Βαρκελώνη, δεκαετία του ’50. Ο νεαρός Αντριά μεγαλώνει ανάμεσα σ’ έναν πατέρα που θέλει να του δώσει μόρφωση αναγεννησιακού ανθρώπου, να τον κάνει γνώστη πολλών γλωσσών, και μια μητέρα που τον προορίζει για την καριέρα δεξιοτέχνη βιολονίστα. Ο Αντριά, ευφυής, μοναχικός και υπάκουος, προσπαθεί να ικανοποιήσει τις υπέρμετρες και αντιφατικές φιλοδοξίες των γονιών του, ώς τη στιγμή που ανακαλύπτει την ύποπτη προέλευση του οικογενειακού πλούτου και άλλα ανομολόγητα μυστικά. Πενήντα χρόνια μετά, ο Αντριά, λίγο πριν χάσει τη μνήμη του, προσπαθεί να ανασυνθέσει την οικογενειακή ιστορία, ενώ γύρω από ένα εκπληκτικό βιολί του 18ου αιώνα διαπλέκονται τραγικά επεισόδια της ευρωπαϊκής ιστορίας, από την Ιερά Εξέταση ώς τη δικτατορία του Φράνκο και τη ναζιστική Γερμανία, με αποκορύφωμα το Άουσβιτς, το απόλυτο κακό.

Φιλόδοξο, συναρπαστικό μυθιστόρημα, που καταπιάνεται με τα μεγάλα ζητήματα της ζωής -την εξουσία, τον πόνο, τη μεταμέλεια, το κακό και την εξιλέωση, την εκδίκηση, την αγάπη, την ενοχή και τη συγχώρεση-, με υπέροχη γλώσσα και μια εντυπωσιακή πλοκή.

Το "Confiteor" έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο Κριτικών Serra d’Or 2012, το βραβείο M. Angels Anglada 2012, το βραβείο La tormenta en un Vaso 2012, το βραβείο Crexells 2012, το βραβείο Courrier International για το καλύτερο ξένο μυθιστόρημα του 2013.

Μεταφράστηκε σε δεκαπέντε γλώσσες και σημείωσε παντού ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία, πουλώντας πάνω από 1.000.000 αντίτυπα.
(από το οπισθόφυλλο / biblionet.gr)

Ακόμα ένα βιβλίο για το οποίο θα πω πόσο χαίρομαι που ξεκίνησα να το διαβάζω και ολοκλήρωσα την ανάγνωσή του χωρίς προηγουμένως να έχω διαβάσει ούτε το οπισθόφυλλο ούτε κανένα άλλο στοιχείο για την υπόθεση! :-)

Ξεκίνησα λοιπόν να διαβάζω και ενοχλήθηκα λίγο από τον τρόπο γραφής, που ο αφηγητής αναφερόταν άλλοτε στον πρώτο ενικό και άλλοτε στον τρίτο ενικό για τον εαυτό του, αλλά κάπως το συνήθισα. Μετά ξαφνιάστηκα για τον σερίφη και τον ατρόμητο αρχηγό Αραπάχο. Μετά το συνήθισα κι αυτό κι άρχισα να μπαίνω σιγά σιγά στο κλίμα και στις διάφορες γλώσσες που εμφανίζονταν από δω κι από κει μέσα στο κείμενο.

Η επόμενη δυσκολία εμφανίστηκε όταν άρχισαν να ξεπηδούν ιστορίες μέσα στις ιστορίες μέσα στις ιστορίες και να μεταφερόμαστε από τη μια ιστορική περίοδο στην άλλη μέσα στην ίδια φράση, όταν οι πρωταγωνιστές άλλαζαν από τη μια λέξη στην άλλη. Μετά το συνήθισα κι αυτό και σχεδόν κατέληξε να με ενθουσιάζει.

Και μέσα σε όλα αυτά ένα βιολί, μία ζωή, μία (;) αγάπη, υποσχέσεις που έμεναν μετέωρες, φίλοι κι εχθροί, ιστορίες που διακλαδώνονταν και κατέληγαν να είναι διαφορετικές από αυτές που νομίζαμε σε πρώτη ανάγνωση (βλ. τον ναζί αξιωματούχο που η ταυτότητά του ανατινάχτηκε κάπου αλλού με απροσδόκητες συνέπειες), απογοητεύσεις, εξαφανίσεις, κι ο χρόνος που προχωρά κι αρχίζουμε να έχουμε παρεμβάσεις από το παρόν και να καταλαβαίνουμε καλύτερα το λόγο για τον συγκεκριμένο τρόπο γραφής κι ο χρόνος συνεχίζει να προχωρά προς το αναπόφευκτο.

Κάπως έτσι ύστερα από σαράντα ημέρες ανάγνωσης έφτασε το τέλος κι εγώ να σκέφτομαι πόσο υπέροχα είναι κάποια βιβλία και ταυτόχρονα γιατί να γράφονται τέτοια υπέροχα βιβλία που, να, στο τέλος μπορούν να σου αφήνουν ένα τέτοιο περίεργο συναίσθημα, ή μάλλον πάρα πολλά μπερδεμένα συναισθήματα, και άραγε τι κάνουμε εμείς με τις Σάρες των ζωών μας, και πόσα πράγματα μπορούν να μείνουν μετέωρα και σήμερα είμαστε αλλά αύριο δεν είμαστε, και πολλά διάφορα τέτοια και πόσα "confiteor" άραγε μάς αναλογούν.

Σε περίπτωση που δεν έγινε αντιληπτό λοιπόν, να το ξαναπώ, πάρα πολύ ωραίο βιβλίο, κι αν δεν ήταν τόσο τεράστιο θα ήθελα να το ξαναδιαβάσω κάποια στιγμή.