Εξαιρετική συλλογή διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου. Ο μόνος λόγος που δεν έβαλα 10 αστεράκια είναι γιατί γενικά επιφυλάσσομαι να απονείμω το άριστο. Με το πέρασμα του χρόνου συχνά ξεβάφουν οι έντονες αρχικές μου εντυπώσεις από βιβλία αν και δε νομίζω ότι αυτό θα συμβεί και με τούτη τη συλλογή. Τώρα που γράφω, οχτώ μήνες αφότου διάβασα το βιβλίο, σχεδόν κάθε στόρι είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου σα φωτογραφία. Αρκεί μια λέξη ή φράση, μια εικόνα, μια λεπτομέρεια για να θυμηθώ ακριβώς την κάθε ιστορία και την αίσθηση όταν την πρωτοδιάβαζα.

Εν μέρει αυτό οφείλεται στα θέματα της Κιτσοπούλου που καταπιάνονται με το σκοτάδι: θάνατος, παιδοκτονία, απιστία, κακοποίηση, ξεπαρθένεμα, παιδοφιλία.Δεν υπάρχει διήγημα που να μη συγκλονίζει, δε βρίσκεις ανακούφιση σε καμιά σχεδόν ιστορία, κάθε ιστορία και γροθιά. Σχεδόν σε κάθε διήγημα υπάρχει κι ένας θάνατος, είτε πρόκειται για το θάνατο της παιδικής ηλικίας της πρώτης ηρωίδας καθώς γίνεται γυναίκα, είτε για το θάνατο του καλοκαιριού στο μικρό διήγημα για το κλειστό μπιτς μπαρ είτε για τον αναπάντεχο θάνατο ενός πενηντάρη που καπνίζει και ονειροπολεί για την Ποπούλα και που σημαίνει και το θάνατο μιας καλύτερης τύχης για την Ποπούλα. Τέτοια θέματα είναι τα αγαπημένα μου οπότε κι αυτό έπαιξε το ρόλο του στο να αγαπήσω το βιβλίο. Σίγουρα δεν είναι για όλους.

Ένας άλλος λόγος που το εκτίμησα είναι η λιτή, σφιχτοδεμένη γραφή της συγγραφέως. Δε βρίσκεις πλατειασμούς, περιττές περιγραφές, μακροσκελείς εσωτερικούς μονολόγους. Σύγχρονος, άμεσος λόγος. Το γράψιμο κάθε ιστορίας μου θυμίζει ένα ποτήρι γεμάτο νερό ως το σημείο που δε θα ξεχειλίσει αλλά που δε χωρά και σταγόνα παραπάνω. Αυτό είναι και το δύσκολο θέμα με τα διηγήματα: πόσα να χωρέσεις, πόσα να αφήσεις έξω. Η Κιτσοπούλου έχει καταφέρει να βρει αυτή την ισορροπία.

Από τότε που επέστρεψα από Αγγλία προσπαθώ να διαβάζω όσο μπορώ ελληνική λογοτεχνία, και είμαι δυστυχώς συχνά απογοητευμένη. Αυτό το βιβλίο - παρόλη τη σκοτεινή,καταθλιπτική, απελπιστική θεματική του - με έκανε τελικά να ελπίσω.

Έχω διαβάσει τα περισσότερα και μου άρεσαν πολύ. Μια ελπιδοφόρα νέα παρουσία στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας λοιπόν το Λενάκι!

--------
Και τώρα που το τελείωσα επιβεβαιώνω, πολύ μου άρεσε. Έχει επιρροές από πολλούς αγαπημένους μου, Καραπάνου, Ζατέλη, Ξανθούλη, αλλά και ένα δικό της φρέσκο στυλ ταυτόχρονα, οπωσδήποτε θέλω να διαβάσω και τα υπόλοιπά της...

Ήταν το τυλιχτό που μου έτυχε. (Ευχαριστώ Efou)

Η βία και ο θάνατος σε συγκλονιστικό πρώτο πλάνο σε αρκετά από τα διηγήματα.
Πραγματικές νυχτερίδες. Εξαιρετική απόδοση, σε βαθμό σχεδόν βιωματικό.

Στο Οινώ για την karry

Το πήραμε από την Οινώ, όπου το είχε αφήσει η cineff, το τελευταίο βράδυ διαμονής μας στη Σκύρο. Ξεκίνησα να το διαβάζω εγώ.
Θα γίνει αναλυτική κριτική στο τέλος..

Το διάβασα απνευστί. Πάρα πολύ καλό γράψιμο... λυτό, σύντομο και περιεκτικό όπως πρέπει να είναι τα διηγήματα... Βέβαια αυτό που σε κερδίζει είναι κυρίως οι ιστορίες που είναι γροθιές στο στομάχι περισσότερο γιατί νιώθεις ότι όλοι οι ήρωες έχουν αφεθεί έρμαια της τύχης τους... δεν παλεύουν και έχουν αφεθεί ή αφήνουν τον εαυτό τους να βουλιάζει ...και αυτό δεν είναι διόλου παρήγορο.

Πολύ θα ήθελα να δω και κάτι άλλο από την κυρία Κιτσοπούλου για να καταλάβω αν τελικά υπάρχει κάτι ιδιαίτερο στο γράψιμό της ή το έχω υπερεκτιμήσει λόγω των θεμάτων της.

Α! Μια από τις ιστορίες της την είχα δει και σε μια μικρού μήκους ταινία:
"13 1/2" (του 2010) Σενάριο-Σκηνοθεσία: Χάρης Βαφειάδης
(η εικόνα είναι από την ταινία)

Έχει δοθεί στην MariaKall

Το διάβασα (θα γράψω αργότερα τα σχόλια) και σήμερα θα το ξαναδώσω στην cineff. Είχα ζητήσει από την karry να μου το δανείσει μετά από μία συζήτηση, την επόμενη μέρα του συνεδρίου, στην παραλία Μαγαζιά της Σκύρου όπου εν μέσω αντιλιακών και καλοκαιρινών κοκτέιλ αναφέρθηκε αυτό το βιβλίο :-)