Gekregen voor BookCrossing. Dank!

De Witte
Dat dit overbekende streekverhaal uit de Belgische Kempen de nog steeds herdrukt wordt, wijst op de niet aflatende belangstelling voor overmoedige jeugd en vitaliteit, voor de gezonde ondeugd van schoolkinderen door de jaren heen. De Witte is een kwajongen zonder gemene streken, maar die het niet laten kan zich uit te leven in een speels verzet tegen de soms wel erg rigoureuze tucht en strengheid van die dagen.

Floere het Fluwijn
Een novelle, een dierenepos, waarvan de tragiek even aangrijpend is als de ondergang van de mens. Misschien zelfs aangrijpender, omdat het gegeven zo zeldzaam origineel is.

Jeugd
Hier geeft de schrijver de indrukken van zijn eigen jeugd weer, zoals die door hem op latere leeftijd werden beleefd.
In het autobiografische “Jeugd” schetst Ernest Claes zijn jeugdjaren, onderhoudend, boeiend en zonder sentimentele nostalgie. Het verhaal is een document waarin een beeld wordt gegeven van een tijd die volkomen voorbij is: een leefwereld op de grens van Kempen en Hageland op het einde van de negentiende en het begin van de twintigste eeuw. Was de sfeer ervan nog enigszins bekend bij de generatie van een halve eeuw geleden, intussen is die historie geworden.

De Heiligen van Zichem
"Nu ga ik U vertellen de schoone historie van de Heiligen van Sichem, dat de grootste Heiligen van 't Demerland zijn, en ik zal dat doen in simpel Vlaamsche woorden, zoodat iedereen het goed kan lezen en verstaan."

Clementine
Deze novelle uit 1939 tekent een ‘zeer eigenaardig vrouwmens’, koel berekenend hoe zij in het bezit moet komen van de erfenis van ‘Mijnheerke’, maar die zo verblind geraakt in haar ‘regelmatigheid’ en vaste berekening dat zij Mijnheerke niet doorziet, terwijl deze nulliteit met een geniepige zin voor ironie haar bedoelingen wél doorheeft. Bij het ineenstorten van haar droomkasteel wreekt Clementine zich schaamteloos op het lijk van Mijnheerke en wordt zot. Het is een verschrikkelijk verhaal, zo onverbiddelijk hard en pijnlijk levensecht, met dat voortdurend gemis van alle menselijke warmte bij de figuren en met dat ontstellende slot van een harde Ernest Claes: ‘Het hele geval doet mij lachen'.

Voor de boekenkast in de Meerloop!

Dankjewel!

Goeie reis, boek!
Maak maar veel nieuwe vrienden!

Achtergelaten op een bankje voor de kerk - netjes in 'n plastic "invrieszakje"!