Είκοσι χρόνια πριν, η Ειρήνη Ρουσσάκη φυγαδεύτηκε από την Κρήτη για να γλιτώσει από το ξέσπασμα της βεντέτας που έφερε για άλλη μια φορά αντιμέτωπη την οικογένειά της με την οικογένεια των Ορφανών. Φεύγοντας, άφησε πίσω της τους δύο πιο σημαντικούς άντρες της ζωής της, τον δίδυμο αδελφό της Λευτέρη και τον Πέτρο Ορφανό, τον νεανικό και κρυφό της έρωτα.

Πετυχημένη γιατρός κι ερευνήτρια στη Βοστόνη, αποφασίζει να επιστρέψει στα Χανιά για να κλείσει τους παλιούς λογαριασμούς και νʼ αντιμετωπίσει τους δαίμονές της. Πόσο εύκολο είναι κάτι τέτοιο όταν όλοι πίσω στην Κρήτη παραμένουν αγκιστρωμένοι στους απαρχαιωμένους κώδικες τιμής τους, όταν ο έρωτάς της για τον Πέτρο ξαναξυπνάει κι όταν η παλιά έχθρα που χωρίζει τις δυο τους οικογένειες είναι έτοιμη να ξαναφουντώσει; Διχασμένη ανάμεσα σε αισθήματα αφοσίωσης κι έρωτα που το ένα αποκλείει το άλλο, η Ειρήνη θα προσπαθήσει να νικήσει το παρελθόν της σʼ έναν δύσκολο κι επίπονο αγώνα.

Με φόντο την Κρήτη τού σήμερα και τους κώδικες τιμής τού χθες εκτυλίσσεται μια ερωτική ιστορία, όπου το μίσος αναμετριέται με το πάθος και ο φόβος με την αγάπη.

Μπράβο και πάλι μπράβο. Πλούσιο σε συναισθήματα, γεμάτο ανατροπές, καλογραμμένο, συγκινητικό και αιμοβόρο, τρυφερό και σκληρό ταυτόχρονα. Η Ειρήνη Ρουσσάκη και ο Πέτρος Ορφανός αγαπιούνται στη σκιά μιας κρητικής βεντέτας. Οι οικογένειές τους έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς μεταξύ τους και αυτός ο έρωτας δε βοηθάει καθόλου την κατάσταση. Χιλιοειπωμένη ιστορία (σε πολλά θυμίζει την παλιά τηλεοπτική σειρά Της αγάπης μαχαιριά) όμως όλες οι βεντέετες πάνω κάτω τα ίδια θύματα δημιουργούν, τις ίδιες ιστορίες σκίζουν στα δύο, το ίδιο αίμα χύνουν.

Ένα χορταστικό βιβλίο που σε κρατά από την αρχή ως το τέλος, με τρόπο γραφής που θυμίζει πολύ έντονα σενάριο όμως τα συναισθήματα που πηγάζουν, οι χαρακτήρες, η νοοτροπία, είναι υλικό που η συγγραφέας το διαχειρίζεται με μαεστρία, χωρίς φιοριτούρες, μελό καταστάσεις ή άλλα πράγματα που εύκολα θα μετέτρεπαν το βιβλίο σε σαχλό άρλεκιν. Εδώ έχουμε μια σκληρή πραγματικότητα, την αντιμετωπίζουμε κατάματα και μετράμε απλώς τα θύματα.

SPOILERS

Πολυεπίπεδη ιστορία, τα μέλη των οικογενειών Ρουσσάκη και Ορφανών τα γνωρίζουμε όλα, ζούμε τη νοοτροπία τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, τη στενοχώρια τους, τον πόνο τους, τον καημό τους, την αδικία, κρατάμε το χέρι στις νέες γυναίκες της οικογένειας (νύφες εκτός κύκλου και απογόνους εντός κύκλου) που χορεύουν μέσα σε έναν κύκλο αίματος, χωρίς αχτίδες χαράς. Η αγαλλίαση και η χαρά δε θρονιάζονται για καιρό στο σαλόνι των αρχοντικών, φεύγουν βιαστικές, να τις τρατάρουν κι άλλοι. Το μαύρο, σαν κακομαθημένο παιδί, μπαίνει και βγαίνει από τις ζωές τους και τους γελά κατάμουτρα.

Δε χρειάζεται να αναφέρω περισσότερες λεπτομέρειες για το ποιόν του καθενός ή για την εξέλιξη της ιστορίας. Έχουμε μια βεντέτα στα Χανιά κι αρχίζουμε να μετράμε νεκρούς όταν η Ειρήνη δεν αντέχει μόνη στη Βοστόνη, είκοσι χρόνια μακριά από τον Πέτρο και γυρίζει στην Κρήτη. Ο κύκλος του αίματος ανοίγει, ο Ψηλορείτης αντηχεί από το άδικο και η Ειρήνη με τον Πέτρο βαστιούνται σφιχτά κόντρα στο κύμα του παραλογισμού. Λάτρεψα αυτό το ζευγάρι, έζησε τόσο έντονες και λίγες στιγμές, τόσο ερωτικές και τόσο παθιασμένες. Ποτέ δε σκέφτηκα πόσο τρυφερό θα ήταν να κοιμηθείς αφήνοντας το ακουστικό του τηλεφώνου σου ανοιχτό, έχοντας καλέσει τον αγαπημένο σου σύντροφο, που κι αυτός κοιμάται με το ακουστικό ανοιχτό για να ακούει την ανάσα σου. Ποτέ δε σκέφτηκα πόσο ρομαντικό είναι να κοιμηθείς γυμνός στην αγκαλιά του ανθρώπου που άφησες έγκυο και να νιώθεις στην πλάτη σου την κοιλιά της και την ψυχή που φιλοξενεί μέσα της. Αυτή ακριβώς η δύναμη των λέξεων είναι που ξεχωρίζει ένα καλογραμμένο γυναικείο μυθιστόρημα από ένα κείμενο εφήμερο και επιφανειακό.

Έπαθα σοκ όταν επιτέλους έφτασε η ώρα το ζευγάρι να κάνει ένα βήμα παραπέρα κι ο Πέτρος Ρουσσάκης το ανακοινώνει κοφτά στους γονείς του ότι αγαπάει την κόρη του εχθρού. Το κυριακάτικο γεύμα έγινε κομμάτια, όπως ακριβώς το σερβίτσιο που τρώγανε μόλις λίγο πριν. Κι η Ειρήνη; Να μην μπορεί να ζήσει μακριά από τον Πέτρο και να βρίσκεται σε τρομερό δίλημμα: μακριά από τον Πέτρο ή την οικογένειά της;

Εξαιρετική η σκιαγράφηση, μεταξύ άλλων, της αυστηρής γιαγιάς που αρνείται να πατήσει στον 21ο αιώνα και κάνει του κεφαλιού της, αρκεί να τηρηθεί η αυστηρότητα της βεντέτας, και πολύ διασκεδαστική η προσέγγιση και δεύτερου ζευγαριού από τις δύο αντίπαλες οικογένειες, του δίδυμου αδελφού της Ειρήνης με την ανηψιά του Πέτρου: σαν δυο κομήτες προσεγγίζουν ο ένας τον άλλον, αναφλέγονται και ξεμακραίνουν, ως το Μπιγκ Μπανγκ του κόσμου τους.

Και το ζευγάρι να κουνιέται ρυθμικά και νωχελικά ακούγοντας Διάφανα Κρίνα και Αν το βρεις (προσέξτε πολύ καλά τους στίχους): http://www.youtube.com/watch?v=Sqqk9sLLTto, ακόμη και Αρλέτα (ακόμη κλαίω με το νόημα των στίχων): http://www.youtube.com/watch?v=ZkaTNob3SUk

Χιούμορ, πόνος, κλάμα, αίμα, δάκρυ, μαύρο χρώμα, κι ένα μωρό να καλείται να φέρει επιτέλους τις ισορροπίες ανάμεσα σε αυτές τις οικογένειες. Θα τα καταφέρει άραγε; Εξαιρετικό και σπάνιο το τέλος: αντί να κλείσει το βιβλίο με μια εικόνα happy end, ως συνέχεια του αισίου τέλους του βιβλίου, η συγγραφέας κάνει το αντίστροφο, ένα happy beginning, δηλαδή μας περιγράφει την πρώτη πρώτη συνάντηση του Πέτρου και της Ειρήνης, είκοσι χρόνια πριν: "Προχώρησαν δίπλα δίπλα. Η Ειρήνη τέντωσε τα δάχτυλά της. Έλπιζε πως έτσι, καθώς τα χέρια του πήγαιναν μπρος πίσω στο ρυθμό του βαδίσματός του, θα κατάφερνε να τον αγγίξει και πάλι για μια στιγμή. Λίγο τυχερή να φαινόταν μόνο. Λίγο τυχερή...."

Χαρακτηριστικό απόσπασμα:

"-Ειρήνη...Πάμε στην καμπίνα μου...Σε παρακαλώ. -Το θέλεις πραγματικά; -Περισσότερο κι από την επόμενη ανάσα μου" (σελ. 190).

Για να δούμε...

Θυμίζει Καίτη Οικονόμου στο στυλ. Τι να πω; Οι αισθηματικές ιστορίες δεν είναι το φόρτε μου.

Στην επόμενη...

Στα χεράκια μου από σήμερα!

Της Αγάπης Μαχαιριά σε όλο της το μεγαλείο!Αν και μιλάμε για αντίθετες οικογένειες και βεντέτα που κρατά πολλά χρόνια,δεν ήταν υπερβολικό.Οι θάνατοι,οι καυγάδες,οι έρωτες,όλα πολύ καλά στημένα,τόσο που με έκαναν να το διαβάσω σε 2 βράδια!Αρκετά ρεαλιστικό,καθώς δεν ήταν του στυλ Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες(δηλ καλό τέλος) και η μάνα του Πέτρου δεν άλλαξε στάση.Δεν είχα ξαναδιαβάσει κάτι παρόμοιο,με χαρά μου θα διάβαζα και δεύτερο!

Ήρθε στα χέρια μου με τον αγγελιοφόρο merolia.
Δε φαίνεται να είναι ακριβώς το είδος που προτιμώ αλλά θα του δώσω μια ευκαιρία.
Μια βιβλική πρόληψη λέει ότι αν διαβάσεις τις πρώτες σελίδες που αντιστοιχούν στον αριθμό των χρόνων σου και το βιβλίο δεν σε τραβήξει τότε παράτα το.
Άρα μέχρι τη σελίδα 22 σίγουρα θα διαβάσω...

Ίδανικό βιβλίο παραλίας όταν το μυαλό έχει γίνει κουρκούτι από τον μεσημεριανό ήλιο. Για να χρησιμοποιήσω έκφραση της αργκό, μιλάμε για "πολύ" άντρες, πολύ ξύλο, πολύ μίσος, γενικά πολύ οπισθοδρόμηση εν έτει 2013! Πασπαλισμένα όλα αυτά και με την απαραίτητη ομοφοβία η οποία δε συνάδει φυσικά με την αντρίλα του τόπου.
Πολύ δύσκολο να το καταπιείς!
Αλλά το πιο ωραίο από όλα ήταν αυτό με τη γιατρίνα! Αξεπέραστο! Ας αφήσουμε το ότι φυγαδεύτηκε 18 χρονών από ένα χωριό της Κρήτης και πήγε άγνωστη μεταξύ αγνώστων στην Αμερική όπου σπούδασε ιατρική! Μία στο δεκάκις εκατομμύριο! Προφανώς το χωριό είχε φροντιστήριο αγγλικών και είχε άφθαστο ταλέντο το κορίτσι (που με το ζόρι το άφηναν να ξεμυτίσει από το πεζοδρόμιο τ΄αδέρφια του)! Και προφανώς ανήκε στις διάνοιες που μπορούν να ξεχωρίσουν και να προοδεύσουν, χωρίς εξετάσεις στην Αμερική. Μία στο τετράκις εκατομμύριο! Πώς τα έκανε όλα αυτά αποτελεί ένα μυστήριο της πλοκής.
Το να είσαι όμως φτασμένη γιατρός στην Αμερική με καριέρες και επιστημονικό έργο και να έρθεις (άλλο θολό σημείο το πώς ήρθε, με απόσπαση; ως επιμελήτρια στο ΕΣΥ; ποιος ξέρει;) στο νοσοκομείο Χανίων για να υποστείς την τρέλα με λοφίο διάφορων χωριαταραίων που ζουν ακόμα στο 1950, εεεεε .... Είπαμε!
Αυτά δεν τα διαβάζει ούτε φυλακισμένος!

Στην επόμενη γρήγορα!

Από τη σημερινή μηνιαία συνάντηση των Αθηναίων μπουκροσίων.
Θα το διαβάσω σε... τρία τέρμινα, λόγω του σωρού των "δαχτυλιδιών" που προηγούνται :-)
Ευχαριστώ πολύ!!!

24/1/2014: Τελικά, αποφάσισα να το δώσω στην επόμενη, χωρίς να το διαβάσω.
Μέσα στην επόμενη εβδομάδα, πάει στη γλυκιά mauvesirene :-)
https://www.bookfriends.gr/book.php?isbn=9786180100723

Ενα ευχάριστο μυθιστόρημα με πολλές εντάσεις, βεντέτες, σκοτωμούς, έρωτες και αγάπες.
Το διάβασα ευχάριστα και μου άρεσε το τέλος οπου περιγράφεται η πρώτη συνάντηση των ηρώων στα παιδικά τους χρόνια. Δεν ξέρω αν οι βεντέτες στην Κρήτη υπάρχουν ακόμη αλλά ο έρωτας τελικά δεν κάνει διακρίσεις και φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Αχ αυτοί οι έρωτες.......

Επιστροφή στον Panost χέρι με χέρι

Πίσω σε μένα. Σας ευχαριστώ όλους!

Πίσω σε μένα. Σας ευχαριστώ όλους!

Δόθηκε μέσα σε μπλε τσάντα συνεδρίου Σκύρου σε άγνωστη αναγνώστρια για καλό σκοπό! Καλό διάβασμα!