Από το οπισθόφυλλο:
Ο Μπιλοντό ζει μια μοναχική ζωή, διανέμοντας καθημερινά γράμματα και επιστρέφοντας στο άδειο διαμέρισμά του στο Μόντρεαλ μετά τη διανομή. Έχει βρει όμως τον τρόπο για να σπάσει την ανιαρή ρουτίνα – οικειοποιείται την αλληλογραφία των άλλων, ανοίγει τους φακέλους στον ατμό και διαβάζει τα γράμματα που κρύβουν. Έτσι ανακαλύπτει τα γράμματα της Σεγκολέν...


***

«Το γράψιμο του Τεριώ χαρακτηρίζεται από μια παραμυθένια απλότητα και μια παιχνιδιάρικη διάθεση στην αφήγηση που ακυρώνει όποιες ηθικές ανησυχίες θα μπορούσαν να προκύψουν από τη θεματολογία. Ιδιόρρυθμη και γοητευτική, με μια καλογραμμένη λύση, η νουβέλα θυμίζει απολύτως έναν παραζαλισμένο από έρωτα Κάφκα»

The Guardian (David Sillitoe)

***

«Μια μαγευτική ιστορία για τον έρωτα, τη μοναξιά και τη σύγχρονη κοινωνία, μόνο ο πιο σκληρόκαρδος αναγνώστης θα μπορούσε να αντισταθεί σε αυτό συναρπαστικό και μελαγχολικό ποιητικό επιστολικό μυθιστόρημα»

The Independent

Σε αυτή που το διάλεξε.

Από το Bookbox!
Αδιάβαστο στο ράφι μου, το πήρα για τις καλοκαιρινές διακοπές.

Μα τί ωραίο παιχνίδι που ήταν αυτό!

Ευτυχώς που ήταν μικρό... 128 σελίδες.
Βραβευμένο με το Prix litteraire Canada-Japon 2006. Και πώς να μην ήταν όταν εσώκλειε τον κρυφό πόθο του συγγραφέα να γίνει ένας Ευρωπαίος μετρ των χαϊκού; Η γραφή δεν είχε τίποτε το ιδιαίτερο αλλά ευγνώμονες οι Γιαπωνέζοι του έδωσαν το βραβείο... Άσε που θα γύρισε τζάμπα όλη την Ιαπωνία..., αυτό πού το βάζεις;

Διαβάζουμε την ιστορία του μοναχικού ταχυδρόμου Μπιλοντό. Με συγχωρείτε που θα το πω αλλά η λέξη μοναχικός στην περίπτωση του Μπιλοντό είναι ευφημισμός. Δεν ήταν μοναχικός, διαταραγμένος ήταν. Και με λοφίο. Και μέσα στα πλαίσια της διαταραχής, ο 27χρονος αντί να βουτήξει τη ζωή από τα μαλλιά και να την ξεζουμίσει, γεροντοκοριασμένος ων, ζει τις ζωές των άλλων. Το στερεότυπο του ταχυδρόμου που ανοίγει με ατμό τα γράμματα το έχουμε ξαναβιώσει. Το new entry εδώ είναι τα χαϊκού, των οποίων κοινωνός γίνεται ο ταχυδρόμος, ορμώμενος από έναν αγιάτρευτο έρωτα και από κοινωνός μετασχηματίζεται σε μετρ, με τη βοήθεια της πένας του συγγραφέα.

Για να πω την αλήθεια, δεν είμαι φίλος της ποίησης, προφανώς δεν την καταλαβαίνω και για το λόγο αυτό δεν τη διαβάζω. Αν δεν μπορώ λοιπόν να υποφέρω την ποίηση, φανταστείτε τι έπαθα με τα χαϊκού. Ειδικά εκεί που τα χαϊκού μετατράπηκαν σε σεξουαλική σαγήνη... Εκεί, κατέθεσα τα όπλα. Καθείς με τα ελαττώματα του...

Οφείλω όμως να αναγνωρίσω το πολύ ωραίο τέλος της ιστορίας. Σε αυτό το ωραίο, ευφάνταστο και απροσδόκητο τέλος (τα πάντα για να γλιτώσω τη λέξη "ανατροπή") οφείλει τη βαθμολογία άνω του 5.

Είναι ένα βιβλίο που ταξιδεύει.
Πάρτο, διάβασε το και άφησε το να συνεχίσει το δρόμο του.

Αν πάλι θέλεις, μπες στο site bookcrossing.gr με τον αριθμό του βιβλίου (BCID) και πες μας πού και πώς το βρήκες.

Καλό διάβασμα!