Om beschuldigingen van genocide en misdaden tegen de mensheid hard te kunnen maken voor het gerecht, heeft de VN het bewijs nodig dat de gevonden lichamen van gewone burgers zijn. De vier jaar dat forensisch antropologe Clea Koff in Rwanda, Bosnië, Kroatië en Kosovo onderzoek deed naar gebeurtenissen die de wereld schokten, veranderden haar van een onschuldige studente in een wijze vrouw. Haar verslag van die jaren – wat ze zag, welke invloed dat op haar had, wie voor het gerecht werd gedaagd op basis van bewijsmateriaal dat zij verzamelde – biedt een onvergetelijk verhaal dat afwisselend fascinerend, beangstigend en wonderlijk hoopvol is.


Ring:

- Mayti
- Plinius
- Sam-
- Digimike

En over een paar maanden:
- iiwi
- myst47

RELEASE NOTES:

Onderweg naar Mayti :)

Ben erg benieuwd! Bedankt voor het ringen en het opsturen, Wijntje.

Ik heb me er echt toe moeten zetten om er in te beginnen omdat ik bang was dat het nare herinneringen met zich mee zou brengen. Gelukkig is dit niet gebeurd. Wel heel apart te bedenken dat Clea Koff en ik zich op hetzelfde moment in hetzelfde land bevonden. Misschien zijn we elkaar zelfs wel eens tegengekomen in Bosnië of Kroatië.

Vaak heb ik moeite om een boek met waargebeurde dingen niet te lezen als zijnde fictie. Bij dit boek heb ik dat geen moment gehad. Het is een zeer persoonlijk verhaal in de ‘ik’-vorm geschreven en op een manier dat het zo beeldend is dat je de graven met de omgeving voor je ziet en bijna de stank kunt ruiken. Het is me nu ook duidelijk geworden wat een forensisch antropoloog drijft om dit werk te doen.
Een heel indrukwekkend boek.

Morgen reist het boek verder naar Plinius.

vanmorgen in de bus, dank je Mayti! Ziet er boeiend uit...

goed toegankelijk verhaal over het werk van een forensisch antropologe. Geeft inzicht in de motivatie van de schrijfster en in haar werkzaamheden. Wat me opviel was Clea's beschrijving van haar aanpassingsmoeilijkheden bij terugkeer naar de 'normale' wereld; iets dat meer gebeurt na crises maar dat niet vaak genoemd wordt. Evengoed werd ik nog voor blz. 100 getroffen door de gedachte 'nou weet ik het wel', en daarom stuur ik het half uitgelezen door.

Goed aangekomen.
En Plinius, dank voor het kaartje!

Ik heb erg zitten treuzelen om in dit boek te beginnen.
Alhoewel het onderwerp gruwelijk is, fascineert het me ook. Ik zit er nu helemaal in, en die twee kanten wisselen steeds naargelang haar verhaal.
Sorry dat het boek al een tijdje bij mij ligt, maar ik vermoed dat ik 'm nu wel snel uitlees. Clea Koff is zo enthousiast over wat ze doet. Ik vind dat erg bewonderenswaardig, maar het is soms ook bevreemdend als ze schrijft hoe vrolijk ze is temidden van al die anonieme lijken.

Ik heb het boek gisteravond eindelijk uitgelezen.
Ik vond het een heel indrukwekkend boek. Heel interessant om te lezen wat haar werk inhoudt, maar ook gruwelijk. Gruwelijk wat ze letterlijk moet doen, maar vooral gruwelijk welke verhalen 'haar' lichamen uiteindelijk vertellen.
Toch blijft het goed te doen om erover te lezen, en dat komt door haar passie voor wat ze doet, dat spat van de bladzijden af.

Het boek is nu onderweg naar Digimike.

Ontvangen! Dank je wel voor het toesturen, Blue-Ink!

Wat een indrukwekkend boek! Gruwelijk en fascinerend tegelijkertijd. Ik vind het heel knap dat mensen dit werk kunnen en willen doen, hoewel het verschrikkelijk is dat dit werk nodig is. Waarom willen mensen elkaar vermoorden? Clea probeert een verband te leggen tussen de verschillende massagraven, ze komt niet uit het waarom, maar ze vertelt wel over de overeenkomsten tussen de massagraven die zij opmerkelijk vond. Dit boek geeft je nog een tijdlang te denken.

Bedankt voor het ringen, Wijntje!

Ontvangen!

Dit boek is knap geschreven. Diepe emotionele valkuilen liggen op de loer, zeker omdat de schrijfster het heeft meegemaakt. Misschien omdat ze veel klinisch beschrijft wat ze doet en ziet, ontkomt ze daaraan.

Daardoor vond ik de stukken in de graven zelf en het werken daar wel moeilijk te lezen. Misschien ook een stuk zelfbescherming om er niet helemaal in te gaan zitten. Bovendien ben ik vreselijk slecht in het 3 dimensionaal voor me zien van wat zij beschrijft en hoe de lijken liggen en waar de sleuf nu is die ze graaft. Dus werd het al snel bladzijden lang: "Ze is in een graf bezig."

Interessant vond ik haar beschrijving hoe ze er zelf mee om gaat, haar dromen en nachtmerries. De manieren waarop de VN werkt, en de weinige fondsen die ze er voor over hebben, dat snap ik dan weer niet. Je wilt dat die graven onderzocht worden, dan ga je toch bedenken wat daar voor nodig is, met de mensen die het moeten doen overleggen wat zij nodig hebben en er voor zorgen dat dat er is? Maar ik ben vast te simpel in die dingen.

In het laatste hoofdstuk probeert ze het 'waarom' te verklaren. Ze noemt een aantal economische factoren, waarbij ook mijn eigen gemoed gelijk tot rust kwam. Ah, grond! Water! Olie! Nu snap ik het! Mensen vermoorden omdat het toevallig 'dat' soort mensen zijn, is onbegrijpelijk. Economische motieven om mensen te vermoorden zijn blijkbaar een stuk makkelijk te begrijpen dan blinde haat. Na een avond nadenken vind ik dat je daarmee een deel van de verklaring wegrationaliseerd. Mensen zijn wel degelijk zo dat ze andere mensen vermoorden omdat die anders zijn, bij een andere groep horen, er anders uit zien. Economische motieven spelen vast mee, zeker op het 'grotere' regeringsniveau, maar botomline blijft dat mensen elkaar te lijf gaan en op de meest groteske manieren vermoorden, omdat ze toevallig niet bij jouw groep horen, maar bij de andere. En helaas, ook wij kunnen dat, als we maar genoeg gepresst worden, genoeg geindoctrineerd zijn.

Van iiwi ontvangen via koerier E-mile. Bedankt!
Hierover later meer.

Wat een indrukwekkend boek, met een indrukwekkend onderwerp. Ik heb bewondering voor deze mensen, wat die niet allemaal moeten doorstaan. Hun genoegdoening in het werk halen ze uit hetgene wat ze voor de mensheid hebben kunnen bewijzen, door het onderzoeken van vergane lijken. Door de beschrijvingen van die onderzoeken weet ik nu ook hoe dat in zijn werk gaat. Hier en daar knap luguber, maar ik kon er wel tegen.

Wijntje, ik ben de laatste in de ring, moet het boek naar jou terug ..of???
En bedankt dat je dit boek met ons wilde delen.

En het boek is weer thuis, bedankt voor het versturen myst!