XIX gizaldiko prosa “loretsuan” oztopua gaindittuta, kontakizun xelebria topau dot hamen. Bere sasoirako apurtzaillia, duda barik; sikaliptikua, orduko hizkeran (titiburu gogorren aipamenak, ezin pikantiaguak!). Eta lujuria, gorazarre botanikua (Txinako lorategi uberrimuen deskribapena) eta sadismua; ez nere gustoko nahastia, baiña sasoi hartako apurtzailliak buruan zeukena ezagutzeko balekua. Beste barik. Era berian, “suplizio txinatar” famatuei buruz irakortzen doten lehelengo gauzia da; honek be atzeraka egitten destana gaur egunian –antxiñan banekan interes gehixago-. Danak, interneten billaketaren batzuk egitteko gogua emon desten gauzak.

Hori egin eta gero, ikusi dot Octave Mirbeau eta Le Jardin des supplices bera influencer xamarrak izan zirala bere sasoirako, eta irakorketa gordiñan azpixan kritika gogorra eta irabiaketa gogua dagola –hau bai nere gustokua-. Puntu batzuk irabazitta!

https://eibar.org/blogak/orakulua/abade-soldadu-epaille-eta-politikuei-eskindutako-liburua

Sarrerako mahaitxuan.