Το ξέρω πως έχουμε καιρό να τα πούμε. Όχι, δε σε ξέχασα. Πώς να ξεχάσω, μωρέ, μόνο εσύ μου απόμεινες... Αλίμονο, αν χάσουμε και τη μνήμη μας, πώς θα μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε;... Όχι, ούτε φοβάμαι μη μου κάνει "ψυχολογικό πορτρέτο" η ασφάλεια, άμα βρει τα χειρόγραφά μου σε καμιά έρευνα. Δεν είμαι πια στη φυλακή, κι απ’ ότι φαίνεται, θ’ αργήσουμε κάμποσο ακόμα να μπούμε... Μπα, γιατί άλλωστε η ασφάλεια ούτε παρεμπιπτόντως, που λένε, δεν ασχολείται πια με μας... [...]

έχοντας διαβάσει προηγουμένως το "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" αυτό το βιβλίο δε σου κάνει εκείνη την ακπληκτική εντύπωση της πρώτης φοράς. Είναι περίπου σαν συνέχεια, κάποιος άλλος θα έλεγε ότι πρόκειται μάλλον για το ίδιο βιβλίο. Δεν παύει όμως να είναι ένα βιβλίο που φωτίζει με απόλυτα λογοτεχνικό τρόπο μία βιωματική ιστορία του κομμουνισμού στην Ελλάδα. Εμφύλιος, μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, Χούντα απ' τη ματιά ενός ανθρώπου που μπαινόβγαινε σε φυλακές κι εξορίες, υπηρέτησε τον κομμουνισμό και το σοβιετικό όραμα εφαρμογής του και κατέληξε να πιστεύει τελικά στην ανθρώπινη ψυχή, ύπαρξη, συναίσθημα ίσως περισσότερο από την όποια εμφανή πολιτική ιδεολογία.
Αν δεν είχα διαβάσει το άλλο του βιβλίο θα έδινα μεγαλύτερο βαθμό, εδώ δεν έχω το στοιχείο της έκπληξης. Πάντως το βιβλίο, αν ξεπεράσεις το χειμαρρώδες, χωρίς παύσεις, χωρίς κεφάλαια, χωρίς εμφανή δομή, συνειρμικό , αφηγηματικό του χαρακτήρα που μπορεί να σε μπερδέψει, ρουφιέται. Όχι μόνο γιατί η γλώσσα του είναι όμορφη και ακατανοητή αλλά κυρίως γιατί βγάζει αυθεντικό συναίσθημα και μυρίζει πραγματικό αίμα. Δεν ξέρω ένας "δεξιός" πως θα το χαρακτήριζε, πάντως εγώ αν και όχι κομμουνιστής το αγάπησα. Και το θεωρώ χρήσιμο στη ζωή μου βιβλίο.