'Hij was puur gekomen om gedachten te kunnen opdoen om zijn boeken te schrijven.'
Vijf vrouwen praten over de man die hun leven heeft gebruikt in zijn verhalen - Willem Elsschot. Ieder van hen heeft zo haar eigen mening over hem, en Erik Vlaminck geeft hun een stem.

'Dank u, heren', zouden op 31 mei 1960 de laatste woorden van Fons de Ridder, alias Willem Elsschot, zijn geweest. Hij zei deze tegen de twee mannen die hem, nadat hij op straat in elkaar was gezakt, zijn huis hadden binnengedragen. Erik Vlaminck, bekend van een zesdelige romancyclus over zijn familie, laat Fine, De Ridders echtgenote, die woorden herhalen in de vijfde en laatste monoloog - gedateerd 1 juni 1960, de dag van haar overlijden - uit deze onderhoudende theatertekst voor een actrice. Ook in de eerste - gedateerd 1901 - voert Fine het woord. In de drie ertussen - respectievelijk gesitueerd in 1921, 1930 en 1936 - spreekt 'een burgermeid' over zijn Parijse jaren; Irma Schepers, de gehandicapte dienstbode van de familie De Ridder, over het gezinsleven; en een nicht van Elsschot die kloosterzuster is, over de tijd dat haar neef in zijn jonge jaren te gast was bij haar ouders en hoe hij hen later in zijn boeken verwerkte. Elk van de vrouwen geeft zo haar visie, partijdig en lang niet altijd onverdeeld gunstig. Vlaminck heeft zich op knappe wijze ingeleefd in hun gedachtewereld.

Voor kafka

Voor kafka

.