Το ξημέρωμα της 26ης Ιουλίου 2001 βρίσκει το νησί της Σκύρου ανάστατο μετά την επίσκεψη του Εγκέλαδου. Ο σεισμός διώχνει τους τουρίστες και επισκιάζει το θάνατο της δεκαεξάχρονης "σημαδεμένης" Καλλιώς, που βρέθηκε νεκρή σε ένα ξωκλήσι. Ο αστυνόμος Ψαθάς καταφθάνει στο νησί και με τη συνοδεία μιας ετερόκλητης παρέας προσπαθεί να εξιχνιάσει το αίνιγμα.

Η υπόθεση κρύβει παγίδες. Ο Ψαθάς θα κοπιάσει για να βρει άκρη ανάμεσα στις φήμες που διασπείρονται, στις προλήψεις των ντόπιων, στους φόβους και τα μυστικά τους. Όπως όλοι ψιθυρίζουν, κάθε ιστορία γίνεται παραμύθι, αμέσως μόλις στεγνώσει το αίμα της.
(από το οπισθόφυλλο / biblionet.gr)

[εκδόσεις Διόπτρα]

* * *
* * * Προσοχή, αυτό το journal entry μπορεί να περιέχει αποκαλύψεις * * *
* * *

Ευτυχώς έγινε αυτό που είχα ελπίσει μετά την ανάγνωση των "Αμαρτωλών θαυμάτων": αυτό το βιβλίο με επανέφερε στον ίσιο δρόμο. :-)

Τι εννοώ; Εννοώ ότι αυτό το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα χάρηκα να το διαβάζω, σε αντίθεση με τα "Αμαρτωλά θαύματα" που με ζόρισαν για διάφορους λόγους. Πολύ ωραία και ομαλή γραφή, αλλά κυρίως πολύ ωραία ιστορία.

Ίσως το μόνο πράγμα που με ενόχλησε να ήταν αυτό που με ενοχλεί ήδη από τα "Πικρά κεράσια" (αντιγράφω από το τότε journal entry μου): "Σε κάποιες περιπτώσεις ένιωθα πως ο συγγραφέας εισέβαλε στην ιστορία του, έδιωχνε για λίγο τον αφηγητή, σχολίαζε και αποσυρόταν, δίνοντας ξανά τη θέση στον αφηγητή. Νομίζω πως δεν χρειάζονταν τέτοιες παρεμβολές, τουλάχιστον όχι με τέτοιο εμφανή τρόπο".
Στο παρόν βιβλίο δεν ήταν τόσο ενοχλητικό όσο στα "Πικρά κεράσια", αλλά σίγουρα αυτός ήταν κι ένας από τους λόγους που ξεαγχωνόμουν όταν πλησίαζα στα "Παραμύθια της Ειρήνης", επειδή ήξερα ότι σε εκείνα τα παραμύθια υπήρχε μόνο η Ειρήνη και οι ιστορίες της, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταλάβω πως πετάγεται ο συγγραφέας και κάνει οποιοδήποτε κοινωνικοπολιτικό σχόλιο ή τον ξεναγό της Σκύρου.

Για μένα το πιο όμορφο/έξυπνο συγγραφικά σημείο του βιβλίου ήταν όταν ο Ψαθάς συνάντησε την Ειρήνη, όταν η... παραμυθατζού δεν ήταν πια απλώς ένα όνομα, αλλά έγινε αντιληπτό πως ήταν μια παρουσία που ήδη γνωρίζαμε, όταν οι αφηγήσεις των παραμυθιών και η αστυνομική ιστορία βρήκαν το κοινό τους πρόσωπο και συνέχισαν μαζί.

Επίσης, νομίζω πως η δυνατότερη σκηνή ήταν όταν η βάρκα διέσχισε το χωριό με τη μόνη και τελευταία επιβάτισσά της. Γενικώς αρκετές οι δακρυγόνες σελίδες του βιβλίου, κι άντε να είσαι απροετοίμαστος αναγνώστης.

Υ.Γ.: Η Φραντσέζα θα μπορούσε ανετότατα να είναι η αδελφή ψυχή της Δομένικας Φραντζή. Αν σας άρεσαν τα παραμύθια της, θα πρότεινα να διαβάσετε το "Ο άνεμος σφυρίζει στην Κουπέλα" του Θανάση Τριαρίδη.