Ήταν ώρα αιχμής και στους δρόμους είχε ανάψει το γλέντι, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε στον ουρανό ο Μεσσίας, κρίναι ζώντας και νεκρούς, και αποφασίσαι ποιοι θα σωθούν και ποιοι όχι.
Το θέαμα ήταν εντελώς low budget, δύο άλογα, τρεις καραμούζες και καμιά δεκαριά χερουβείμ στο φόντο. Σκέτη φτήνια.
Και οι άνθρωποι παντού στη Γη έστρεψαν το βλέμμα τους προς τον ουρανό για να παρακολουθήσουν το μέγα και ιερόν sequel.
Και φωνή ηκούσθη εκ του πλήθους:
"Κύριε, τίνες θέλουσι σωθήναι;"
"Παρντόν;" ρώτησε απορημένος ο Θεάνθρωπος.
"Ποιος θα σωθεί και ποιος όχι, ρε παιδί μου, λέγε να τελειώνουμε!" επετάχθη εις ανυπόμονος.
"Α!..." κατάλαβε ο Κύριος και αμέσως πήρε ύφος σοβαρό, σχεδόν άγριο: "Οι μόνοι...", μεγάλη αγωνία, "που επελέγησαν για να σωθούν...", ταχυκαρδία, "κατά τη σημερινή Ημέρα της Κρίσεως...", θα σκάσω, πες το, "είναι... οι τράπεζες!"
Και το πλήθος εμούδιασε και σιγή απλώθηκε παντού. Αμέσως μετά όμως η αμηχανία έγινε οργή, διότι όλοι κατάλαβαν πια ότι το πράγμα είχε φτάσει στο απροχώρητο, το λάθος είχε γίνει από τα θεμέλια και δεν γινόταν να διορθωθεί με φτιασιδώματα και μερεμέτια στο ρετιρέ. Όλη η οικοδομή ήθελε γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή.
"Ε όχι, ρε φίλε... όχι και Συ τα ίδια, να πούμε!" ανεφώνησαν οι λαοί προς τον Σωτήρα, και λαβόντες εις χείρας πέτρες, ξύλα και σιδηρολοστούς, τα έκαναν όλα λίμπαν. Μιλάμε όμως ρημαδιόν, δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλον όρθιον παγκοσμίως.
Και μετά από λίγες μέρες, βγήκα έξω να ψωνίσω, και έδωσα τρία αυγά για να αγοράσω ένα κιλό πορτοκάλια, και ζήσαμε εμείς καλά.
Για τους άλλους δεν παίρνω και όρκο...

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Κ.Α., μετά το "...και ύστερα ήρθες και μ' έλυσες" (εκδόσεις Βαβέλ 2005) και πριν το "Ουράνιο talk show" και τη "Βολική αναισθησία" (εκδόσεις babelart 2010 και 2012 αντίστοιχα), και επανακυκλοφορεί σε νέα πρακτική συσκευασία, με απαράλλαχτοπεριεχόμενο.
Όσοι κατουράτε τσάι προσέλθετε...
(από το οπισθόφυλλο)

[εκδόσεις babelart 2012 / Πρώτη έκδοση Βαβέλ 2008]
[BC data: Η τελική λήθη - Δε φάιναλ θολούθιον / Κωστάκης Ανάν / 9789609868938 / Literature & Fiction]

Νομίζω πως ήταν μια από τις λίγες φορές που διάβασα οτιδήποτε σε ταξίδι· μεγάλο ταξίδι, σε μέρα με ωραίο ευχάριστο φως. Θα έγραφα πως είναι ευχάριστο βιβλίο, αλλά τελικά δεν είμαι σίγουρος. Εντάξει, διαβάζεται εύκολα, ξετρελαίνομαι με τα διάφορα λογοπαίγνια που έχει, προκαλεί το χαμόγελο έως και το γέλιο, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι αίσθημα μου άφησε. Πιστεύω πως η τελευταία του ενότητα (αν μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι) μου έπεσε αρκετά βαριά, αλλά μάλλον ήταν ότι συμπύκνωνε την υπόγεια αληθινή ουσία όλων των κειμένων, αυτό το κάτι που σε διαβρώνει ενώ διαβάζεις και διαβάζεις, το προσπερνάς επειδή γελάς συνέχεια, αλλά το σκέφτεσαι όταν αφήνεις λίγο το βιβλίο στην άκρη.

Το βιβλίο απελευθερώθηκε στις κυλιόμενες σκάλες του σταθμού μετρό «Άγιος Ιωάννης» για το release challenge του Πάσχα που συνδιοργανώνουν οι elenaiah, panost και sismografos.

Η θυμμετοχή του βιβλίου θτο παθχαλινό τθάλεντζθ δικαιολογείται ωθ εκθήθ:

1) Ο Κύριος και Μεσσίας εμφανίζεται για δεύτερη φορά στους ανθρώπους (βλ. οπισθόφυλλο), άρα εννοείται πως έχει προηγηθεί η Ανάστασή Του! Ήρθε η ώρα να ξεχωρίσει την ήρα από το στάρι, ήρθε η ώρα να αποφασίσει τίνες θέλουσι σωθήναι, ήρθε η ώρα -εν πάσει περιπτώση, ήρθε για να μείνει· ή, περίπου.

2) Το σημείο απελευθέρωσης είναι ένα από τα πιο άγια σημεία του μετρό. Όχι μόνο βρίσκεται στη γραμμή Άγιος Δημήτριος - Άγιος Αντώνιος, αλλά βρίσκεται και κάτω από την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη. Αλήθεια σας λέω, έχω δει κόσμο που σταυροκοπιέται μέσα στο συρμό όταν διασχίζουμε αυτή τη στάση. Εμένα το κινητό δεν έχει σήμα μέσα στο βαγόνι εκείνη τη στιγμή, οπότε (να πω την αμαρτία μου) φανταζόμουν πως ούτε ή εμβέλεια του Ιερού Ναού θα έφτανε τόσο βαθιά στη γη, αλλά φαίνεται πως έχει δυνατότερο πομπό.

3) Ο συγκεκριμένος Άγιος Ιωάννης έχει το προσωνύμιο «Κυνηγός». Αυτό τον κάνει ακόμα πιο ταιριαστό και απαραίτητο στα αναστάσιμα έθιμα, αφού μπορούμε να ελπίζουμε στη γεναιοδωρία του για να εορτάσουμε με αρνί και μαγειρίτσα, έχοντας τη σιγουριά ότι τρώμε αυτό που θέλουμε και όχι κάποιο άλογο που είδε φως και μπήκε (στη σούβλα ή στην κατσαρόλα).

4) Α, ναι, το βιβλίο έχει και χωριό το Πάσχα! Στο κεφάλαιο «Η θεραπεία του Μπεκενμπάουερ» διαβάζουμε το εξής χωρίο (τι σου κάνει ένας τόνος!):
«Όταν ερχόταν το Πάσχα και μοσχοβολούσε ο τόπος όλος... μας έστελνε ο παπα-Λάζαρος να μαζέψουμε δάφνες, όσο περισσότερες μπορούσαμε, για να στολίσουμε τον επιτάφιο. Και εμείς ξεχυνόμασταν, καμιά τριανταριά πιτσιρίκια, σε όλο το χωριό, και βούιζε ο τόπος. Και μια φορά, θυμάμαι, εγώ είχα δει σ' ένα χωράφι πολλές δάφνες και είχα πει στη Βασιλική "ξέρω πού έχει πολλές" και εκείνη με ακολούθησε και καθίσαμε και μαζέψαμε ένα σωρό, οι δυο μας, μακριά από τους άλλους. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα την επιδοκιμασία και την αποκλειστικότητα στην παρέα ενός κοριτσιού, γιατί στα παιχνίδια δεν ήμουν και πολύ δυνατός και πάντα ήμουν από τους τελευταίους που διάλεγαν οι "αρχηγοί" στις ομάδες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μύριζε εκείνο το χωράφι με τις δάφνες...»

Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν, το βιβλίο απελευθερώθηκε στο πλαίσιο του challenge του Πάσχα, και η ημέρα ήταν Κυριακή!