Είχα την τύχη να το βρω σε ένα bazaar που πήγα το περασμένο Σάββατο. Με 0,50 ευρώ το αριστούργημα αυτό έγινε δικό μου! Είμαι συγκλονισμένη, αλλά πρέπει να μοιραστώ τη σοφία του δάσκαλου μαζί σας! Bookring λοιπόν! Το βιβλίο αυτό, το έπος αυτό, θα ταξιδέψει και θα αγγίξει τις ζωές των Ελλήνων bookcrossers...sniff...συγκινήθηκα...

Περιγραφή:
Ο Βέρνερ Λίμπνιτς δεν είχε γνωρίσει σπίτι, φίλους και συγγενείς. Η στοργή ήταν γι' αυτόν μια άγνωστη ήπειρος! Ήταν ένα τοξικό μικρόβιο στο βυθό της ναζιστικής κοινωνίας! Πατρίδα του ήταν η ζούγκλα! Θρησκεία του η μοναξιά και το μίσος! Αδιαφορούσε για κάθε ιδανικό και χλεύαζε κάθε ιδεολογία! Κι όμως! Όταν ο φασιστικός οδοστρωτήρας πέρασε πάνω απ' την ψυχή του, ξεκίνησε ολομόναχος το δικό του πόλεμο ενάντια στη χιτλερική κτηνωδία. Έναν ανελέητο, αιματοβαμμένο, "ιδιωτικό" πόλεμο, δίχως χαρακώματα, δίχως οίκτο, χωρίς ανακοινωθέντα και εμβατήρια...
Το πρώτο ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα που συναγωνίζεται επάξια τα σύγχρονα, κορυφαία ξένα μπεστ σέλερ! Βίαιο αλλά και τρυφερό, άγριο και γεμάτο συγκίνηση, πλημμυρισμένο καταιγιστική δράση και καταλυτικές συγκρούσεις, με την ιστορία ενός παράξενου έρωτα που αγωνίζεται να επιβιώσει μέσα στη δηλητηριώδη ατμόσφαιρα της φασιστικής κτηνωδίας, το έργο τούτο, του Νίκου Φώσκολου, προϊόν τεράστιου μόχθου και ιστορικής έρευνας, μεταφυτεύει το ελληνικό ιστορικό μυθιστόρημα στις θεματογραφικές συντεταγμένες των μεγάλων διεθνών εκδόσεων και απευθύνεται στη δεκτικότητα του παγκόσμιου αναγνωστικού κοινού, καθώς κυκλοφορεί ήδη μεταφρασμένο σε Αγγλία, Αμερική, Καναδά, και Αυστραλία...

"Κάθε συνείδηση πρέπει κάποτε να χάσει ή να κερδίσει τον πόλεμό της..."

Πωωωωωωωωωωωωωω.............

Ζητώ ταπεινά συγνώμη που παραμέλησα το bookring τόσο καιρό, αλλά μου ήρθε μια εξαιρετική ιδέα!
Το βιβλίο θα αλλάζει χέρια διαρκώς. Όποιος το έχει στην κατοχή του (μπορεί και να το διαβάσει αν θέλει):
*θα το ανοίγει στην τύχη

*θα αντιγράφει στο journal entry τη σελίδα στην οποία έπεσε

*μαζί με τον αριθμό της σελίδας, για να μην πέσει κάποιος στην ίδια σελίδα

*μετά αν θέλει και τα σχόλιά του ή/και φωτογραφίες, σε άλλο journal entry.

*και το δίνει στον επόμενο.

Θα έχει πολλή πλάκα να δούμε τι θα βγει απ'όλο αυτό! Ο Δάσκαλος διαβάζεται και ανακατεμένος!
Μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει συμμετοχή:
travellinglight
Stoxasths
Myrto (?)
Apapsa
StrangeEmily
aaouts
elgalla
mikrh_melody
areir

Η λίστα θα τηρηθεί, αλλά ο Στοχαστής θα περιμένει να περάσει το βιβλίο πρώτα από τα χέρια των Αθηναίων και μετά να ταξιδέψει.8;ει.

Και ξεκινώ! Σελίδα 328:
- Κάνεις λάθος! Κάνεις λάθος, μ'ακούς; του φώναξε τώρα κατάμουτρα η Ρόζα, όρθια και στον ενικό! Την ψυχή σου βλέπω!!.. Τη βρώμικη, αδίστακτη και κυνική σου ψυχή!... Αυτό βλέπω και τίποτα άλλο! Αυτό είδα απ'την πρώτη στιγμή, γιατί μόνο αυτό μου έδειξες, γιατί μόνο αυτό έχεις! Μόνο αυτό άφησες ζωντανό μέσα σου, κι αυτή είναι η αληθινή σου αναπηρία ...
Του γύρισε απότομα την πλάτη, ρίχνοντας κάποιο βάζο με λουλούδια. Το νερό έτρεχε στα πιάτα, κυλούσε στο τραπεζάκι, άρχιζε να στάζει στο δάπεδο.
- Κλαψουρίζεις για τα λουλούδια που μάζεψες -ξαναγύρισε οργισμένη- για το τραπέζι που έστρωσες, για τα κεριά που άναψες και που τάχα δεν πρόσεξα! Ναι! Καλά έκανες κι άναψες νεκρικά κεριά! Γιατί έτσι κι αλλιώς ήταν να γίνει μια κηδεία απόψε εδώ μέσα. Έτσι ήταν σχεδιασμένο, προμελετημένο! Να σκοτώσεις ... ν'ακρωτηριάσεις μια για πάντα ό,τι ωραιότερο έχει μέσα της μια γυναίκα ... Την πίστη στον έρωτα ... Το σεβασμό στον ίδιο τον εαυτό της -η φωνή της έτρεμε τώρα, τα μάτια της είχαν βουρκώσει απότομα- και για να το πετύχεις αυτό ... δεν δίστασες ν'απειλήσεις τη ζωή ενός αθώου, που αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην έρευνα για το καλό του ανθρώπου! Και που τώρα ... προσπαθεί να σωπάσει εκεί μέσα!! Αγωνίζεται ... παλεύει καθημερινά να πεθάνει και ξέρεις γιατί; Να σου πώ; Θέλεις;
Τον κοιτούσε αγριεμένη κι έξαλλη. Νιώθοντας κάποιο πελώριο φράγμα να έχει σπάσει ξαφνικά μέσα της και να σωριάζεται σε ερείπια, γκρεμίζοντας μαζι του όλους τους μικρόψυχους, καθημερινούς "κώδικες" που είχε χαλκεύσει ο φόβος κι η καταπίεση.
- Μάθε λοιπόν, συνέχισε με γοργή, κομματιασμένη φωνή, μάθε πως ο πατέρας μου προσπαθεί να πεθάνει εκεί κάτω, στο Φλόσσεμπουργκ, για να μην εξαναγκασθεί να δώσει σ'αυτούς τους γκαγκστερς που υπηρετείς τα μυστικά της διάσπασης του Ουρανίου! Για να μη δώσει στον Χίτλερ τη δυνατότητα ν'αποκτήσει αυτόν τον εφιάλτη που λέγεται ατομική βόμβα, κατάλαβες; Προτιμά να πεθάνει .. παρά να οπλίσει το χέρι ενός παλαβού τύραννου με το όπλο εκείνο που θα του επέτρεπε να τινάξει μια μέρα ολόκληρο τον πλανήτη μας στον αέρα! Να σταυρώσει την ανθρωπότητα σ΄ένα καινούργιο, ναζιστικό Γολγοθά! Να δολοφονήσει την ελευθερία! Να διαγράψει τον Πολιτισμό!... Και ό,τι έχει κατακτήσει ως τώρα ο απλός, ανώνυμος, καθημερινός άνθρωπος ...

*dem σκουπίζει τα πικρά δάκρυα που κυλούν αβίαστα στο χαρακωμένο από τις συμφορές πρόσωπό της*

Α, ρε κατακαημένο Φλόσσεμπουργκ.....


Ο Aris1 κι εγώ την παραμονή των Χριστουγέννων στο ατμοσφαιρικό, παραδοσιακό μεζεδοπωλείο "Το Καφενείο" στη μαγευτική, πλακόστρωτη Πλάκα, όπου πήγαμε για να ταίσουμε την πείνα μας και να ποτίσουμε τη δίψα μας μετά την Επιχείρηση Κάλαντα 2005.
Διαβάζουμε μαγεμένοι το oeuvre του Δάσκαλου και νιώθουμε ιδιαίτερα συγκινημένοι και εκστασιασμένοι καθώς μεταφέρουμε αποσπάσματα του αριστουργηματικού αυτού έπους στους συνδαιτημόνες μας.

Ο φωτισμένος δάσκαλος, ο ογκόλιθος αυτός της ελληνικής λογοτεχνίας και το μενίρ της παγκόσμιας, ήρθε επιτέλους σπίτι μου να ξεκουραστεί από την ανελέητη μάχη του μέσα σε μια σάπια και διεφθαρμένη, παράλογη και τυραννική κοινωνία. Θα ακολουθήσει απόσπασμα (όχι εκτελεστικό) κάποια άλλη στιγμή, γιατί δυσκολεύομαι να διαλέξω.

Θα παρακάμψω τους κανόνες του bookring, παραθέτοντας δύο σελίδες αντί για μια, γιατί πρόκειται για ένα σύντομο κεφάλαιο πραγματικό αριστούργημα, υπόδειγμα χρήσης του διαλόγου, της ελλειπτικής γραφής και του εσωτερικού μονολόγου. Διαβάστε με προσοχή:

-Τρέχα σκύλα...
-Μη σταματάς!
Ω μη σταματάς, προσπάθησε!
Θεέ μου, κύριε των προγόνων μου,
θα πνιγώ, λίγο αέρα! ...
Σκύψε ...
Εκείνο το μαύρο, γυαλιστερό φίδι ξεχύθηκε πάλι πάνω της, στριφογυρίζοντας και πλαταγίζοντας στον πυρακτωμένο, μεσημεριανό αέρα. Πήγε να σκύψει μα τονιωσε να της κομματιάζει γι' αμέτρητη φορά το σβέρκο, χαμηλά στις ρίζες των μαλλιών που κολυμπούσαν στον ιδρώτα. Παραπάτησε μ' έναν πνιχτό λυγμό κι έχασε το βήμα της ...
-Τρέχα βρωμιάρα ...
-Μη σταματάς ...
Ο αστραφτερός κροταλίας ζωγράφισε πάλι ένα πελώριο μηδέν καταμεσίς στο γελαστό ουρανό κι έπεσε με δυνατό γδούπο στην πλάτη της, που την ένιωθε σαν τεράστιο έγκαυμα. Μπροστά της, καθώς κοντοστάθηκε για μια στιγμή, ώσπου να χωρέσει στην ψυχή της ο καινούργιος κατακλυσμός του πόνου, ορθώθηκε τώρα στο άπειρο ένα άλλο σκοτεινό ερπετό, κρατημένο απ' άλλα χέρια ...
-Τρέχα τσιφούτισσα!
Ναι, ναι ...
Τρέχα, να χαρείς!
Μη σταματάς!
Όχι όσο είσαι ζωντανή ...
Όχι, όσο χτυπάει η καρδιά σου!
-Μη σταματάς σκύλα!
-Τρέχα παλιοεβραία ...
Όχι, μη στέκεσαι ...
Τρέχα και φύγε μακριά.
Άσε το σώμα σου λάφυρο στα χέρια τους,
και φύγε παίρνοντας την ψυχή σου!
-Τρέχα παναθεμάσε! Εβραία, τρέχα!
Ναι, τρέχα να χαρείς...
Κι ανάσαινε τη μουσική του Σοπέν.
Ξεδίψασε στις πηγές του Μπραμς ...
-Τρέχα, κουνήσου πόρνη ...
Θυμήσου πως υπάρχει ο Έλιοτ,
ο Όμηρος, ο Έριχ Μαρία Ρίλκε[σ.σ. sic],
σκέψου, στον κόσμο τούτο
υπάρχει πάντα η Καπέλα Σιξτίνα
Ο μέγας Παρθενώνας
και η Τζονκόντα πάντα θα χαμογελά
μπροστά στις φευγαλέες λιτανείες των Βαρβάρων...
-Πάρε τα πόδια σου βρωμοεβραία ακούς;
Άλλη μια δερμάτινη ζωστήρα πλατάγισε στον αέρα και έπεσε στο κεφάλι της. Η Ρόζα τρίκλισε, σωριάστηκε κατάχαμα, σύρθηκε στο παχύ, χιλιοπατημένο χώμα με τα τέσσερα, ανάμεσα στις όρθιες μέγαιρες με τις στολές των SS που είχαν σχηματίσει γύρω της έναν μαύρο κύκλο, κι όταν κατάφερε να ξανασταθεί στα πόδια της που τρέμανε - πήρε πάλι να τρέχει σε κύκλους, πάντα σε κύκλους, τρικλίζοντας και παραπατώντας...

[Κεφάλαιο 4, σελ. 156-157. Έχουν διατηρηθεί η στίξη, η ορθογραφία και οι υπογραμμίσεις του συγγραφέα.]

Ωιμέ...

Συγνώμη για το απανωτό αυτό journal entry... Είχα παρασυρθεί και πέρασα το παραπάνω δύο φορές. Σνιφ.

Σελίδα 128:

Η κουστωδία όρμησε μέσα στον κήπο τρέχοντας κι ύστερα από κάποιες στιγμές θανάσιμης σιγής ακούστηκαν φωνές, τζάμια που θρυμματίζονταν βίαια, γυναικείες κραυγές, άγρια και κοφτά ανδρικά γαυγίσματα και ριπές αυτομάτων στο πίσω μέρος του σπιτιού και το σκοτεινό κήπο.
Ύστερα η σιγή σκέπασε και πάλι τα πάντα, όμοια με γαλήνη τάφου, κι η Ρόζα το μόνο που άκουγε για κάποιες στιγμές ήταν οι ακανόνιστοι, βίαιοι χτύποι της καρδιάς της που πήγαινε να σπάσει στο στέρνο της.
Κι έπειτα είδε μερικά κτήνη να σέρνουν στο χώμα τη Φράου Χάλγκε, που χτυπιόταν και ούρλιαζε υστερικά κι άμέσως μετά, λίγα μέτρα πίσω από την τρομοκρατημένη γυναίκα, ξεχώρισε, ανάμεσα σε μια αγέλη εξαγριωμένων θηρίων, την λεπτή, φίνα και ψηλή σιλουέτα που θα αναγνώριζε ακόμα και μέσα στο πιο πυκνό σκοτάδι της κόλασης!
Ήταν ο πατέρας της.
Με τη ρόμπα του σπιτού ανοιχτή και κουρελιασμένη, ξυπόλητος, με αναστατωμένα μαλλιά, κατάχλωμο πρόσωπο και χέρια κομματιασμένα, πλημμυρισμένα στο αίμα.
Μια κατάμαυρη κλούβα όρμησε τώρα μουγκρίζοντας και φρενάρισε μπροστά στην αυλόπορτα, τινάζοντας μέσα στα φώτα των προβολέων ένα πελώριο, κοκκινωπό σύννεφο σκόνης κι οι δήμιοι σήκωσαν στα χέρια την ηλικιωμένη γυναίκα, την πέταξαν μέσα σαν τσουβάλι ενώ πιάνοντας τον καταματωμένο γέροντα από τους αγκώνες τον έσπρωξαν κι αυτόν βίαια προς την κλούβα ανάμεσα σε βρισιές κι ειρωνίες.
Κι αυτή ήταν η στιγμή που η Ρόζα, νιώθοντας μέσα της να την συνεπαίρνει ένας ανεμοστρόβιλος οργής, τρόμου αλλά και ψυχρού αλλόκοτου θάρρους, ξεκόλλησε από το χώμα που ήταν καρφωμένη, διέσχισε τρέχοντας το μικρό ξέφωτο και σπρώχνοντας άγρια τα ένοπλα κτήνη, που τάχασαν για μια στιγμή, έπεσε με ορμή και πνιχτούς λυγμούς στην αγκαλιά του πατέρα της.
Κάποιος την άρπαξε από το χέρι και πήγε να την τραβήξει βίαια, αλλά ο κοντόχοντρος Στουρπανφύρερ* τούγνεψε να την παρατήσει, παρακολουθώντας την απροσδόκητη σκηνή σιωπηλός και ακίνητος.

*ταγματάρχης SS

Κάποιο χειμωνιάτικο απόγευμα, ένα πολυταξιδεμένο, αλλά ταυτόχρονα και φωτεινό πλάσμα με πλησίασε και μου πέταξε στα μούτρα αυτό το μικρό διαμάντι, αυτό το ασύγκριτο μικρό αριστούργημα και πριν προλάβω να αντιδράσω, μου είπε: "Φράου Απάπσα, σε διατάζω να αντιγράψεις εκατό φορές κάποια σελίδα από την Βίβλο των απανταχού οπαδών του Δασκάλου, από αυτή την Φωσκολειάδα που κρατάς στα ποταπά σου χέρια! Πάρτο και μη γυρίσεις πίσω αν δεν εκπληρώσεις το απλό αλλά συνάμα και πελώριο έργο που σου αναθέτω!" Έτσι κι εγώ, μετά από αυτή την βίαιη και παράλογη εντολή που με έκανε να χάσω την πίστη μου στο ανθρώπινο γένος, δεν είχα παρά να υπακούσω, μολονότι η καρδιά μου βούλιαζε μέσα σε πυκνό σκοτάδι... "Ja mein Kapitän!" ούρλιαξα και έστριψα ορμητικά τη γωνία...

Ήταν κάποιο συννεφιασμένο και μελαγχολικό απομεσήμερο... Μόλις είχαν ανοίξει οι ουρανοί και είχε ρίξει ένα μπουρίνι, μια απροσδόκητη και ξαφνική μπόρα, που γέμισε τους τσιμεντένιους δρόμους αυτής της πόλης με λάσπες και αναπάντεχες λίμνες νερού. Η συνάντηση ήταν σχεδιασμένη πρόχειρα. Αυθόρμητα. Ένας νέος, άγνωστος, ανώνυμος και μυστηριώδης, είχε φτάσει στα μέρη μας, ζητώντας ταπεινά την βοήθειά μας. Ράγισαν οι ευαίσθητες και ντελικάτες καρδιές μας! Πώς να μην συντρέξουμε, πώς να μην τείνουμε μια χείρα βοηθείας σε κάποιον τυρρανισμένο νέο, πού τόσα χιλιόμετρα είχε διανύσει και τώρα άυπνος και καταπονημένος έστρεφε σε μας τις λιγοστές του ελπίδες; Δεν διστάσαμε... Δεν δειλιάσαμε ούτε στιγμή... Με μια κίνηση-αστραπή η dem συγκέντρωσε όσους από εμάς μπορούσε, λέγοντας κάποια φράση-κλειδί: "Ο Huggin είναι εδώ." Η Myrto, η aaouts, ο aris1 κι εγώ ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα, χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς να μπει ο σπόρος της αμφιβολίας που δηλητηριάζει τις ψυχές των ανθρώπων μπροστά στο άγνωστο, και πέφτοντας μέσα στους χείμαρρους από νερό που είχαν πλημμυρίσει τούτην εδώ την πόλη, δώσαμε το γενναίο παρόν. Σε κάποια στιγμή, όταν όλοι ήταν απορροφημένοι με την ανταλλαγή πληροφοριών με τον άγνωστο νέο, κάποια ακατανίκητη, αινιγματική και ανεξήγητη δύναμη με έσπρωξε και έδωσα την Βίβλο στον aris1. "Ήρθε η ώρα! Έφτασε η στιγμή! Κατάλαβέ το! Δε μπορείς να τ' αποφύγεις! Είσαι ο επόμενος!", ούρλιαξα, κι έστριψα ορμητικά τη γωνία...

Άνοιξα αμέσως το βιβλίο. Ένα χαρτί, κιτρινισμένο, ποτισμένο από αίμα και ιδρώτα έπεσε στο πεζοδρόμιο. Το σήκωσα και έντρομος διάβασα: «ICH WEISS WER DU IST!» «ΞΕΡΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ!»

ΟΧΙ! Τόσοι μήνες αδιάκοπης, σκληρής προετοιμασίας κινδύνευαν να πάνε χαμένοι... Είχα καταφέρει να εισχωρήσω στις τάξεις της ελεεινής αντιστασιακής οργάνωσης που μοναδικό της σκοπό είχε να απελευθερώνει βιβλία... Τα σχέδια των παρανοϊκών βιβλιοαπελευθερωτών ήταν επικίνδυνα για όλη την ανθρωπότητα... Τι θα συνέβαινε αν όλοι άρχιζαν να αφήνουν ελεύθερα τα βιβλία τους; Η παγκόσμια τάξη κινδύνευε! Και εκείνη, η βρωμερή, τρισάθλια προδότρα τώρα γνώριζε ότι ήμουν κατάσκοπος.

Την ακολούθησα προσεκτικά για να μη μας καταλάβουν οι άλλοι. Πριν προλάβει να απομακρυνθεί πολύ, κατάφερα να της βάλω τρικλοποδιά με την ορθοπαιδική μου αρβύλα και να τη ρίξω στο λασπωμένο πεζοδρόμιο. Την άρπαξα βίαια από την κουρελιασμένη, βρώμικη και καταϊδρωμένη πουκαμίσα της και την ξετίναξα σαν κουρέλι, περιχύνοντάς την με τα σάλια μου καταπρόσωπα...

«Das ist genug! Φτάνει πια! σιχαμερό σκουλήκι! Σάπια ράτσα! Θανατηφόρο, μεταδοτικό μικρόβιο που μολύνεις το αίμα μας και προετοιμάζεις τον αφανισμό μας! Θα σε διαλύσω, Φράου Apapsa, τ' ακούς; Θα σε ποδοπατήσω!»

«Nein! Nein!, ψέλλισε με φωνή υπόκωφη. «Bite...» Παλεύοντας απεγνωσμένα να κάνει σταθερή τη φωνή της τραύλισε: «Εμείς οι δυο... αγωνιζόμαστε για κοινό σκοπό...»

«ΠΟΤΕ!», ούρλιαξα! «Τούτο το φριχτό και απάνθρωπο όραμα, που γέννησε η παραφροσύνη και στηρίζει η βία... το τυφλό και ολοκλήρωτικό δόγμα που σπέρνει τον πανικό και ρυπαίνει ΚΑΙ το περιβάλλον... Είναι αδύνατο εμείς να έχουμε εμείς κάποιο "κοινό σκοπό"...»

Σήκωσε το χαρακωμένο της πρόσωπο δακρύζοντας και με κοίταξε με απορία. Ούτε καν έκλαψε όταν της βύθισα το μαχαίρι στο στήθος... Τώρα πια δεν μπορούσε να με σταματήσει... Έπρεπε να τους εξοντώσω... Την ερχόμενη Κυριακή θα είχαν μυστική συνάντηση στο ανήλιαγο, ρυπαρό τους καταφύγιο. Θα γέμιζα τη «Βίβλο» του Δασκάλου με ψήγματα θανατηφόρου χημικής σκόνης...

Ο επόμενος που θα πάρει τη «Βίβλο» θα πεθάνει ακαριαία....

ΟΥΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ!!!!!!

Μόλις είδα το εξώφυλλο, αμέσως ήξερα: ήμουν η επόμενη. Ο βρωμερός κατάσκοπος Aris1, τύφλα στο μεθύσι, είχε αφήσει να του ξεφύγει το μεγάλο μυστικό. Όμως είχα πάρει τα μέτρα μου, και έστρεψα το βιβλίο με τη θανατηφόρα σκόνη προς την πλευρά του MrDust, που έπεσε σφαδάζοντας και άρχισε να βγάζει πνιχτούς ρόγχους, ενώ αργοί σπασμοί συντάρασσαν το κορμί του που έμοιαζε με ένα σβώλο χώμα, πεσμένο στο πάτωμα της Cafeina. Μετά από λίγα λεπτά η αδιόρατη πλέον αναπνοή του διακόπτονταν μόνο από ακατανόητα ψελλίσματα..."ο αρχηγός"..."με κηνυγούν"...."itsMarcos πρόσεξε...μείνε μακριά από τη γυναίκα εκείνη...".
Δίχως να με καταλαβει κανείς, έφυγα από το μικρό πορτάκι της οδού Κιάφας και χάθηκα μέσα στο δειλινό, που άπλωνε σα χταπόδι τη σκιά του στην Κυριακάτικη Αθήνα...

Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο σιχαμερό σκουλήκι γλίστρησε εκείνη τη Φλεβαριάτικη, συννεφιασμένη Κυριακή στην ανυποψίαστη τσάντα μου αυτό το βιβλίο. Δε μπορώ πια να θυμηθώ...κομμάτια από σκέψεις ανεβαίνουν στον αφρό της συνείδησής μου και μετά πέφτουν παλι, σαν ξερά φθινοπωρινά φύλλα στο βρεγμένο πεζοδρόμιο, μια Νοεμβριάτικη νύχτα που αλυχτάνε τα σκυλιά κι οι πιωμένοι τραγουδούν βάναυσα τραγούδια τρεκλίζοντας στα σκοτεινά σοκάκια δίχως αντίλαλο...
....χμ ...χμ ...τι έλεγα; Α, ναι, ποιος άραγε να ήταν αυτός που με βύθισε στη λήθη δύο μήνες τώρα; Λησμόνησα ποια ήμουν, ζούσα τυφλή στο σκοτάδι, μέχρι που ένα τηλέφωνο αντήχησε στ' αυτιά μου. Το σήκωσα και είπα με ξεψυχισμένη φωνή: Λέγετε; Άκουσα μια γνώριμη μακρινή φωνή, και μια λέξη ξεκλείδωσε τα μπερδεμένα κουβάρια της μνήμης μου: "ΚΑΦΕΙΝΑ"! Το επόμενο που θυμάμαι είναι ένας πόνος...μια λάμψη...ένα καρούμπαλο...αλλά τώρα ΘΥΜΑΜΑΙ! ...το μέρος, τον τόπο, εκεί που πρέπει να με οδηγήσουν αύριο τα κουρασμένα βήματά μου. Για να προχωρήσει η ιερή αποστολη εφ' ω ετάχθην, θα πάω κρατωντας στα σφιγμένα χέρια μου ετούτο το βιβλίο και θα το παραδώσω σε κάποιο από τα καθάρματα που συχνάζουν στο ελεεινό χαμαιτυπείο. Στα χέρια του θα φωλιάσει η κατάρα. Αντίο, σύντροφε της ληθης!

Το βρωμερό σκουλήκι StrangeEmily καραδοκούσε στην Cafeina για να μου πασάρει κυριολεκτικά το παρόν άνθος της Νεοελληνικής λογοτεχνίας. Απ' ότι διαβάζω με είχε βάλει στο στόχο απ' το Φλεβάρη. Θα συνεχίσω την παράδοση και σε ανύποπτο χρόνο θα το λάβει ο επόμενος τυχερός. Θ’ ακολουθήσει το αντίστοιχο journal entry μετά από ενδελεχή μελέτη της βίβλου!

Αντιγράφω τη σελίδα 345 του αριστουργήματος!

Τον είχε αρπάξει βίαια από την κουρελιασμένη, βρώμικη και καταϊδρωμένη του πουκαμίσα και τον ξετίναζε σαν κουρέλι, περιχύνοντάς τον με τα σάλια του καταπρόσωπα!

- Συχαμερό σκουλήκι! Σάπια ράτσα! Θανατηφόρα, μεταδοτικά μικρόβια που μολύνετε το αίμα του έθνους και προετοιμάζετε τον αφανισμό του! Θα σε διαλύσω τα’ ακούς Επστάιν;. Θα σε ποδοπατήσω! Θα σε καταχωνιάσω σ’ ένα επιστημονικό εργαστήριο, θα σου δώσω ότι κέρατα θέλεις και ότι σωληνάκια χρειάζεσαι και θα μας βοηθήσεις ν’ αποκτήσουμε την ατομική σου βόμβα, ακούς; Με ακούς τι σου λέω σκουλήκι; Πες ναι! Λέγε…

Του ούρλιαζε κατάμουτρα! Με τα μάτια διεσταλμένα, με τα δόντια γυμνά, με τα λεπτά, «καλλιτεχνικά» χέρια του – ο πατέρας του ήταν μουσικός κι αυτός, τι περίεργο, έπαιζε θαυμάσιο βιολί! – με τα χέρια του σφιγμένα στο λαιμό του γέρου που κόντευε να πνιγεί! Κι όταν ο γέρος, αντί να του πει το «ναι» που αξίωνε, κούνησε το κεφάλι του αρνητικά τότε σήκωσε το χέρι και του έδωσε έναν τρομερό μπάτσο! Κι ύστερα άλλους δύο μπάτσους, που έστειλαν το γέρο να βροντήσει με τυφλή φόρα στα τζάμια του παραθύρου, να τα θρυμματίσει και να σωριαστεί χάμω. Και τότε – καθώς έψαχνε κατάχαμα, αρκουδίζοντας ανάμεσα στα σπασμένα τζάμια για να βρει τα γυαλιά του – η δεξιά μπότα του Χάιντριχ τινάχτηκε σαν οβίδα κατευθείαν στο μούτρο του.

Ο Έπσταιν ανασηκώθηκε για μια φευγαλέα στιγμή προς τα πάνω – σαν ξερό φύλλο που το ανασηκώνει απ’ το χώμα κάποια ξαφνική ριπή ανέμου – κι ύστερα πήρε μια στροφή στον αέρα και έσκασε με τη μούρη στο δάπεδο.

Ο Σπέερ έπιασε μαλακά τον Χάιντριχ, που τον τίναξε πέρα εξαγριωμένος και ο γέρος, ύστερα από λίγες στιγμές που έμεινε ασάλευτος σα νεκρός, πήρε σιγά – σιγά να σαλεύει τα δάκτυλα πάνω στο δάπεδο, έσυρε τα χέρια του ανάμεσα στα σπασμένα γυαλιά και ύστερα, πιάνοντας τα έπιπλα και τον τοίχο, σηκώθηκε στα γόνατα κι άρχισε να σέρνεται ένα γύρω τυφλά, αναζητώντας τα πεσμένα γυαλιά του.

Κάποτε τα βρήκε, σηκώθηκε τοίχο-τοίχο όρθιος, τα φόρεσε έτσι σπασμένα που ήταν, γεμάτα ραγισματιές και τρύπες, κι ύστερα άφησε τα έπιπλα και τον τοίχο και προχώρησε στη μέση του δωματίου, άστατα και αβέβαια, σαν ακροβάτης πάνω σε τεντωμένο σκοινί.

Χθες το απόγευμα στη συνάντηση, με βρήκαν μικρό κι αθώο και μου πάσαραν το παρόν βιβλίο.

Προς το παρόν περιμένει τη σειρά του στη βιβλιοθήκη, προσωρινά ακίνδυνο, όπως μια αφοπλισμένη πυρηνική κεφαλή ή το κουκούλι ενός Γκρέμλιν μακριά απ' το νερό ή ένας δράκουλας την ημέρα. Σε λίγες μέρες όμως, θα αρχίσω να το διαβάζω...

σελ.386

-Γιαβόλ...γιαβόλ χερ Μπριγκάντενφύρερ...

Το ανθρωπάκι τσακίστηκε να βγει έξω σπάζοντας συνεχώς τη μέση του σε δουλικές υποκλίσεις. O Βέντερς έκλεισε την πόρτα και στάθηκε απ' έξω κι ο Όναγιοκς έμεινε γι' άλλη μια φορά άγαλμα μπροστά σε κείνον τον παγερό άνθρωπο, που τον έκανε πάντα ν' ανατριχιάζει, σα να βρισκόταν μπροστά σε όρθιο κροταλία.

Μέσα στη σιγή η φωνη του Ντήτριχ ακούστηκε συρτή κι απειλητική.

-Τι συμβαίνει; αυτοί εκεί μέσα κουβαλούσαν το πτώμα ενός δεκανέα, εσύ μου 'ερχεσαι μισοκοτωμένος! Έχω αρχίσει κι ανησυχώ...

-Nein... Ταξίαρχέ μου - ο Όναγιοκς έψαχνε απεγνωσμένα να βρει τα λόγια του - ο βασικός στόχος του εγχειρήματος επετύχθει σε βαθμό απόλυτο...

-Δηλαδή;

-Και δω στο Γκλάιβιτς.. και στις περιοχές Όπελν - Χοχλίντεν... πραγματοποιήθηκαν αλεπάλληλες βίαιες και εξαιρετικά πειστικές, θα έλεγα, επιθέσεις εκ μέρους όλων αυτών των ... από τις μονάδες του "Πολωνικού" πεζικού που είχαν εισβάλει στο έδαφός μας! Όπως είδατε... κατελήθφει επίσης ο Ραδιοσταθμός Γκλαίβιτς και εξεπέμφθει η ανακοίνωση που ... θέλω να πω το κείμενο που είχε προγραμματιστεί. Όλα πήγαν καλά! Κανένα πρόβλημα ως εδώ.

-Κι ο νεκρός δεκανές;

-Ήταν ατύχημα! Προσπάθησε να πυροβολήσει.

-Ποιος τον σκότωσε;

-Ένας από τους "Πολωνούς"!

-Και παρακάτω τι έγινε; Η αποστολή είχε κι ένα δεύτερο σκέλος.

-Γιαβόλ - ο Όναγιοκς τώρα είχε χάσει και το ελάχιστο χρώμα που του είχε μείνει!

-Μετά τη φάση της επίθεσης το δεύτερο σκέλος του εγχειρήματος επετεύχθει επίσης σχεδόν απόλυτα...

-Σχεδόν;

Ο Ντήτριχ τον κοίταξε αναστατωμένος.

-Τι πα να πει "σχεδόν" γρύλλισε. Η διαταγή της αποστολής το ξέρεις απ' την πρώτη στιγμή πως δεν περιέχει κανένα "σχεδόν". Απλούστατα έπρεπε να τους έχεις καθαρίσει όλους ανεξαιρέτως! Το έκανες αυτό; Ναι ή όχι;

Ήρθε η ώρα των σχολίων...

Ο Φώσκολος γράφει με τον ίδιο τρόπο που γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση (δε με εκπλήσσει ιδιαίτερα αυτό (-;).

Γρήγορη δράση, "πιασάρικες" εκφράσεις, τρελές καταστάσεις, μεγάλα άνθρώπινα δράματα, δυνατές συγκινήσεις. Μια ακόμα αναγνωστική εμπειρία...

ΔΕΝ βάζω βαθμολογία, γιατί θεωρώ πως δεν έχει νόημα. Αυτό το βιβλίο εξ' άλλου είναι εκτός συναγωνισμού (-:

Moυ το έφερε ο Pengman στο τελευταίο meet-up. στο σπίτι ο αδερφός μου με δούλευε για καμιά βδομάδα, ενώ σκέφτομαι να το πάρω και στο σχολείο για να δω αντιδράσεις!

-Bέντεερς..
Ο Βέντερς όρμησε μέσα αναστατωμένος.Πρώτη φορά έβλεπε το ψυχρό αφεντικό του σε τέτοιο παροξυσμό!
-Κλείσε την πόρτα!
Ο Βέντερς έκλεισε την πόρτα με ταραχή και κοίταξε τον Ντήτριχ στα μάτια,κοκκαλωμένος στο δάπεδο,σαν κολώνα του τηλέγραφου.
Ο Ντήτριχ γύρισε και τον κοίταξε με τα μικρά κατακκόκινα μάτια σαν πληγές.
-Άκου, του είπε. Εδώ δίπλα, στο Όλπεν υπάρχει μια διμοιρία SS με εκπαιδευμένα σκυλιά.Τηλεφώνησέ τους!Σε είκοσι λεπτά θέλω να τσακιστούν και να είναι στο δάσος κάτω από το Γκλάιβιτς!

σελ.388

RELEASE NOTES:

Gia thn aaouts!

Πριν από μήνες στην pingmanager: - Θα μου φέρεις τον Φωσκολο?
- Αχ το ξέχασα αλλα θα στον φέρω την επόμενη φορά
την επόμενη φορά που την είδα δεν το είχε φέρει και αντε πάλι τα ίδια. Μετα απο καιρό μου το φέρνει. Την επομενη φορα που την βλέπω: - Θα μου φέρεις τον Φώσκολο?
- Μα στον έχω φέρει!!
Εγώ απορημένη σκέφτομαι που το έχω βάλει και τι το έχω κάνει. Μετά από ένα δύο μήνες το ανακάλυψα μέσα στην τσάντα με τους καταλόγους τσαντών και στυλών για το συνέδριο! Ουπς!

(σελίδα 91, κεφάλαιο 15)

Σώπασε!
Το μικρό πετράδι στο χέρι του έτρεμε τώρα, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά! Τα μάτια του γιάλιζαν, κι είχαν γεμίσει γεμίσει μικρές, αμέτρητες ματωμένες γραμμές.
Η Ρόζα τον κοιτούσε ξαφνιασμένη και γεμάτη αλλόκοτους φόβους. Θεέ μου, αναρωτιόταν είναι δυνατόν; Είναι δυνατόν, αυτό το μεγάλο, το σπάνιο μυαλό, να είχε χάσει την αρμονία του και να είχε γλιστρήσει στην τρέλα;
- Συνέχισε, του είπε. Μη σταματάς σε παρακαλώ…
- Αυτό εδώ, είναι Ουράνιο 238, ακούστηκε η φωνή του. Σπάνιο μετάλλευμα, αλλά όχι τόσο σπάνιο, ώστε να μην μπορεί να συγκεντρώσει ένα ισχυρό κράτος τις τεράστιες ποσότητες που θα χρειαστούν…
- Που θα χρειαστούν για να γίνει τι μπαμπά;
- Για να γίνει κατάλληλη επεξεργασία του και να βγει από αυτό Ουράνιο 235, που υπάρχει μέσα στη μάζα του σε αναλογία ένα προς σαράντα…
Τώρα τον κοιτούσε ασάλευτη, πετρωμένη κι έχοντας νιώσει για πρώτη φορά μέσα της το κρύο χέρι κάποιου άγνωστου, αλλόκοτου φόβου, να ακουμπά πάνω στην καρδιά της. Όχι, δεν ήταν τρελός! Της μιλούσε λογικά και ψύχραιμα, σαν επιστήμονας, ήταν ολοφάνερο. Σαν επιστήμονας, που είχε προχωρήσει σε κάποιο άγνωστο, σκοτεινό χώρο της γνώσης, λίγο πιο μπροστά από τους άλλους, λίγο πιο μπροστά ίσως από την ίδια την εποχή του και κει, στην καινούργια περιοχή που πρώτος αυτός ίσως είχε κατακτήσει, στο καινούργιο χαράκωμα της αλήθειας που είχε φτάσει με όπλο το μικροσκόπιο, την ανάλυση και το πείραμα, είχε συναντήσει τον φριχτό εφιάλτη που κομμάτιαζε και στοίχειωνε τόσους μήνες τώρα την ύπαρξή του. Τους Αγγέλους και τους Δαίμονες, που της είπε λίγο πιο πριν.

RELEASE NOTES:

Ekana mia anakakipsh!!! O Livanis exei epanekdosh to idio biblio me ton titlo "Pote xana" kai oxi mono ayto alla exoun ekdosei kai ena akoma biblio me ton titlo "11h mera" kai ta duo exoun mia timh 20 eyro ekasto.

PROSOXH: TO BIBLIO XREIAZETAI MEGALH PROSOXH, THA DIALITHEI.


Tha to dwsw sthn tzoutzou!

Η τζουτζου το εχει μηνες αλλα το ειχε ξεχασει!Μεχρι που το αναζητησε η dem και συνειδητοποιησα οτι ειναι στο ραφι μου αλλα δεν το εχω καταχωρησει(sorry)!Αυτη τη στιγμη διαβαζω την τελευταια σελιδα αυτου του..αριστουργηματος(οχι οχι μην ανησυχειτε,δεν το διαβασα ολο,απλα το ξεκινησα αναποδα)!Και ναι,το ομολογω οτι αυτο θα πρεπει να ειναι το βιβλιο που θα πρεπει να στηριχτει το σικουελ της ταινιας "Προηγειται το αιμα"!Και απαιτω να παιξω τη Ροζα Επσταιν!!Τιποτα λιγοτερο!!!!!!!!!!

Και παραθετω το αποσπασμα που αποδεικνυει οτι ειμαι φτιαγμενη για το ρολο,αφου το τυχαιο ανοιγμα του βιβλιου με οδηγησε εκει:σελ 408
"Ηταν εκεινος.Εκεινος Θεε μου!Εκεινος που τον ειχε χασει τοσον καιρο κι ειχε αδειασει η ζωη της,κι ειχε ερημωσει η ψυχη της κι ειχε στραγγιξει το αιμα στις φλεβες της!Ηταν εκει.Αντικρυ της.Χλωμος και ακινητος!Δυνατος σαν το θανατο,αγριος σαν τη θυελλα και ωραιος σαν τον πρωινο ηλιο της ανοιξης.
Ετρεξε πανω του,χωθηκε στην αγκαλια του,ενιωσε με χιλιες ανατριχιλες να τη σφιγγουν τα δυνατα χερια του,ενιωσε τα αμετρητα φιλια του πανω στα μαλλια της,στα χερια της και τα χειλη της που διψουσαν και τον φιλουσε και εκεινη,τον φιλουσε τρελα,απανωτα,παθιασμενα,νιωθοντας ολες τις αναστολες κι ολα τα ανοητα φραγματα να καταρεουν μεσα της σαν χαρτινοι πυργοι...
Ναι.Τα ενιωθε ολα αυτα-αλλα δεν ειχε σαλεψει βημα απ τη θεση της.Και τα νιωθε και κεινος αντικρυ της-το βλεπε στα ματια του-αλλα το μονο που εκανε ηταν να στεκεται μπροστα της σαν κεραυνοπληκτος και να την κοιταζει στα ματια με την θαυμασια,τη σπαρακτικη αμηχανια ενος μικρου αγοριου..."

Κλαψ,λυγμ!!Γιατι καταβαθος προκειται για μια ιστορια ενος ανεκπληρωτου ερωτα!!

Οταν παντως αρχισουν τα γυρισματα,απαιτω να δοκιμασω τα φιλια ολων οσων ερθουν για καστινγκ για το ρολο του Βερνερ(γιατι τελικα,ενα φιλι το δινουν,στο τελος του βιβλιου)!
Τι αλλο να πω!!Ειμαι πολυ συγκινημενη για την ευκαιρια που μου δινεται να ξεδιπλωσω το ταλεντο μου σε μια τετοια υπερπαραγωγη!!!!

Kι επειδη μετα απο αυτο το αποσπασμα,μεχρι και το συστημα τα παιξε,μου καταχωρησε το journal entry 10 φορες παραπανω και αναγκαστηκα αν τα σβησω ολα ενα ενα!!
ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!

Το παρέλαβα χτες από την αγαπητή dem και ένιωσα ένα ρίγος πατριωτικής συγκίνησης στο άγγιγμά του. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τα αισθήματά μου...ανυπομονώ να αναγνώσω αυτό το θεσπέσιο έργο.

Το αριστούργημα του (φωσ)κόλου ήρθε κ στα χέρια μου!

Θα το έχω μαζί μου σήμερα στο meet up για να αλλάξει ιδιοκτήτη. Τη σελίδα μου θα την αναλύσω μόλις βρω χρόνο!

σελ. 233

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Οι στενές καγκελόπορτες στο βάθος του διαδρόμου άρχισαν ν'ανοίγουν η μια πίσω από την άλλη με βρόντους κι οι δεσμοφύλακες της φυλακής ξεχύθηκαν ανάμεσα στα κελλιά σαν κοπάδι αγριεμένοι λύκοι.
Ήταν καμιά σαρανταριά. Δηλαδή ολόκληρη η δύναμη των δεσμοφυλάκων, εκτός φυσικά απ' αυτούς που είχαν βάρδια στις σκοπιές, μέσα κι έξω από το προαύλιο της φυλακής και ψηλά, στους πυργίσκους πούταν σκαρφαλωμένοι πάνω στο τείχος.
Πολλοί απ' αυτούς ήταν αγουροξυπνημένοι πάνω στον πρώτο ύπνο, είχαν φορέσει τις στολές τους βιαστικά και κι άτσ;αλα και τρέχαν στους αχανείς διαδρόμους βροντώντας τις μπότες τους, χτυπώντας βίαια κι αγχωτικά τις πόρτες των κελλιών και ουρλιάζοντας συνεχώς.
- Έξω...
- Ντυθείτε κι έξω...
- Όλοι σας έξω.
- Γρήγορα καθάρματα...
- Σνελ... Σνελ...
Μπροστάρης σ' όλη τούτη την ξαφνική κι άγρια επιδρομή των αφρισμένων δεσμοφυλάκων ήταν ο αρχιδεσμοφύλακας Κρούγκε! Πρησμένος ακόμα από τον βαθύ ύπνο που είχε διακοπεί ξαφνικά, με τα μικρά, σταχτογάλαζα μάτια του κατακόκκινα και υγρά, το τραχύ και πανάσκημο μούτρο του κατακόκκινο από την υψηλή αρτηριακή πίεση και τις αγριοφωνάρες που ξαμολούσε μέσα σε κείνο τον ξαφνικό και ανεξήγητο χαλασμό, ο Κρούγκε έτρεχε με βαρειές δρασκελιές στους διαδρόμους, βροντούσε τις σιδερένιες πόρτες και ούρλιαζε συνέχεια στους δεσμοφύλακες να κάνουν πιο γρήγορα.
- Γρήγορα... Γρήγορα...
- Βγάλτε τα καθάρματα έξω αμέσως...
- Πετάχτε τους κάτω απ' τα κρεβάτια
- Σύρτε τους απ' τα πόδια...
- Έξω! Έξω παλιοτόμαρα γρήγορα...

Αν και τα σχόλια περιττεύουν δε θα μπορέσω να μη γράψω κάποιες σκέψεις που πέρασαν από το μυαλό μου όσο διάβαζα και αντέγραφα το συγκεκριμένο απόσπασμα το οποίο με κόπο διάλεξα εξαιτίας ίσως της ποικιλίας που προσφέρει στον αναγνώστη σε αφήγηση και διάλογο!

Μια επιβλητική εισαγωγή, κινηματογραφική με ζουμ στη στενή καγκελόπορτα...
Η πρώτη παρομοίωση σε βάζει στο κλίμα, καθώς ήδη με τα μάτια της ψυχής σου βλέπεις τους μαινόμενους φύλακες - αγριεμένους λύκους να πιλαλούν στους διαδρόμους!

Επιστροφή στην πραγματικότητα με τη λέξη "πούταν"... (ξύνω ξανά το κεφάλι μου) Πώς πάει αυτό; Πούμουν, πούσουν, πούταν; Πούμασταν, πούσασταν, πούτανε(ς);

- Γρήγορα καθάρματα!
(κλαψ... το δικό μου απόσπασμα δεν είχε σιχαμερά σκουλήκια...)

Και μια τελευταία επισήμανση: οι ιατρικές γνώσεις του συγγραφέα καθρεφτίζονται ξεκάθαρα στην εξαίρετη περιγραφή του προσώπου του Κρούγκε: "κατακόκκινο από την υψηλή αρτηριακή πίεση"

Ω θεοί!

Καλή τύχη στον επόμενο!

Εγώ ττο έχω, εγώ το έχω, μη βαράτε.Θα προσπαθήσω να μην το καθυστερήσω πααααααρα πολυ...