Η καρδερίνα
3 journalers for this copy...
Η καρδερίνα
Donna Tartt
μετάφραση: Χριστιάνα Σακελλαροπούλου
Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014
992 σελ.
Από τον εκδότη:
Το βραβείο Πούλιτζερ 2014 στη Μυθοπλασία
Για το ξεχωριστό μυθιστόρημα Αμερικανού συγγραφέα, ο οποίος στο έργο του έχει ερείσματα και αναφορές στη ζωή στην Αμερική, και συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 δολαρίων aπονέμεται στην Καρδερίνα της Ντόνα Ταρτ, ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα ενηλικίωσης με άψογα δομημένους χαρακτήρες, το οποίο παρακολουθεί την αναπάντεχη σύνδεση της ζωής ενός ορφανού αγοριού με ένα διάσημο μικρό πίνακα που γλίτωσε από την καταστροφή. Ένα μυθιστόρημα που κεντρίζει τη σκέψη και συγκινεί την καρδιά.
Στα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας και ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν του ρημάζει τη ζωή.
Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: ένα μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και την παρανομία…
«Η Καρδερίνα» είναι μια στοιχειωμένη οδύσσεια μέσα στη σύγχρονη Αμερική και ένα δράμα συναρπαστικής έντασης. Συνδυάζοντας απίστευτα ζωντανούς χαρακτήρες με συγκλονιστικό σασπένς, αποτελεί ένα εκπληκτικό, εθιστικό μεγαλούργημα – μια καθηλωτική ιστορία γύρω από την απώλεια και την προσκόλληση, την επιβίωση και την αυτο-επινόηση, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα, της ταυτότητας και του πεπρωμένου.
«Ο πίνακας, η μαγεία και η ζωντάνια του, θύμιζε εκείνη την παράξενη, αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει, πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες, τότε που δε σε νοιάζει πια ο αγώνας, ποιος κέρδιζε ή ποιος έχανε, αλλά ήθελες μόνο να ρουφήξεις εκείνη την εκστατική, ανεμόδαρτη στιγμή. Όταν κοίταζα τον πίνακα ένιωθα όλες μου τις αισθήσεις να συγκλίνουν σε ένα μοναδικό σημείο: στη μία τρεμουλιαστή, ηλιόπληκτη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα. Μόνο αραιά και πού πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι – να χτυπάει για λίγο τα φτερά του, αναγκασμένο να προσγειώνεται στην ίδια πάντα απελπιστική θέση».
Donna Tartt
μετάφραση: Χριστιάνα Σακελλαροπούλου
Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2014
992 σελ.
Από τον εκδότη:
Το βραβείο Πούλιτζερ 2014 στη Μυθοπλασία
Για το ξεχωριστό μυθιστόρημα Αμερικανού συγγραφέα, ο οποίος στο έργο του έχει ερείσματα και αναφορές στη ζωή στην Αμερική, και συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10.000 δολαρίων aπονέμεται στην Καρδερίνα της Ντόνα Ταρτ, ένα εξαιρετικά καλογραμμένο μυθιστόρημα ενηλικίωσης με άψογα δομημένους χαρακτήρες, το οποίο παρακολουθεί την αναπάντεχη σύνδεση της ζωής ενός ορφανού αγοριού με ένα διάσημο μικρό πίνακα που γλίτωσε από την καταστροφή. Ένα μυθιστόρημα που κεντρίζει τη σκέψη και συγκινεί την καρδιά.
Στα δεκατρία του, ο Θίο Ντέκερ, γιος μιας αφοσιωμένης μητέρας και ενός ασυλλόγιστου, κατά κύριο λόγο απόντα πατέρα, επιζεί ως εκ θαύματος από ένα τραγικό συμβάν του ρημάζει τη ζωή.
Μόνος κι απροστάτευτος στη Νέα Υόρκη, τελικά θα βρει καταφύγιο στην οικογένεια ενός πλούσιου φίλου. Θαμπώνεται από το καινούριο του σπιτικό στη Λεωφόρο Παρκ, αγανακτεί με συμμαθητές που δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν, βασανίζεται από μια αβάσταχτη νοσταλγία για τη μητέρα του και, όσο περνάει ο καιρός, αγκιστρώνεται σε αυτό που διατηρεί πιο έντονη τη θύμησή της: ένα μικρό, ανεξήγητα σαγηνευτικό πίνακα που τελικά παρασύρει τον Θίο στον υπόκοσμο και την παρανομία…
«Η Καρδερίνα» είναι μια στοιχειωμένη οδύσσεια μέσα στη σύγχρονη Αμερική και ένα δράμα συναρπαστικής έντασης. Συνδυάζοντας απίστευτα ζωντανούς χαρακτήρες με συγκλονιστικό σασπένς, αποτελεί ένα εκπληκτικό, εθιστικό μεγαλούργημα – μια καθηλωτική ιστορία γύρω από την απώλεια και την προσκόλληση, την επιβίωση και την αυτο-επινόηση, αλλά και τα βαθύτερα μυστήρια του έρωτα, της ταυτότητας και του πεπρωμένου.
«Ο πίνακας, η μαγεία και η ζωντάνια του, θύμιζε εκείνη την παράξενη, αιθέρια στιγμή που πιάνει να χιονίζει, πρασινωπό φως και νιφάδες που χορεύουν μπροστά στις κάμερες, τότε που δε σε νοιάζει πια ο αγώνας, ποιος κέρδιζε ή ποιος έχανε, αλλά ήθελες μόνο να ρουφήξεις εκείνη την εκστατική, ανεμόδαρτη στιγμή. Όταν κοίταζα τον πίνακα ένιωθα όλες μου τις αισθήσεις να συγκλίνουν σε ένα μοναδικό σημείο: στη μία τρεμουλιαστή, ηλιόπληκτη στιγμή που υπήρχε τώρα και για πάντα. Μόνο αραιά και πού πρόσεχα την αλυσίδα στο ποδαράκι της καρδερίνας ή σκεφτόμουν πόσο σκληρή πρέπει να ήταν η ζωή για το ζωντανό πλασματάκι – να χτυπάει για λίγο τα φτερά του, αναγκασμένο να προσγειώνεται στην ίδια πάντα απελπιστική θέση».
Το περίμενα πως και πως διότι ο πίνακας στον οποίο αναφέρεται το έργο είναι από τους αγαπημένους μου. Δεν με τρόμαξε ο όγκος του, ήμουν αποφασισμένος να του αφιερώσω όσο χρόνο χρειαστεί. Το κουβαλούσα μαζί μου όλο το περσινό καλοκαίρι. Μπήκε σε αεροπλάνα, σε βαπόρια, και με τους φίλους τους παλιούς ήπιε ούζα στον Μόλυβο της Λέσβου, έφαγε θαλασσινά στη Σκύρο, έκανε βουτιές στη Νάξο... Αλλά δεν τελείωνε με τίποτα.
Χωρίς να χρησιμοποιεί δύσκολη γλώσσα ή κάτι σχετικό στη γραφή του, πρέπει να ήταν από τα πιο κουραστικά και βαρετά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Ειλικρινά δεν κατάλαβα προς τι όλος ο χαμός που έγινε ειδικά στις ΗΠΑ με αυτό το βιβλίο. Η συγγραφέας τρομπάρει ασύστολα επί σελίδες σελίδων ενώ θα μπορούσε να πει ό,τι είχε να πει στο 1/3 του βιβλίου.
Οκ, το κομμάτι της αρχής με τη βόμβα και το μουσείο είναι ενδιαφέρον, αλλά οι εκατοντάδες σελίδες της ζωής του νεαρού πρωταγωνιστή Θίο στο σπίτι του πατέρα του είναι για πολλά ναρκωτικά. Μάλλον γι αυτό τα έπαιρνε ο ήρωας, για να αντέξει. Εκοψα φλέβες. Η συνέχεια εξίσου απογοητευτική. Ο ήρωας πάντως που συμπάθησα περισσότερο από το βιβλίο ήταν ο κηδεμόνας του Θίο, Χόμπαρτ. Το κομμάτι αυτό που παρουσίαζε πως επισκευάζονται τα έπιπλα αντίκες -καθώς και πως μπορεί κάποιος συλλέκτης να πέσει θύμα επιτηδείων- ήταν για μένα το πιο ενδιαφέρον του βιβλίου...
Το τελείωσα πάντως, τα κατάφερα. Κυρίως επειδή ήθελα να δω που θα καταλήξει η συγγραφέας. Που με απογοήτευσε. Εγραφε στα ΝΕΑ ο Δημήτρης Δουλγερίδης: «Το μυθιστόρημα κλείνει με μια έμμεση έκκληση της Ταρτ προς τον αναγνώστη, που μόνο αμφιλεγόμενη μπορεί να χαρακτηριστεί: άλλους θα τους πείσει και άλλους θα τους εξοργίσει. Εστω και έτσι, είναι μια απάντηση στα ανεπίδοτα ερωτήματα των αναγνωστών της (διά στόματος Θίο, φυσικά): "Αισθάνομαι ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό και επείγον να σου πω, ανύπαρκτε αναγνώστη μου... Οτι η Φύση (βλέπε: Θάνατος) πάντα νικάει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να σερνόμαστε ενώπιόν του. Οτι, ακόμα και αν δεν είμαστε πάντα τόσο χαρούμενοι που βρισκόμαστε εδώ, είναι καθήκον μας να βουτήξουμε..., να προχωρήσουμε πλατσουρίζοντας μέσα στον βόρβορο και να διασχίσουμε το βόθρο". Το "χριστιανικό μήνυμα της ημέρας" για όσους άντεξαν 989 σελίδες».
Συμφωνώ απολύτως. Εχω πλέον σχηματίσει άποψη για το βιβλίο, οπότε δεν λέω κρίμα που το διάβασα. Ωστόσο, νομίζω ότι ξόδεψα υπερβολικά πολύ χρόνο για δαύτο. Κουράγιο επόμενε αναγνώστη...
Χωρίς να χρησιμοποιεί δύσκολη γλώσσα ή κάτι σχετικό στη γραφή του, πρέπει να ήταν από τα πιο κουραστικά και βαρετά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Ειλικρινά δεν κατάλαβα προς τι όλος ο χαμός που έγινε ειδικά στις ΗΠΑ με αυτό το βιβλίο. Η συγγραφέας τρομπάρει ασύστολα επί σελίδες σελίδων ενώ θα μπορούσε να πει ό,τι είχε να πει στο 1/3 του βιβλίου.
Οκ, το κομμάτι της αρχής με τη βόμβα και το μουσείο είναι ενδιαφέρον, αλλά οι εκατοντάδες σελίδες της ζωής του νεαρού πρωταγωνιστή Θίο στο σπίτι του πατέρα του είναι για πολλά ναρκωτικά. Μάλλον γι αυτό τα έπαιρνε ο ήρωας, για να αντέξει. Εκοψα φλέβες. Η συνέχεια εξίσου απογοητευτική. Ο ήρωας πάντως που συμπάθησα περισσότερο από το βιβλίο ήταν ο κηδεμόνας του Θίο, Χόμπαρτ. Το κομμάτι αυτό που παρουσίαζε πως επισκευάζονται τα έπιπλα αντίκες -καθώς και πως μπορεί κάποιος συλλέκτης να πέσει θύμα επιτηδείων- ήταν για μένα το πιο ενδιαφέρον του βιβλίου...
Το τελείωσα πάντως, τα κατάφερα. Κυρίως επειδή ήθελα να δω που θα καταλήξει η συγγραφέας. Που με απογοήτευσε. Εγραφε στα ΝΕΑ ο Δημήτρης Δουλγερίδης: «Το μυθιστόρημα κλείνει με μια έμμεση έκκληση της Ταρτ προς τον αναγνώστη, που μόνο αμφιλεγόμενη μπορεί να χαρακτηριστεί: άλλους θα τους πείσει και άλλους θα τους εξοργίσει. Εστω και έτσι, είναι μια απάντηση στα ανεπίδοτα ερωτήματα των αναγνωστών της (διά στόματος Θίο, φυσικά): "Αισθάνομαι ότι έχω κάτι πολύ σοβαρό και επείγον να σου πω, ανύπαρκτε αναγνώστη μου... Οτι η Φύση (βλέπε: Θάνατος) πάντα νικάει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σκύβουμε το κεφάλι και να σερνόμαστε ενώπιόν του. Οτι, ακόμα και αν δεν είμαστε πάντα τόσο χαρούμενοι που βρισκόμαστε εδώ, είναι καθήκον μας να βουτήξουμε..., να προχωρήσουμε πλατσουρίζοντας μέσα στον βόρβορο και να διασχίσουμε το βόθρο". Το "χριστιανικό μήνυμα της ημέρας" για όσους άντεξαν 989 σελίδες».
Συμφωνώ απολύτως. Εχω πλέον σχηματίσει άποψη για το βιβλίο, οπότε δεν λέω κρίμα που το διάβασα. Ωστόσο, νομίζω ότι ξόδεψα υπερβολικά πολύ χρόνο για δαύτο. Κουράγιο επόμενε αναγνώστη...
Την Κυριακή, καλώς εχόντων των πραγμάτων, τρέχουν δύο εκδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας. Η μία είναι τα ετήσια Κάλαντα των Αθηναίων BookCrossers στην Αποστόλου Παύλου στο Θησείο, όπου θα μοιραστούν βιβλία BookCrossing, και η δεύτερη είναι η χριστουγεννιάτικη γιορτή των Atenistas στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Σε μία από τις δύο θα αφεθεί ελεύθερο να ταξιδέψει το βιβλιαράκι…
~~~~~ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ ~~~~~
Καλωσήρθες στο BookCrossing! Γράψε αν θες ένα μικρό σχόλιο για το πού και πώς βρήκες το βιβλίο. Δεν χρειάζεται να γραφτείς στο site για να γράψεις σχόλιο παρακάτω - μπορείς να παραμείνεις ανώνυμος!
Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, στο προαύλιο του σχολείου, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας, κλπ.) για να το βρει κάποιος άλλος, όπως το βρήκες κι εσύ. Μπορείς ακόμη να το χαρίσεις σε κάποιον φίλο σου!
Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις.
Καλωσήρθες στο BookCrossing!
Διάβασε το βιβλίο, αν θέλεις, και μετά βοήθησέ το να συνεχίσει το ταξίδι του αφήνοντάς το κάπου (σε ένα παγκάκι, σε έναν τηλεφωνικό θάλαμο, στο προαύλιο του σχολείου, στο τραπεζάκι μιας καφετέριας, κλπ.) για να το βρει κάποιος άλλος, όπως το βρήκες κι εσύ. Μπορείς ακόμη να το χαρίσεις σε κάποιον φίλο σου!
Μπορείς να συναντήσεις άλλους Έλληνες BookCrossers στο Ελληνικό Φόρουμ του site για να σου εξηγήσουν ό,τι χρειάζεσαι να ξέρεις.
Το βιβλίο βρίσκεται στα χέρια μου.
Ήταν δάνειο από τον Maltrebus εδώ και πάρα πολύ καιρό! Επιτέλους το τελείωσα και το επιστρέφω πίσω.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το λένε κάποιοι και κωλόπουλο.
Έρχομαι να συμφωνήσω με την σειρά μου ότι αν είχε μειωθεί στο μισό ο όγκος του, η ταχύτητα της ιστορίας και ο ρυθμός της θα ήταν κατά πολύ καλύτερα.
Παρότι ο Θίο είναι πράγματι ένας πολύ δομημένος ήρωας, χαώνεται σε πράγματα και καταστάσεις που δεν βγάζουν λογική. Από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ένας σημαντικός αριθμός αμερικανών είναι αυτό που είναι και ο Θίο. Χαμένοι, τραυματισμένοι και εντελώς αποπροσανατολισμένοι.
Οι εικόνες της Αμερικής, είτε της Νέας Υόρκης είτε του Λας Βέγκας, εντυπώνονται με ένταση στο κεφάλι. Ακόμα και αν περιμένεις μία δικαίωση, μια επούλωση της όλης κατάστασης μένεις στο κλείσιμο μετέωρος.
Μόνο τραγούδι που θα μπορούσε να το συνοδεύσει είναι το Bitter Sweet Symphony.
Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι το λένε κάποιοι και κωλόπουλο.
Έρχομαι να συμφωνήσω με την σειρά μου ότι αν είχε μειωθεί στο μισό ο όγκος του, η ταχύτητα της ιστορίας και ο ρυθμός της θα ήταν κατά πολύ καλύτερα.
Παρότι ο Θίο είναι πράγματι ένας πολύ δομημένος ήρωας, χαώνεται σε πράγματα και καταστάσεις που δεν βγάζουν λογική. Από την άλλη, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ένας σημαντικός αριθμός αμερικανών είναι αυτό που είναι και ο Θίο. Χαμένοι, τραυματισμένοι και εντελώς αποπροσανατολισμένοι.
Οι εικόνες της Αμερικής, είτε της Νέας Υόρκης είτε του Λας Βέγκας, εντυπώνονται με ένταση στο κεφάλι. Ακόμα και αν περιμένεις μία δικαίωση, μια επούλωση της όλης κατάστασης μένεις στο κλείσιμο μετέωρος.
Μόνο τραγούδι που θα μπορούσε να το συνοδεύσει είναι το Bitter Sweet Symphony.
