι η ζωντάνια της εφηβείας, η πλάκα, η παρέα, τα αστεία, το κέφι; Όλα μαύρα και άραχνα και με βαθιά χασμουρητά.

Βαρετό ομολογουμένως. Τελικά δεν έχει γυριστεί σε ταινία, αλλά σε τηλεοπτική σειρά, το 1988 από τον Κώστα Μαζάνη (κάπου μάλιστα διάβασα ότι κυκλοφόρησε και σε 4 DVD από τη «Ραδιοτηλεόραση» τον Μάρτιο του 2009).

Ουφ, και πολύ ασχολήθηκα. Το βιβλιαράκι με συντρόφευσε μερικές ημέρες σε κάτι πρωινές βουτιές στην πλαζ της Βουλιαγμένης. Ίσως το απελευθερώσω εκεί. Αφιερώνω πάντως στους αναγνώστες ένα βίντεο από το ιστορικό πάρτι του Λουκιανού Κηλαηδόνη, που έγινε εκεί το 1983. Δείτε στο βίντεο πως ήταν τότε η πλαζ:

WILD RELEASE NOTES:

Σε παραλία θα το αφήσω, αλλά όχι στη Βουλιαγμένη! Το Σαββατοκύριακο θα το περάσω στη Σέριφο. Θα μείνω στο Camping Coralli και θα αφήσω το βιβλιαράκι κάπου στο εστιατόριο κοντά...

~~~~~~~ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ~~~~~~~~~~

Καλωσήρθες στο BookCrossing!

Γράψε αν θες ένα μικρό σχόλιο για το πού και πώς βρήκες το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να γραφτείς στο site για να γράψεις αυτό το σχόλιο -μπορείς να παραμείνεις ανώνυμος!

Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε ένα καρτοτηλέφωνο, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας κλπ) για να το βρει κάποιος όπως το βρήκες κι εσύ.

Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις. Επίσης μπορείς να ρίξεις μια ματιά στον Ταξιδιωτικό Οδηγό BookCrossing που θα σου λύσει κάποιες απορίες για τη λειτουργία του site

Καλό διάβασμα!