En de liefste dingen nog verder

by paul de wispelaere | Literature & Fiction |
ISBN: Global Overview for this book
Registered by Wilmar of Leiden, Zuid-Holland Netherlands on 4/10/2007
Buy from one of these Booksellers:
Amazon.com | Amazon UK | Amazon CA | Amazon DE | Amazon FR | Amazon IT | Bol.com
This book is in the wild! This Book is Currently in the Wild!
1 journaler for this copy...
Journal Entry 1 by Wilmar from Leiden, Zuid-Holland Netherlands on Tuesday, April 10, 2007
Uitgelezen op 10 april 2007: Wispelaere, Paul de (1998). En de liefste dingen nog verder. Pandora Pocket (220 blz.)

Als souvenir in 2003 meegenomen uit Gent (geloof ik, ben van plaats en jaar niet helemaal zeker), toen ik daar op een studiereis was.

Kaftbeschrijving
Als een schrijver van zijn arts te horen krijgt dat hij kanker heeft en nog hooguit twee jaar te leven heeft, besluit hij om in zijn laatste boek zijn haast voorbije leven in beeld te brengen. Een halve eeuw, van de jaren dertig tot negentig, passeert de revue in een boeiend en veelkleurig relaas van confrontaties met zichzelf en de wereld, liefdes en vriendschappen, erotiek, reizen en afscheid nemen, dat alles in het teken van de vergankelijkheid en de weemoed om wat onherroepelijk voorbij gaat.

Recensie NBDBiblion
Een Vlaamse schrijver van ver in de zestig krijgt te horen dat hij leukemie heeft en nog hooguit een jaar te leven. In deze roman beschrijft hij dat jaar. Hoe het leven plotseling anders is geworden, zoveel intenser. Met aan de ene kant het diepe genieten van het heden en daartegenover de grote weemoed van het verleden en het afscheid. Afwisselend in de ik- en de hij-vorm (om afstand te nemen van het sterk autobiografische) beschrijft De Wispelaere (1928) de ervaringen. Het verloop van de ziekte wordt maar weinig aangeroerd. Het gaat vooral om het verleden, van alle decennia die de hoofdpersoon heeft beleefd, met hun specifieke kenmerken. Belangrijke merkpunten zijn de vrouwen op wie hij verliefd is geweest, met wie hij het leven heeft gedeeld. Ervaringen van steeds weer de onmogelijkheid om tot een blijvende relatie te komen. Zo wordt het een roman over liefde voor en onmacht van het leven. De lezer wordt wel eens moe van de vergankelijkheid en de nostalgie, maar ontkomt niet aan de beklemming van het levensechte van deze roman.

Citaten
Alles is ver. En de liefste dingen nog verder.
Maar door het verleden wordt het bij elkaar
gehouden, als schapen door een herder.
Herman de Coninck

Zeg het maar persoonlijk, zeg het,
alleen daar gaat het om, schaam je niet,
het algemene staat in de krant.
Elias Canetti

Want dat - fragmenten - blijft er over van je leven als het eenmaal aan het terugblikken is toevertrouwd.
Joseph Brodsky

Ter nagedachtenis aan Herman de Coninck

***

Nieuw woord geleerd: (een zijden) galon (blz. 13)
***
Om te kunnen leven heb je een ander nodig die je lichaam aantrekkelijk vindt en het liefkoost en er opgewonden door kan raken. Iemand die je onvrijheid omtovert in welbehagen en genot. (blz. 44)
***
In het ziekenhuis hoorde ik een […] verhaal. In een rij bedden naast elkaar lagen vijf mannen die ten dode waren opgeschreven. Geen van hen kon iets van de buitenwereld zien behalve hij die aan het venster lag. En de anderen vroegen hem: ‘Vertel ons wat er daar te zien is.’ Hij ging rechtop zitten en beschreef een bloeiende boomgaard met vogels die erin rondvlogen. ‘En welke bomen zijn het?’ wilden de mannen weten. Hij keek aandachtig door het raam en zei: ‘Die met roze bloemen zijn appelbomen, maar er staan zeker ook moerbeien en kersen.’ En ze waren ook nieuwsgierig naar welke vogels het waren. ‘Ik denk dat het vooral goudvinken zijn,’ zei hij, ‘maar ik zie ook wielewalen en kanaries.’ De kamer vulde zich met droom. Maar toen stierf de verteller en nam de zieke naast hem zijn plaats in. ‘Wat is er buiten te zien?’ vroegen de anderen nu weer. De man keek en kon zijn ogen niet geloven: achter het raam strekte zich alleen een dorre zandvlakte uit. Even aarzelde hij en begon toen te vertellen: ‘Ik zie een boomgaard die nog altijd in bloei staat…’ (blz. 94-5)
***
Het meest kom ik tot rust bij het beluisteren van de pianostukken van Satie en Mompou, die veel van Satie heeft geleerd. Jaren geleden heb ik Mompou leren kennen doordat een lezeres me schreef dat ze de sfeer van zijn muziek in mijn boeken terugvond. Soms meen ik er iets van Debussy en Messiaen in te horen, soms lijkt hij de Juan Miró van de muziek, misschien omdat zij beiden Catalanen waren. Satie: vloeibare druppels klank. Zo zuiver als nieuts anders meer in de wereld. (blz. 101-102)
***
Ze stond op haar rechten, haar vrijheid. En ze bracht steeds vinniger verhalen en verwijten mee. Ons huis, ons werk, ze trok er haar lip voor op. Alles waar we samen van gehouden en genoten hadden trapte ze stelsematig de grond in. Had zij immers niet altijd in mijn schaduw geleefd? En stond ik haar zelfontplooiing niet in de weg? We hadden problemen en die moesten tot op het bot worden uitgepraat. Het was een bekend verschijnsel dat mannen zich in nevels hulden wanneer het er op aankwam de waarheid bloot te leggen. Maar van al dat uitspitten en analyseren had ik een hevige afkeer. Het deed me denken aan experimenten in een laboratorium, aan de wetenschap die overal binnendringt, het opensnijdt en doorboort tot het leven eruit is weggelekt. De anatomische les was een les over de dood. En was het bovendien niet het middel bij uitstek om macht over de dingen te verkrijgen? De hele natuur in de klauwen van de vorsers met hun messen en microscopen? Ik maakte Miriam duidelijk dat de liefde niet bedoeld was om elkaar tot in de verste schuilhoeken te doorgronden en te ontmaskeren. Bestond er niet zoiets als het onvervreemdbaar recht op geheimen? (blz. 119)
***
[Uit] de Metamorfosen van Ovidius [...]: 'Alles verglijdt, elk ding krijgt vorm en gaat voorbij. Ja, ook de tijd vertrijkt in een gestadige beweging als een rivier, die net zo min haar stroom kan stuiten als een vluchtig uur kan stilstaan. Wat vroeger was is nu voorbij en er gebeurt wat nog niet was; ieder moment verandert.' (blz. 138-139)
***
De gulden middenweg [...] [is] bezongen [...] door Horatius [...]. (blz 143)
***
We zaten aan tafel met het besef dat dit feest bedoeld was als een hoogtepunt en dat we niet wisten hoe het daarna verder moest. Het was het gevoel dat de tijd als het ware mee aan tafel zat in de vorm van opgesmukte verhalen over de vakanties van vroeger en van stilte over de toekomst. (blz. 145)
***
'Ieder moment dat je leeft steel je van het leven af; leven gaat ten koste van het leven. De permanente taak van je leven is aan de dood te bouwen. Je bent in de dood terwijl je in leven bent. Want wanneer je niet meer in leven bent heb je de dood al achter de rug; of - als je hieraan de voorkeur geeft - je bent dood na het leven maar stervende terwijl je leeft.' (Montaigne) (blz. 158)
***
En wat met de duizenden boeken die mij omringen? Op mijn wegen ben ik ze tegengekomen, heb ik ze uitgekozen en gekocht, hebben ze zich aan mij opgedrongen of zijn ze mij toegestuurd en geschonken. Uiteindelijk hebben ze hier hun laatste, bonte en grillige ordening en samenhang gevonden, die straks voorgoed verstoord moet worden. Bij elkaar komen en weer uiteendrijven, het is de wezenlijke beweging van het leven zelf.
Ze hebben zich opgestapeld op tafels en stoelen of gewoon op de grond, ze hebben zich onstuitbaar een weg gebaand door het hele huis, door elke kamer van boven naar beneden, telkens weer nieuwe kasten en rekken voor zich opeisend. Hun expansiedrang heeft me tot wanhoop gedreven, ik heb met ze geworsteld, ze van tijd tot tijd met honderden ineens het huis uitgezet om door dezelfde deur weer nieuwkomers binnen te laten. Sommige heb ik verwend en afgunstig binnen handbereik gehouden, anderen zijn me tegengevallen en verbannen naar de plank van de miskleunen. Sommige heb ik stukgelezen, andere staan in hun maagdelijke omslag te verkommeren onder het stof.
Ik zou nog hun geschiedenis willen schrijven: hun oorsprong, de invloed die ze hebben uitgeoefend op elkaar en op mijzelf, hoe ik ervan genoten heb en ze mij door het hart zijn gegaan of hoe ze me vreems zijn gebleven. Ik heb ze bewonderd of verfoeid, heb er koortsachtig halve nachten mee doorgebracht, ze zijn mijn versalving, mijn gezondheid en mijn ziekte geweest, ze hebben me zowel meegesleept als bevrijd, getroost en gekwetst, opgebeurd en verontrust. Er is bovendien nog die aparte geschiedenis van de talloze onderstreepte zinnen, die getuigenissen van verrassing en verrukking bij het lezen. Het zijn als plekjes van een gelifd lichaam die je kostert en streelt: de vochtige binnenkant van lippen, een oorschelp, het knopje van de kittelaar.
Op een ereplaats staan de boeken met ooit dierbare opdrachten waarin momenten van inmiddels vergane harstocht en vriendschap zijn vastgelegd. De verzamelde gedichten van Marsman met op de titelpagina: 'Du bits mîn, ich bin dîn, du bist beslozzen in mînem herzen', Yvonne. Het was iemand anders die in dat hart besloten was, al droeg hij mijn naam. Of in Wuthering Heights: 'Voor jou, mijn alles, forever', Miriam. Koud als een beeld is zij bij me weggegaan. Al die vergeefse verlangens naar eeuwigheid, naar blijven duren.
Voor die geschiedenissen, die deel uitmaken van het verhaal van mijn leven, is het nu te laat. In mijn verbeelding organiseer ik een groots boekenfeest. Het hele huis geurt naar bloemen, in alle kamers weerklinkt muziek, deuren en ramen staan open en we roepen de zomer naar binnen. Van heinde en verre komen jonge gegadigden in de rekken en kasten graaien, ze betasten de banden, keuren de bladspiegels, lezen hardop fragmenten voor, pakken lachtend en wijsjes fluitend mee wat ze willen, halen uit elkaar en verspreiden, leggen nieuwe verzamelingen aan, die hun eigen lotsbestemming tegemoetgaan. Een bibliotheek die verstuift zoals het zaad van bomen wordt meegedragen en uitgestrooid door vogels en de wind. (blz. 227-229)

Journal Entry 2 by Wilmar at Minibieb OBCZ Hotel De Doelen in Leiden, Zuid-Holland Netherlands on Wednesday, January 2, 2008

Released 16 yrs ago (1/2/2008 UTC) at Minibieb OBCZ Hotel De Doelen in Leiden, Zuid-Holland Netherlands

WILD RELEASE NOTES:

RELEASE NOTES:

Happy 2008 and Happy BookCrossing!

Are you sure you want to delete this item? It cannot be undone.