Η ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ:

Ήθελε κι εκείνος να του γράψει η Ελενά βιβλίο «Love in Corfu», της είχε πει και την έπεισε. Εγώ θα του έδινα πιο ποιητικό τίτλο, «Μια αγάπη σαν Κέρκυρα», δηλαδή μια αγάπη ανθρώπινη, σαν τη δική της, που ήρθε στην Κέρκυρα για να φροτνίσει κάποιον που καλά καλά δεν γνώριζε, μια αγάπη σαν ηλιόλουστο ελληνικό νησί, μια αγάπη ζεστή και τρυφερή σαν τα πρόσκαιρα καλοκαιρινά πάθη της νεανικής ηλικίας.

Πόσο εύκολη είναι η ζωή και πόσο δύσκολος ο θάνατος, ή μήπως πόσο δύσκολη είναι η ζωή και πόσο εύκολος ο θάνατος; Πόσο επώδυνη είναι η καθημερινότητα και πόσο επικίνδυνη η ανταπόκριση στις απαιτήσεις του εγώ, των φίλων και των εραστών; Η Ελενά, ο Χάρης και ο Τάκης μπλέκονται στα γρανάζια μιας ιστορίας που δεν θα αφήσει κανέναν αλώβητο. Εάν οι έρωτες ήταν νησιά, τα ηφαιστειογενή θα είχαν τη μεγαλύτερη πέραση...

Βουαλά και μια κριτική του Πέτρου Τατσόπουλου στα «ΝΕΑ»:


Aνεπίδοτα συναισθήματα

Tο κακό ξεκινάει από την παιδική μας ηλικία. Aγοράκια και κοριτσάκια μεγαλώνουμε με την ψευδαίσθηση ότι κάπου εκεί έξω μια αδελφή ψυχή - το βιβλικό χαμένο πλευρό ή το πλατωνικό έτερον ήμισυ - περιμένει καρτερικά για να της επιδώσουμε τα συναισθήματά μας. H Λίλυ Eξαρχοπούλου μάς υπενθυμίζει ότι η πραγματικότητα είναι πιο περίπλοκη και συνήθως τραυματική. Tο χειρότερο; Δεν επουλώνονται πάντοτε τα τραύματά μας.

Ακόμη και αν το πλατωνικό έτερον ήμισυ πράγματι υφίσταται - μια άλλη τεράστια συζήτηση - μάλλον δεν επιδεικνύει την καρτερία της Πηνελόπης. Όταν επιτέλους καταφέρνουμε να το εντοπίσουμε ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα ψευδοπλευρά, με βαθιά θλίψη διαπιστώνουμε ότι κουράστηκε να μας περιμένει κι έχει κι εκείνο κουτσοβολευτεί με κάποιο, λιγότερο ή περισσότερο επαρκές υποκατάστατό μας. Αποτέλεσμα; Τα συναισθήματα που, επί τόσα χρόνια, με τόσο κόπο και τόση φροντίδα, καλλιεργούσαμε για το άτομό του, καταδικάζονται να παραμείνουν ανεπίδοτα. Τι να τα κάνουμε; Να τα πετάξουμε στα σκουπίδια; Να τα βάλουμε στη ναφθαλίνη; Να τα χαρίσουμε στον πρώτο τυχόντα περαστικό; Συχνά διστάζουμε να ακολουθήσουμε μία από τις παραπάνω υποχρεωτικές κατευθύνσεις και τα ανεπίδοτα συναισθήματα σαπίζουν στα χέρια μας. Σαπίζουμε κι εμείς μαζί τους.

H κεντρική ηρωίδα της Εξαρχοπούλου, η Ελένη ή Ελενά, υποτιθέμενη ανύπαντρη μητέρα του Νικόλα ή Νικολά, είναι ένα από τα κατ' εξοχήν θύματα αυτού του κακού συγχρονισμού συναισθημάτων. Παιδί ακόμη, η Ελένη ερωτεύεται τον Τάκη, αλλά εκείνος την απορρίπτει πρώτη σε μια ατέρμονη ακολουθία γυναικών που μέλλεται να απορρίψει, όχι επειδή δεν του αρέσουν ή δεν διεγείρουν και σε αυτόν έντονα συναισθήματα, αλλά επειδή ζει μέσω της αναβολής εκπλήρωσης επιθυμίας - θα ήταν θαυμάσιος μαθητής του Κίρκεγκορ -, «άβουλος, ανάξιος για μεγάλους έρωτες και μεγάλα ταξίδια». Τα ανεπίδοτα συναισθήματα προς τον Τάκη, η Ελένη - Ελενά πλέον - θα επιχειρήσει να τα επιδώσει, χρόνια αργότερα, στον Ζαν Λυκ, έναν Γάλλο καθηγητή, αλλά - απαξιωτικά - και «αγρότη, γυρολόγο, παλιομοδίτη χίπη, ξεπερασμένο επαναστάτη». Γύρω από τον Ζαν Λυκ και με πρώτη ύλη τον Ζαν Λυκ, η Ελενά θα οικοδομήσει τον ζωτικό της μύθο, έναν μύθο που ποτέ δεν πρόκειται να μάθουμε - κι εδώ είναι η μαστοριά της Εξαρχοπούλου - αν τον πιστεύει και η ίδια ή απλώς τον διαχειρίζεται. Όταν και η σχέση με τον Ζαν Λυκ καταρρεύσει, η ανθοδέσμη με αυτά τα - όλο και πιο κατσιασμένα, όλο και πιο βραχυκυκλωμένα, όλο και πιο δηλητηριασμένα - συναισθήματα θα επιδοθεί στον Χάρη. Ο δεσμός της Ελενά με τον Χάρη, ένας δεσμός κάθε άλλο παρά σαρκικός (το σεξ είναι πλέον απλοϊκή απάντηση για τα βασανιστικά ερωτήματα της Ελενά, ένας βιολογικός αυτοματισμός, που τον ικανοποιεί ενίοτε ένας κίλερ-γαμιάς ονόματι «Άχαρο Σεξ»), είναι η σπονδυλική στήλη της νουβέλας και το ερέθισμα που θα ανεβάσει την αφηγηματική θερμοκρασία κατακόρυφα.

Ο Χάρης είναι ψυχοπαθής. Όχι ιδιαίτερα βαρύ περιστατικό, περιστατικό πάντως που χρήζει περιστασιακής, έστω και ολιγοήμερης νοσηλείας κι επιδεινώνεται σφόδρα όποτε εγκαταλείπει τη φαρμακευτική του αγωγή. Με την περσόνα του Χάρη, η Λίλυ Εξαρχοπούλου πετυχαίνει έναν τριπλό στόχο. Εισέρχεται, κατά πρώτον, σε μια περιοχή ταμπού, την περιοχή της ψυχικής υγείας, στην είσοδο της οποίας σταματούν - και την κάνουν κατόπιν με ελαφρά πηδηματάκια - ακόμη και οι πιο στενοί μας φίλοι. Φίλοι φίλοι, ιδίως οι άρρενες, αλλά και πιστοί στο τρίπτυχο: «Όχι νεκροταφεία, όχι νοσοκομεία, όχι ιδρύματα». Στα τελευταία, τα ψυχιατρικά ιδρύματα - το ψυχιατρείο της Κέρκυρας, εν προκειμένω - η Εξαρχοπούλου δεν διαβλέπει άσυλα γραφικών τύπων, που περιφέρονται απαγγέλλοντας με στόμφο ασυνάρτητα στιχάκια, ντυμένοι καραγκιόζηδες (με αυτή την εικόνα μάς έχουν εξοικειώσει τα περισσότερα λογοτεχνικά, κινηματογραφικά και τηλεοπτικά παραπροϊόντα), αλλά χαμένων ψυχών που φορούν πάνες για την ακράτεια, λερά ρούχα και ζητούν εναγωνίως ένα τσιγάρο. Τέλος, με τον Χάρη, εντός κι εκτός του ιδρύματος, απρόσκλητο εισβολέα στη ζωή της Ελενά και απρόβλεπτο ανακατωσούρα του δικού της - εξαιρετικά εύθραυστου - modus vivendi, η Εξαρχοπούλου κατορθώνει να απεγκλωβίσει την ηρωίδα από τον ζωτικό μύθο της και την υποχρεώνει να αντιμετωπίσει αθωράκιστη την αλήθεια. Μπορεί όμως η Ελενά - μπορούμε όλοι εμείς να αντιμετωπίσουμε αθωράκιστοι την αλήθεια; Κάποιοι, ελάχιστοι, από εμάς μπορούν, κάποιοι, οι συντριπτικά περισσότεροι, υποκρίνονται ότι μπορούν. H Ελενά θα πάψει τουλάχιστον να υποκρίνεται.

H διαπλοκή πρωτοπρόσωπων και τριτοπρόσωπων αφηγήσεων μέσα στο ίδιο - ενιαίο - σώμα του κειμένου, δυσχεραίνει την προσπάθειά μας να διακρίνουμε πού σταματάνε τα γεγονότα και πού ξεκινάει η ανασκευή τους (μολονότι, με το εύρημα του τέλους, δεν παραμένει κανένα σκοτεινό σημείο), αλλά μας διευκολύνει ταυτόχρονα να μη λησμονήσουμε ότι οι άνθρωποι είναι νησιά, απομονωμένα το ένα από το άλλο, με τη γλώσσα τους εξίσου χρήσιμη για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, να ξανοιχτούν, μα και να συγκαλύψουν ή να παραχαράξουν τις αληθινές τους προθέσεις. Τι ελλοχεύει στα έγκατα κάθε νησιού, εάν τα πάντα βαίνουν ομαλώς ή εάν έχει ήδη δρομολογηθεί η έκρηξη ενός ηφαιστείου, δεν το μαθαίνουμε παρά μονάχα όταν είναι αργά πια για να αντιδράσουμε, εκ του ολεθρίου αποτελέσματος. Τότε, έστω κι εκπρόθεσμα, δεν απομένει στους τσιγκούνηδες των συναισθημάτων - λέγε με Τάκη - παρά να σπεύσουν και να παραλάβουν τις σορούς όσων τα σκόρπισαν απλόχερα.

ΤΑ ΝΕΑ , 13/05/2006

RELEASE NOTES:

Από την Παρασκευή έως και την Κυριακή θα βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη για το 1ο Συνέδριο των Ελλήνων BookCrossers . Ελπίζω να περάσουμε καλά. Με την ευκαιρία αυτή θα απελευθερώσουμε βιβλιαράκια εδώ κι εκεί. Καλοτάξιδο λοιπόν…

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ:

Καλωσήρθες στο BookCrossing!

Γράψε αν θες ένα μικρό σχόλιο για το πού και πώς βρήκες το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να γραφτείς στο site για να γράψεις αυτό το σχόλιο -μπορείς να παραμείνεις ανώνυμος!

Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας κλπ) για να το βρει κάποιος όπως το βρήκες κι εσύ.


Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ότι χρειάζεσαι να ξέρεις για το BookCrossing…

Το πήρα κατά τη διάρκεια του συνέδριου στη Θεσσαλονίκη

RELEASE NOTES:

Το άφησα στον πρώτο όροφο του Αετοπούλειου, στο τραπεζάκι κοντά στον υπολογιστή (σε συννενόησή με τη βιβλιοθηκάριογια να μη μπερδευτεί με τα άλλα βιβλία της βιβλιοθήκης).