Synopsis:
"Regenland, wo ai ni is een humoristische novelle.
In 1986 kwam de jonge vrouw Qiangwei van China naar Nederland om Chinees te doveren aan een Maastrichtse hogeschool.
Een vliegreis van 10 uren bracht haar niet alleen van de ene wereld naar de andere, maar ook van het ene tijdperk naar het andere. Het hoofd bieden aan cultuurshocks was een dagtaak voor Qiangwei.
Aan de hand van hilarische misverstanden en subtiele verwonderingen schetst dit boekje een Chinese kijk op Nederlandse gewoonten en gebruiken."

Wat zal ik zeggen over dit boek?
Ik kan zeggen dat het veel minder boek is dan de andere boeken van deze de auteur, wanneer je het hebt over aantallen bladzijden.
Ik kan ook zeggen, dat het humor heeft, zoals op de achterkant wordt gezegd.

Vervolgens is het dan lang stil.

Waarom? Omdat ik een beetje teleurgesteld ben.
In dit boek mis ik zo veel van waaraan ik gewend ben geraakt in haar andere boeken, dat bijna het voelt alsof iemand anders dan Lulu dit boekje geschreven heeft.
Oké, misschien komt dat door een concessie aan de vorm van het boek: novelle /korte verhalen in combinatie met een boek app. Misschien maakte dat het noodzakelijk om aanpassingen te doen in de schrijfstijl, zinsbouw, maar het is niet een aanpassing waar ik erg blij van word.
Het is niet voor niets, dat ik de boeken van James Patterson niet lees. Net, wanneer ik in een hoofdstuk zit, is het al weer uit. Op een paar na gaan ook de verhalen in dit boek niet over de bladzijde heen. Soms hoeft dat ook niet, is er genoeg gezegd over het onderwerp, maar soms voelt het onaf.

Ik hou van boeken die meer dan een verhaal lijn hebben, met langere, gelaagde zinnen en die me op de een of andere manier tot nadenken aanzetten. Dit boek heeft dat niet en geeft ook niet bijzonder veel stof tot nadenken.
Het was echt een licht 'tussendoortje', dat niet erg lang zal blijven hangen.

Zoals ik hierboven al zei, het boek heeft humor, maar goed, dat is het ook zo ongeveer. Ik had verwacht dat het me in de spiegel zou laten kijken. Het gaat tenslotte over mijn land en zijn (merkwaardige) gewoonten, gezien door de ogen van een buitenlander.
Het vertelt gewoon een paar verhalen over verschillen in cultuur en gewoontes die alle mensen die ofwel een tijdje in het buitenland hebben gewoon of voor langer dan een paar weken buitenlandse bezoekers hebben gehad wel hebben ervaren. Het was niet echt iets nieuws of verfrissends.
Ik verwachtte een meer filosofische inslag (meer diepte of spinsels in de gedachten van de hoofdpersoon) of een vanuit de hoofdpersoon beschreven meer praktische studie van de verschillen tussen thuisland en nieuw land, niet de redelijk oppervlakkige verhalen die ik aantrof.

Ik ben blij dat Lulu zegt dat ze van mijn land is gaan houden, dat ze er zelfs een boek aan heeft gewijd.
Ik ben weg van het boek zelf, de illustraties, de typografie en ik bewonder Lulu voor haar moed om iets totaal anders, voor haar iets totaal nieuws te proberen.
Maar toch.... ik hoop dat de 'oude' Lulu snel weer terugkomt!