Λένε πως είναι ένα τρένο-φάντασμα, που, αφού φύγει από το σταθμό, βγαίνει από τις ράγες του, χώνεται στα νέφη και χάνεται. Ότι ταξιδεύει ακυβέρνητο και πως όταν φτάσει στο τέρμα του, που είναι και το τέλος του κόσμου, οι επιβάτες έχουν χάσει τα νιάτα τους. Ο Κανένας όμως, αν και ήταν μόνο δέκα χρονών, δεν τα πίστευε αυτά και ανέβηκε στο τρένο με τη μικρή Ρεβέκα, αναζητώντας τον άγνωστο πατέρα του. Στο τρένο των νεφών θα συναντήσει χρυσοθήρες και Ινδιάνους που λένε θαυμαστές ιστορίες, βασιλιάδες και κονκισταδόρες, την Εβίτα Περόν και τον Ωνάση, δωσίλογους κι εγκληματίες πολέμου, τον στρατηγό Μπολίβαρ και τον Τσε Γκεβάρα, αλλά και τον ποιητή που γεννήθηκε σ΄ εφτά πόλεις. Μια οδύσσεια του Κανένα ή του Καθένα.

Είναι δύσκολο να είμαι πολύ αντικειμενικός με βιβλίο της Φακίνου γιατί είναι από τις αγαπημένες μου συγγραφείς! Νομίζω ότι αυτό το βιβλίο είναι από τα χαρακτηριστικά της. Φόρος τιμής στη λατινοαμερικάνικη λογοτεχνία, παραδόσεις, θρύλους κλπ, είναι ίσως το βιβλίο όπου ο μαγικός ρεαλισμός στον οποίο αρέσκεται η <φακίνου βρίσκει την πηγή του και το πεδίο να αποδοθεί, τόσο μα τόσο ρεαλιστικά. Μου θύμισε πολύ σαν στυλ το Ζάχαρη στην άκρη - παρόλο που δεν έχουν καμία σχέση σαν θέματα- και θεώρησα ότι οι αλληγορίες του και η μετατροπή του ομηρικού ταξιδιού του Οδυσσέα σε ένα μαγικό ταξίδι αυτογνωσίας του ήρωα Κανένα το μετατρέπει σε ένα πανανθρώπινο βιβλίο. Στα συν του ότι μου άρεσε παρόλο που σιχαίνομαι τα road books, όπως κι επίσης ότι δε μου αρέσουν τα "ξένα" θέματα σε βιβλία Ελλήνων λογοτεχνών (ένσταση που είχα διατυπώσει για το "Λίγο από το αίμα σου" της Σώτης Τριανταφύλλου). Αν και το βιβλίο έχει και τα δύο παραπάνω χαρακτηριστικά μου άρεσε πολύ και μου φάνηκε ότι έκανε το θέμα του και δικό μου θέμα.