ΑΡΘΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "Η ΕΠΟΧΗ"
ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΣΤΡΟΔΗΜΟΣ


Σαν τον καρπό της Γκορτσιάς, πρώτα στυφό, μετά ξινό και στο τέλος μια απέραντη γλύκα, κατακάθισε μέσα μου η ποίηση του Δημήτρη Μαστροδήμου.
Η συλλογή ποιημάτων που περικλείεται, μέσα σ’ αυτόν, τον σοφά επιλεγμένο τίτλο, ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ, είναι όσο αλληγορικά, άλλο τόσο κυριολεκτικά η ίδια του η ζωή.
Η ίδια μας η ζωή.
Την ποίησή του θα την παρομοιάσω με μια τεράστια συστάδα βατομουριάς.
Έπεσα μέσα της, και όσο πάλευα να ελευθερωθώ, τόσο με αγκύλωνε.
Ηρέμησα.
Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα την ανάγνωση με απαλές κινήσεις και ψύχραιμη σκέψη.
Αναλογιζόμενος, τις συνθήκες της ζωής του, που πέρασε μέσα από τόσο πόνο, τόση οδύνη, τόση προδοσία, τόσα χαμένα όνειρα…

Ότι αγάπησα έμεινε στ’ αζήτητα
Όπως κι εγώ.
Μόνο ύστερα από κάθε γιορτή,
Όταν μένουμε μόνοι ο καθένας με τις τύψεις του
Και βγάζουμε τις μάσκες,
Έρχεται τα βράδυα και με παίρνει
Σε δρόμους με ματωμένα πεζοδρόμια
Σε τμήματα αστυνομικά
Σε προαύλια φυλακών…
Μπορεί να φταίει η φάρα που μας πρόδωσε.
Μπορεί…
Μπορεί και η νιότη μου.
Δεν θυμάμαι πιά.

Μέσα στην συστάδα των αγκαθιών του, βρήκα κάτι σπουργίτια ν’ απολαμβάνουν την φιλοξενία και την ασφάλεια από τους αγέρηδες και τους καιρούς…
Τον Γιάννη Νίκα και τον Θέμη Μπόκαρη , που του εμπιστεύθηκαν κάποια ποιήματά τους.
Τι όμορφο!
Και σαν έφτασα στο τέλος , τα βατόμουρα ήδη είχαν γίνει και η γεύση τους με ακολουθεί διαβάζοντας το παρακάτω..

Θα ‘φύγω’ είπε
Σ’ ανύποπτο χρόνο,
Μα ξέπεσε μαζί τους,
Ψάχνοντας κάτι
Πολύ προσωπικό.
Α!!! μη τρομάζετε, το κόκκινο στα χέρια μου, δεν είναι αίμα!
Το χρώμα που άφησαν τα βατόμουρα του Δημήτρη Μαστροδήμου είναι.
Mε το ΑΓΚΑΘΙ βουτώντας στο αίμα του, έγραψε τα ποιήματά του.
Και νάτα εδώ μπροστά μας, έτοιμα να μας ξυπνήσουν και να δοκιμάσουν την μνήμη μας και τις δυνάμεις μας,
Με αυτό το έργο του, μεγάλο ποιητή δεν θα τον πω.
Ούτε θα το ήθελε άλλωστε.
Όμως παρ’ ότι δεν τον γνωρίζω, θα τον πω μεγάλο, υπέροχο άνθρωπο.
Και οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Ασπασία Καρρά Μαραβέα που μ’ έφερε στον δρόμο του

Αυτά είχα γράψει όταν πρωτοδιάβασα την ποίηση του Μαστροδήμου. Του Μητσάρα μου!

Τα δέντρα της ποίησης στην παραλία της Θεσσαλονίκης, θα έχουν τον δικό τους καρπό από το βράδυ της Ανάστασης.
Ένας "άλλος ήλιος" θα κάνει την αρχή και θα τον συνοδέψουν άλλες 23 ποιητικές συλλογές ποιητών που αγάπησα.
Ελπίδα μου και ευχή, να βρεθούν αναγνώστες που θα διαβάσουν τα βιβλία και θα τα αφήσουν και πάλι ελεύθερα να βρουν και άλλους αναγνώστες να γευτούν την χαρά του απρόοπτου.
Με πολύ χαρά ξεκινώ αυτή την διαδικασία "απελευθέρωσης" της ποίησης από την σκόνη του ραφιού.
Καλή ανάγνωση.