"Παλιά, σε υπέργειες διαδρομές του ηλεκτρικού, η πόλη έτρεχε πίσω με δριμύτητα, με την ταχύτητα ενεστώτα, σαν σκέψη που χτυπάει και φεύγει. Κι όταν το τρένο έκοβε πριν μπει σ' ένα σταθμό, προλάβαινε κι αυτός να μπει σ' ένα παράθυρο, να υποπτευθεί τη θλίψη ενός ανθρώπου μόνου στο μπαλκόνι του, να γράψει ένα μικρό σενάριο με ταράτσα κι απλωμένα ρούχα και σεντόνια, και πίσω τους μια Ωραία Ρεμέδιος."

Τα οκτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου μπορεί να μη μοιάζουν μεταξύ τους (όπως π.χ., τα διζυγωτικά δίδυμα), αλλά προδίδουν αβασάνιστα την καταγωγή τους: στον γενετικό τους κώδικα ανιχνεύεται Μπόρχες, κι όλα τους μειδιούν με μελαγχολία, ζηλεύουν τον κινηματογράφο, ερωτοτροπούν με το παράλογο, ναρκοθετούν το ρεαλισμό. Τα οκτώ διηγήματα αυτού του βιβλίου ονειρεύονται, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν μουσική.

(από το οπισθόφυλλο)

[εκδόσεις Πόλις]


Είναι μικρές ενδιαφέρουσες ιστορίες.

Με αφορμή μια συζήτηση που μου θύμισε μια από τις ιστορίες του, το βιβλίο μετακόμισε. Καλή ανάγνωση!

" ... μα τι είναι, αλήθεια, πιο σημαντικό; η ίδια η ευτυχία ή το κυνήγι της; ... μήπως η εκπλήρωση της ευτυχίας είναι μία μορφή δυστυχίας, όπως όταν τελειώνεις ένα ωραίο βιβλίο ή όπως ο Γκέτε που, όταν πρωτοπήγε στο Παρίσι, τον κατέκλυσε μία αφόρητη δυστυχία επειδή δεν θα ξανάβλεπε το Παρίσι για πρώτη φορά ;
... Έχει διάρκεια η ευτυχία ; ... Ποιά στιγμή ακριβώς είμαστε πιο ευτυχισμένοι ; "

" ... θα ήθελα να είμαστε ήρωες σε ένα διήγημα, έρμαια μιας μυθοπλασίας που θα ' χε πάρει τον δρόμο της και θα μας τραβούσε μαζί σε εύροες εκβολές πιθανοτήτων και διασταυρώσεις εκδοχών...."