Κυκλάδες, 1537: Σε μια εποχή όπου ο περίφημος Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα καταλαμβάνει διαδοχικά τα νησιά του Αιγαίου, ο Νικόλαος Μοστράτος, ένας άνθρωπος της θάλασσας και χαρισματικός χαρτογράφος, ζει στην Πάρο την παρακμή της Ενετοκρατίας μέσα από τα δικά του πάθη. Ζωγραφίζει με δεξιότητα όχι μόνο τα επικίνδυνα κυκλαδίτικα νερά, αλλά και τους παγκόσμιους χάρτες, καθώς εκείνοι αλλάζουν δραματικά. Παράλληλα βιώνει ένα μεγάλο έρωτα δίχως ανταπόκριση, γιατί τον χωρίζει βαθύ κοινωνικό χάσμα από τη γυναίκα της ζωής του: την Ευγενία Ραγούση, μια νεαρή αρχόντισσα του νησιού, που ετοιμάζεται να παντρευτεί κάποιον Βενετό αριστοκράτη. Τη μέρα όμως του γάμου της, κι ενώ εκείνη προβάρει το νυφικό της, η Πάρος καταλαμβάνεται από τους Οθωμανούς και οι άνεμοι του πολέμου παρασύρουν αμετάκλητα την ωραία δεσποσύνη και τον ερωτευμένο χαρτογράφο σε μια συναρπαστική περιπέτεια, που εκτυλίσσεται άλλοτε μέσα στις παγίδες της Ιστορίας κι άλλοτε στον ευμετάβλητο χάρτη των ονείρων τους.

Το βιβλίο δεν ήταν κακό και θα το χαρακτήριζα μάλλον ευχάριστο. Η ένστασή μου είναι κυρίως στο πλήθος των ιστορικών πληροφοριών (για το μέγεθος του βιβλίου) και στον τρόπο που γίνεται η αφήγηση κάπως εσπευσμένα λες και πρέπει να τα πούμε όλα σε συγκεκιρμένο αριθμό λέξεων. Η συμπύκνωση ήταν το μόνο πράγμα που θύμισε το ποιητικό βιογραφικό της συγγραφέως αφού η γλώσσα σε καμία περίπτωση δε θα μπορούσε να χαρκτηριστεί ποιητική - χωρίς πάντως να είναι κακή.