Indische Nederlanders heten de eerste en best geïntegreerde minderheidsgroep van Nederland te zijn. Maar het succesverhaal heeft een keerzijde: in veel Indische families werden de Indo-geschiedenis en -cultuur decennialang doodgezwegen. Asta's ogen wekt beide tot leven.

Asta's ogen is het verhaal van een gewone, maar daardoor misschien wel exemplarische familie van Indische Nederlanders, die in 1955 vanuit Surabaya naar Nederland vertrekt. Terwijl Asta Hoyer-Fredriks in het voormalige Indië een welvarend leven leidde met een groot huis en bediendes, komt ze hier met haar moeder en zeven kinderen terecht in een contractpension in het Brabantse Oss, een industriestadje waar men op klompen loopt en nog nauwelijks 'zwarte' mensen heeft gezien. 'Begint u maar een patatwinkeltje,' krijgt ze te horen, 'want Nederlanders zijn gek op friet'.

Ik heb dit boek gelezen voor de leesclub en ik heb het idee dat ik een aardig beeld heb gekregen hoe het voor de Indische families geweest om naar dit koude kikkerlandje te emigreren. Het boek is zeker het lezen waard

Hup naar de nieuwjaarsmeeting!

Hallo daar, vinder! Als je dit leest, heb je een boek gevonden. Gefeliciteerd! Hopelijk is het iets dat je leuk vindt; zo niet, dan heeft het je toch tenminste hier gebracht en dat is ook wat waard. Je mag het boek gerust doorgeven aan iemand anders, of zomaar ergens achterlaten. Ondertussen was je toch maar mooi nieuwsgierig genoeg om op deze site te komen kijken. Kijk gerust wat rond. Veel plezier! Als je het boek ook wilt volgen dan kun je je het beste aanmelden als nieuwe bookcrosser (Engelse pagina). Ik zou het erg leuk vinden als je mijn naam (miertje) wilt invullen als Referring Member, dan kan ik zien dat je ook een geregistreerde bookcrosser bent geworden.Oh ja, er is ook een Nederlandse website voor als je nog meer wilt weten over bookcrossing.

Hello, dear finder!You've just found a free BookCrossing book, and came to the site to make a journal entry. You've made me happy already!Please feel free to keep the book, or give it away to someone else. Thank you for taking the time to come to BookCrossing. I hope you'll enjoy the book!

Ben heel nieuwsgierig naar dit boek.

Zeer de moeite van het lezen waard. En ik weet eindelijk waar de uitdrukking blote kakkies, die wij als thuiswoorden bezigden voor blote voeten, vandaan komt.

Hallo vinder! Dit boek heb ik hier neergelegd, speciaal voor jou. Ik hoop dat je het leuk vindt. Laat je het even weten? Dat zou ik leuk vinden.

Mee naar de meeting met aanbeveling.

Meegenomen van de meeting in Amsterdam.

Dat was een interessant boek, vooral de delen over de Japanse bezetting en de Bersiap gezien uit Indo ogen. De geschiedenis van Indonesië is erg verbrokkeld natuurlijk, omdat er voor de Bersiap eigenlijk alleen een geschreven Nederlandse geschiedenis is. De geschiedenis na 1945 is weer erg gekleurd in te positief Indonesisch perspectief. Neem de moorden op vermeende communistische strijders tijdens de machtsovername door Soeharto, waar in deze roman één zin aan besteed wordt, die in de documentaire The act of killing pas vorig jaar echt uit de doeken is gedaan.
Wat ik weet over de Japanse bezetting vanuit geschiedenislessen op school was dan ook erg gericht op Nederlanders daar, in Jappenkampen en de politionele acties. Daarvan werd overigens in zekere zin wel een gemengd beeld gegeven, het was de tijd dat we net onder ogen mochten zien dat onze aanwezigheid in de archipel na 1945 een oorlog was. De stukken in Nederland ken ik allemaal wel van de tv, het ei naar Lubbers, de Molukse acties, Wieteke van Dort; allemaal stukjes nieuws. Maar onderdeel van mijn eigen geschiedenis is het eigenlijk toch ook weer niet. Ik besef pas dat ik die dingen heb meegemaakt als ik ze hier weer eens lees.
Eveline Stoel heeft zichzelf uit het verhaal geschreven, hoewel ze er natuurlijk wel in zit. Dit moet na de 83 verjaardag van Asta zijn geweest, omdat Eveline Stoel in het begin refereert aan een levensverhaal van vijf bladzijden dat Asta heeft geschreven. Dat is echter ook de tijd dat Asta naar het bejaarden - en later verpleeghuis ging en haar geheugen achteruit ging. Asta is 86 geworden, dus ze moet haar hele verhaal in dat ene jaar verteld hebben toen ze dat nog kon. Misschien is er daarom ook wel een soort literaire vertelvorm gekozen voor dit verhaal, dat tussen non fictie en roman in zit.
Vanuit integratieperspectief is het verhaal van Asta's familie interessant om te zien of volledig afzien van je geschiedenis en eigen cultuur de manier is om te integreren. In zekere zin is de integratie in Nederland gelukt; de kinderen hebben werk, zijn getrouwd, zijn onderdeel van de Nederlandse maatschappij. Maar ze blijven er ook tussenin staan, zoals ze er altijd tussen in hebben gestaan. Geen Indonesiërs, maar ook geen Nederlanders in Indië, geen Nederlanders maar ook geen Aziaten tijdens de Japanse bezetting, geen Indonesiërs tijdens de Bersiap en geen Nederlanders in Nederland. Toen Buddy uiteindelijk terug ging naar Indonesië werd hij ook daar niet gezien als Indonesiër, maar als toerist.
Waar ik een hekel aan heb in boeken is zo'n 'verklarende woordenlijst', die eigenlijk alleen gebruikt wordt om een soort couleur locale sausje te geven aan het verhaal. Ook hier weer. En volstrekt onnodig; kom op, bapao, boemboe bali, tempé, sawa, dat zijn geen woorden die verklaard hoeven worden.

Op een bankje.