De vreugde- en gelukclub verweeft de vertellingen van twee generaties met elkaar. Vier dochters in het moderne Amerika ontkomen niet aan het gruwelijke verleden van hun Chinese moeders. Met humor en ontroering beschrijft Amy Tan de kloof tussen de twee generaties en culturen, die elk van de vrouwen op haar eigen manier probeert te overbruggen.

Mooi boek, prachtige sfeerbeschrijving. Aangezien ik een beetje Chinese achtergrond heb, kwamen sommige moeders me heeeeel bekend voor! ;o)

Ik maak er een ring van:

barbje
iiwi

RELEASE NOTES:

Op naar Barbje!

Het boek is veilig aangekomen hoor!

Ik vond het een mooi boek, dat ik expres niet 'te snel' gelezen heb. De cultuur staat erg ver van me af, maar ik kan me er door dit boek meer bij voorstellen. Het deed me soms toch ook wel denken aan stukken uit Dagboek van een geisha, waarschijnlijk een parallel in de oosterse denkwijze, oa over de positie van vrouwen.

Hoe dan ook: was mooi! Met plezier gelezen. Ik stuur het snel door naar iiwi.

edit: 3 april verstuurd naar iiwi.

Ontvangen!

Erg mooi en vooral rustig boek. Eigenlijk allemaal losstaande verhalen, die elkaar raken. De manier waarop de moeders en dochters elkaar proberen te begrijpen is mooi geschreven. Ondanks mijn Koreaanse broertje heb ik zelf niet een echte link met de Aziatische cultuur, maar cultuurverschillen tussen ouders en kinderen zijn universeel volgens mij. :)

-
Dit vond ik nog over de schrijfster. Interessant in combinatie met het boek.

In haar jeugd was Amy Tan vervuld van schaamte en zelfhaat door de Aziatische trekken in haar uiterlijk. Haar grootste droom was om er door middel van plastische chirurgie net zo westers uit te zien als de kinderen om haar heen. Voor haar echter geen hot dogs, apple pie en andere zegeningen van de Amerikaanse cultuur, rijkelijk overgoten met coca cola, maar uitgebreide Chinese maaltijden, waarbij zij eetstokjes moest gebruiken. Voor het Chinese erfgoed thuis, verhalen vol geesten en magie, had zij nauwelijks interesse. Te veel Suzie Wong.

Amy Tan is in 1952 geboren te Oakland in Californië. Drie jaar eerder was haar moeder uit China gevlucht. In de Verenigde Staten was zij hertrouwd met de man die Amy's vader zou worden. Zij stamde uit een welgestelde familie in Shanghai en was China ontvlucht om te ontkomen aan de eeuwige oorlog en vooral aan haar tirannieke eerste man. Bij de vlucht had ze haar drie kinderen moeten achterlaten. Omdat vijf dagen na haar vertrek de communisten de macht in het land overnamen en de grenzen voor het westen sloten, zou zij haar Chinese dochters bijna dertig jaar lang niet meer zien. Haar Amerikaanse dochter Amy wilde als kind van dat alles liever niets weten.

Toen Amy vijftien was, stierven haar vader en oudere broer binnen één jaar aan een hersentumor. In de overtuiging dat Amy en haar jongere broer hetzelfde lot zou treffen, besloot hun moeder dat ze dan toch eerst iets gezien moesten hebben van de wereld. Nederland was hun eerste bestemming. Amy bezocht er korte tijd een Engelstalige school in Werkhoven, maar al snel voerde de reis verder naar Duitsland, vanwaar ze ook weer verder trokken om daarna in Montreux een pleisterplaats te vinden. Al duurde dat Europese avontuur slechts een paar jaar, voor Amy zou het achteraf van grote betekenis blijken. Losgeweekt van de American way of life, kreeg zij meer gevoel voor haar Chinese kant.

Uit Europa teruggekeerd in Amerika studeerde zij Engels in Berkeley. Vervolgens werkte zij in de gezondheidszorg en als bedrijfsjournaliste. Op haar achtste had zij reeds een schrijfwedstrijd gewonnen en het schrijven dat als bedrijfsjournaliste van haar werd vereist, beviel haar dan ook allerminst. De kentering kwam nadat zij een boek had gelezen dat een diepe indruk op haar maakte: Love Medicine van Louise Erdrich. Ze putte er de inspiratie uit om zelf fictie te gaan schrijven.

En weer thuis! Bedankt voor het meenemen naar Utrecht meeting, iiwi!

RELEASE NOTES:

Bij sushirestaurant Sumo, dat is Japans, maar ik weet dat er daar veel Chinezen komen en ze hebben er ook Chinees personeel. Ik laat het daar liggen op een tafeltje.

Voor de vinder:
heel veel leesplezier!

edit 26/6/2006
Helaas, ik denk niet dat er een melding van komt. De serveerster rende ons al achterna: "je bent iets vergeten!" Ik: "Nee, je mag het boek houden!" Zij: "Dan gaat het in de vuilnisbak" en rent weer naar binnen, waar het boek prompt tussen de restjes beland. Tja, het boek was, denk ik, meteen zo vies dat ik het niet eens geprobeerd heb te redden. Snik...Om mezelf te troosten ben ik maar langs Donner gelopen en een paar boekjes gekocht.