Αλάτι κόκκινο
Συγγραφείς: Δημήτρης Αλεξίου

Θέμα: Ελληνική πεζογραφία
Εκδότης: Διόπτρα
Σελίδες: 312
Ημ. Έκδοσης: 13/06/2012

Περιγραφή:
Το ξημέρωμα της 26ης Ιουλίου 2001 βρίσκει το νησί της Σκύρου ανάστατο μετά την επίσκεψη του Εγκέλαδου. Ο σεισμός διώχνει τους τουρίστες και επισκιάζει το θάνατο της δεκαεξάχρονης "σημαδεμένης" Καλλιώς, που βρέθηκε νεκρή σε ένα ξωκλήσι. Ο αστυνόμος Ψαθάς καταφθάνει στο νησί και με τη συνοδεία μιας ετερόκλητης παρέας προσπαθεί να εξιχνιάσει το αίνιγμα.

Η υπόθεση κρύβει παγίδες. Ο Ψαθάς θα κοπιάσει για να βρει άκρη ανάμεσα στις φήμες που διασπείρονται, στις προλήψεις των ντόπιων, στους φόβους και τα μυστικά τους. Όπως όλοι ψιθυρίζουν, κάθε ιστορία γίνεται παραμύθι, αμέσως μόλις στεγνώσει το αίμα της.

Ο συγγραφέας των βιβλίων "Πικρά Κεράσια" και "Αμαρτωλά Θαύματα" - συνθέτει αριστοτεχνικά ένα αστυνομικό παραμύθι, με φόντο μια μικρή κοινωνία σε μετασεισμική κρίση.

"Βαθιά ανθρώπινο και γραμμένο σε μια στρωτή, ήρεμη και πολύ όμορφη γλώσσα, το μυθιστόρημα του Δ. Αλεξίου σε παρασύρει άλλοτε σε μαγικούς μύθους κι άλλοτε σε σκληρές, απόλυτα ρεαλιστικές σκηνές μιας αστυνομικής πλοκής. Είναι ταυτόχρονα ένας ύμνος στο νησί της Σκύρου".

Είπαν για το βιβλίο:

http://tvxs.gr/news/biblio/biblio-tvxs-alati-kokkino-ena-astynomiko-mythistorima-toy-dimitri-aleksioy

http://tera-amou.pblogs.gr/2012/06/alati-kokkino-ekdoseis-dioptra-binteo.html

http://nearhouparaplous.blogspot.gr/2012/07/blog-post_14.html

http://www.protothema.gr/culture/books/article/?aid=210830

http://www.missbloom.gr/6301/articles/to-vivlio-tis-evdomadas---alati-kokkino-/article.aspx


ΣΗΜΕΙΩΣΗ! Η MAFALDA ΚΑΙ Η ALERION ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΙΣ ΕΙΔΟΠΟΙΗΤΕ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΨΟΥΝ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΩ!!

Η πρώτη λίστα συμμετοχών για να μη χάσω την μπάλα!

Μετά θα σας φτιάξω χρωματιστούς!

pengman
feltre
taxidiarikopoul
tiffany1972
panost
tasa
vassilika
Luz de Luna!
mafalda
Alerion
sofiathereader
lizbeth_angel
Gasper
gourgouritsa
sismografos
eleftherita
chrysadag
helen100
okyrhoe
Mirana_Neko
mauvesirene

Κατέφτασε συστημένο και παρελήφθη την Παρασκευή 13/7 (κανείς προληπτικός εδώ;; (-; ) με δώρα και καλούδια! Χίλια ευχαριστώ στην Kermit60! Να πω επίσης ότι αισθάνομαι πολύ τιμημένος που ξεκίνησε το bookring μ' εμένα, με τον άκρως μακρινό προορισμό δηλαδή, αντί να ξεκινήσει από τους κοντινούς.

Το διαβάζω ήδη. Ταξιδεύουμε και στον αστικό σιδηρόδρομο μαζί! Νομίζω ότι μερικές φορές με κοιτούν περίεργα οι συνεπιβάτες, ίσως λόγω των χρωμάτων του εξώφυλλου ή του τίτλου με τα μεγάλα στοιχεία στην ...άγνωστη γραφή. (-:

Θα επανέλθω σύντομα με σχόλια.

Σύντομα:
* Το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ! Μπράβο στο Δημήτρη _μας_!
* Απαγχονισμένη δεκαεξάχρονη βρίσκεται σε ξωκλήσι στη Σκύρο. Αστυνόμος ερευνά στο νησί και ανακαλύπτει...
* Μικρές προσωπικές ή συλλογικές ιστορίες και δράματα ξετυλίγονται στις σελίδες όπως και περιγραφές του νησιού και των εθίμων του. Ενδιαφέρουσα κινηματογραφική πλοκή, δε θα σας αφήσει να βαρεθείτε. Και ταυτόχρονα, κάτι βαθύτερο κρύβεται από πίσω.

~

Αναλυτικά:

Υπόθεση (και spoiler): Σκύρος 2001. Την επόμενη μέρα ενός μεγάλου σεισμού, το πτώμα της δεκαεξάχρονης Καλλιώς βρίσκεται κρεμασμένο σε ένα ξωκλήσι του νησιού. Ο αστυνόμος Ψαθάς καταφτανει στο νησί για να ερευνήσει. Σκαλίζοντας, ανακαλύπτει πρόσωπα και καταστάσεις, μαζί με τον Κορνήλιο, τον βοηθό του, έχοντας ταυτόχρονα για φόρτωμα την κόρη του Κατερίνα από τον αποτυχημένο γάμο του. Ένας ακόμα μπελάς στο κεφάλι του είναι ο Παπατζίκος, αντιδεοντολογικός δημοσιογράφος με τον οποίο τον χωρίζουν παλιές προσωπικές διαφορές.

Η Καλλιώ σημαδεμένη στο σώμα αλλά και στην ψυχή, γνώρισε την αδιαφορία και την περιφρόνηση των ανθρώπων, ακόμα και των ίδιων των γονιών της. Ο Ηλίας, παληκάρι από την Αλβανία που κάνει μικροδουλειές στο νησί, βρίσκεται να έχει μια ιδιάζουσα σχέση μαζί της.

Στην πλοκή παρεκβάλλονται τα "παραμύθια της Ειρήνης", πικρές ιστορίες για τη μαύρη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Αφηγήτρια είναι σε μορφή μονολόγου η Ειρήνη, αλκοολική πρώην καθηγήτρια στο νησί.


Θα σταθώ στα δέκα παραμύθια της Ειρήνης. Οι ήρωες των ιστοριών αυτών είναι συνήθως άνθρωποι αθώοι που υποφέρουν μεγάλα δεινά και στο τέλος εξοντώνονται. Ένας τέτοιος είναι και η ίδια η Καλλιώ. Το βιβλίο είναι, θα μπορούσε να πει κανείς, μια πιο εκτενής εξιστόρηση ενος από αυτά τα παραμύθια.

Σε παλιότερα βιβλία του Δημήτρη Αλεξίου, είδαμε την ανθρώπινη φύση που αγωνίζεται ενάντια στα χτυπήματα της Μοίρας (Πικρά Κεράσια) και το Καλό και το Κακό που συμπλέκονται αξεδιάλυτα μέσα στην ανθρώπινη φύση (Αμαρτωλά Θαύματα). Αυτή τη φορά, ο συγγραφέας εστιάζει στο Κακό που είναι εγγενές στην ανθρώπινη φύση. Στο πως η κοινωνία τιμωρεί τους στιγματισμένους στο σώμα (Φραντς, Μαριαλένες, Καλλιώ), εκείνους που έχουν αγνές σκέψεις (κάτοικοι του λιμανιού στις "30 παρθένες"), εκείνους που θα τύχει να δείξουν λίγο σπλαχνικό ενδιαφέρον σε άτυχη στιγμή (Βινάλντο), εκείνους που απλά θέλουν να ζήσουν το δικό τους μικρό προσωπικό όνειρο που κοντράρεται με τα καθιερωμένα (Λούτε, Αδάμ), εκείνους που κακόπαθαν και είναι εύκολα θύματα εκμετάλλευσης (Συλβάνα, Φεβρωνία). Με μπέρδεψε λίγο ο άπληστος και αχόρταγος Πιγκ που δε φαίνεται να κολλάει με τα υπόλοιπα. Θα έλεγα ότι πρόκειται για μεταφορά που κάτι ενδιαφέρον [και επίκαιρο] συμβολίζει, αλλά θα κρατήσω τις υπόλοιπες σκέψεις μου για εσωτερική κατανάλωση.

Θα έλεγα ότι οι αφηγήσεις αυτές είναι ένα δομικό στοιχείο στο οικοδόμημα του βιβλίου: Το στηρίζουν και του δίνουν το απαραίτητο βάθος και την αντοχή, χωρίς όμως να το επιβαρύνουν πολύ, αφαιρώντας από την πλοκή. Καλή επιλογή και πρωτότυπη ιδέα, καλώς εφαρμοσμένη. Πολύ θετικά σχόλια!


Η πιο τραγική φιγούρα (από τους ζωντανούς) στο βιβλίο, είναι σίγουρα ο Ηλίας που έχασε την αγαπημένη του και βρέθηκε και κατηγορούμενος για φόνο(υς) από πάνω. Συμπαθητική είναι η φιγούρα του αστυνόμου που προσπαθεί να βγάλει άκρη έχοντας να αντιμετωπίσει και τα προσωπικά του προβλήματα παράλληλα, τον αποτυχημένο γάμο του, της παραξενιές της κόρης του. Αγαπημένος μου είναι ο κάπως αδέξιος νεαρός Κορνήλιος, ενώ η Ειρήνη είναι κάτι σαν το μάγο του χωριού, που πετάει υπερβολικά συμπυκνωμένες αλήθειες και σοφίες, τις οποίες δύσκολα και αργά χωνεύουν οι αποδέκτες τους αλλά και οι αναγνώστες ίσως.

Η επιλογή κάποιων ονομάτων είναι ενδιαφέρουσα: Η σημαδεμένη στο πρόσωπο ονομάζεται Καλλιώ από το Καλλιόπη (<< καλός + όψη), εννοώντας τον εσωτερικό της κόσμο προφανώς. Το επίθετο του Παπατζίκου είναι από μόνο του κάπως υποτιμητικό. Το δισύλλαβο Ψαθάς μυρίζει λίγο Μπέκας ή κάτι σχετικό. Από την άλλη, το Κορνήλιος είναι κομματάκι τραβηγμένα ασυνήθιστο, ενώ το δίδυμο "Νώντας και Φεβρωνία" ακούγεται σχεδόν αστείο.

Να πω ότι λαχτάρησα λίγο Σκύρο, ελπίζω πως το ερχόμενο καλοκαίρι θα την επισκεφτώ κι εγώ στα πλαίσια του επόμενου συνέδριου.


Κομματάκια/διαμαντάκια που ξέκλεψα από τις σελίδες του βιβλίου:
* Κοιτάζοντας απ' το κάστρο προς την ανατολή, οι Σκυριανοί βλέπουν τον ήλιο να γεννιέται κάθε μέρα από τη θάλασσα. (σελ. 13)
* ...κάτω, πολύ κοντά στο κάστρο και το χωριό, δίπλα απ' την πλαγιά και μετά τον τριγωνικό κάμπο βρίσκεται ένα από τα ομορφότερα σημεία του Αιγαίου, μια δαντέλα της φύσης που σμιλεύτηκε για αιώνες και ακόμα δεν έχει τελειώσει. (σελ. 13)
* ...ανθρώπινη αλαζονεία που πάντα συντρίβεται μετά από ένα ισχυρό φυσικό φαινόμενο. (σελ. 15)
* ...ελληνικά μέσα μαζικής υστερίας (σελ. 145)
* Σκύρα, δηλαδή κομμάτια πέτρας και σχιστόλιθου που έδωσαν και το όνομα στο νησί (σελ 154)
* Έχει ο καιρός γυρίσματα. Γενικώς. Αλλά στη Σκύρο συχνά έχουν τα Γυρίσματα καιρό. (155)
* Τα σώματα πρέπει να ακολουθούν τις ψυχές, αλλιώς μαραζώνουν και γεμίζουν αρρώστιες και δαιμόνια (σελ. 191)


Ένα παράπονο: Πίνακας περιεχομένων! Κύριοι των εκδόσεων "Διόπτρα", φαντάζομαι ότι κάτι θα έχετε ακούσει σχετικά! Είναι προφανή τα πλεονεκτήματα από την ύπαρξη ενός τέτοιου σε κάθε βιβλίο, άσχετα με το αν είναι λογοτεχνικό ή όχι. Εσείς γιατί τα αγνοείτε;

Μια που ξεκίνησα τη γκρίνια, ας συνεχίσω: Γιατί τα βιβλία των ελληνικών εκδοτικών οίκων έχουν τόσο μεγάλο μέγεθος γραμμάτων; Τα βιβλία που έχω δει σε Αγγλία και Γερμανία έχουν μισό μέγεθος (και μισή ή μικρότερη τιμή, αλλά άλλο παράπονο αυτό).


Τελική κρίση: Χαίρομαι πάρα πολύ που γνωρίζω προσωπικά το Δημήτρη! Το τρίτο αυτό έργο είναι ένα ακόμα πολύ καλό βιβλίο. Αποτελεί δείγμα εξέλιξης, σε καμία περίπτωση όμως επανάληψη ή αντιγραφή των δύο παλιότερων.


Το βιβλίο διαβάστηκε μέσα σε διάστημα 3 εβδομάδων περίπου. Αν και είναι από εκείνα που μπορεί κανείς να τελειώσει μέσα σε διάστημα λίγων ημερών, η κούραση και η υπερφόρτωση δε μου επέτρεψαν να το "ρουφήξω". Περάσαμε μαζί αρκετά βράδια πριν με πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι, αλλά και σε σύντομες διαδρομές στον ες-μπανόδρομο. Για άλλη μια φορά, αμέτρητα ευχαριστώ στην Kermit60 για την τιμή να είμαι πρώτος στη σειρά του βιβλιοδακτύλιου. Φεύγει αύριο κιόλας συστημένο για τα πάτρια, με επόμενο σταθμό τη feltre.

Έφτασε!!! Με πραγματάκια μέσα!!! Θα το αρχίσω αμέσως. Ευχαριστώ!

Όταν δήλωσα συμμετοχη στο ring, τρέχω στον Άκη χαρούμενη και του λέω "Βγήκε το καινούριο βιβλίο του karjim και το κάνει ring η Kermit. Το ζήτησα κι εγώ." Και μου βάζει τις φωνές. "Δε ντρεπόσαστε, ρε γαιδούρια! Έβγαλε βιβλίο ο άνθρωπος κι εσείς το κάνετε ring! Να πάτε να το αγοράσετε. Τι διάολο, φίλος σας είναι!" Του εξήγησα οτι φυσικά και θα το αγοράσουμε, αλλά το κάνουμε ρίνγκ για να έχει ο Δημήτρης συγκεντρωμένα τα σχόλια μας και συνήλθε.

Μόλις τελείωσα το βιβλίο.
Με εντυπωσίασε η ποιοτική εξέλιξη του Δημήτρη. Δεν έχω διαβάσει ακόμα το πρώτο του και έτσι αρχίζω από τη μέση. Η διαφορά είναι τεράστια. Το δεύτερο βιβλίο του το διάβασα ευχάριστα, μ' άρεσε. Το αλάτι το ρούφηξα, ή με ρούφηξε αυτό. Μπήκα στην ιστορία, την έζησα. Σα να έβλεπα το νησί, να άκουγα τους ανθρώπους, να γευόμουν και να μύριζα. Δεν τη διάβαζα απλώς την ιστορία, με αφορούσε, σα να γινόταν δίπλα μου, σα να είχε να κάνει με δικούς μου ανθρώπους.
Συνέχισε έτσι Δημήτρη. Θέλω πολύ να δω που θα φτάσεις.

Το πήρε ένα πουλάκι...

Πήρα σήμερα το βιβλίο από τη feltre. Παρά την εξοντωτική ζέστη, εμείς σε ένα δροσερό και όμορφο μέρος ανταλλάξαμε τα νέα μας και το βιβλίο!
Το ξεκίνησα ήδη μέσα στον ηλεκτρικό για Πειραιά!
Ούτε 48 ώρες μέχρι τη συνάντηση του Αυγούστου και τον επόμενο ...

Πέρασα ένα πολύ ευχάριστο διήμερο στη Σκύρο ... Πολύ ωραίο νησί ...

Αν και ήμουν στο κλεινόν άστυ και δούλευα μέσα στη ζέστη με τους δαίμονες μου να μη με αφήνουν να ησυχάσω, το βιβλίο μου επέτρεψε να ζήσω σε παράλληλο σύμπαν ... Αισθανόμουν το δροσερό, νησιώτικο αεράκι, κολυμπούσα με τη φαντασία μου στις παραλίες του νησιού και σταματούσα στα ταβερνάκια για κατσικάκι κοκκινιστό ...

Ατμοσφαιρικό και καλογραμμένο, όμορφη ιστορία που κρατούσε το ενδιαφέρον, αίσιο τέλος (γιατί να μην το πω? εξάλλου όπως έχω δηλώσει, λατρεύω τα αίσια τέλη!), αισθαντικά τα παραμύθια της Ειρήνης, ενδιαφέρουσα η ντοπιολαλιά για μας που δεν την έχουμε ακούσει, χαριτωμένη η βινιέτα - καραβάκι ...
Ένα βιβλίο που ορίζει την εξέλιξη ενός πολύ ενδιαφέροντα συγγραφέα προς το καλύτερο, το αρτιότερο.
Μου άρεσε η επιλογή των χαρακτήρων. Ο αστυνόμος μη δημόσιος υπάλληλος, ο άνδρας με ευαισθησίες και ήρεμη σκέψη.
Ο ατσούμπαλος μεν βοηθός αλλά αποδοτικός και χαριτωμένος μέσα στην ατσουμπαλιά του.
Αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Αγαπησιάρικοι όλοι τους.

Και τώρα οι ενστάσεις μου που μπορεί και εγώ να μην τις κατάλαβα καλά.
Στη σελ. 35 "είναι το μαγαζί που βλέπεται απέναντι στην πλαγιά ...". Η επιλογή της παθητικής φωνής ήταν συνειδητή ή αβλεψία της διόρθωσης άραγε ...
Στη σελ. 47 "Και το χωριό πήρε ανάσες από ασφάλτινους δρόμους, μεγάλα κτίρια και κήπους, πολεοδομικά σχήματα που στο κέντρο του έχουν εξοριστεί από τα πλακόστρωτα καλντερίμια, τα μικρά μπαλκόνια και τις αγκαλιαστές μεσοτοιχίες." Μάλλον δεν μπόρεσα να βγάλω νόημα.

Μου άρεσε η φράση :
"Και η μόνη σκέψη που τον παρηγορούσε ήταν ότι, αν ποτέ κάποια θανάσιμη βολή τον πετύχαινε στην αριστερή πλευρά του στέρνου, πρώτος θα πέθαινε ο αστυνόμος που βρισκόταν στην εξωτερική πλευρά και τελευταίος ο ποιητής από μέσα. Οι λέξεις που μάζευε για χρόνια τώρα, θα μάζευαν πρώτες όλο του το αίμα. Το τελευταίο του ζωντανό αίμα θα είχε γάζα από ποίηση. Κόκκινη ποίηση."

Χαίρομαι που έχω γνωρίσει τον Δημήτρη ως συγγραφέα, ως πατέρα, σύζυγο και ως ζαχαροπλάστη. Δεν θα ήθελα να τον γνωρίσω ποτέ ως δικηγόρο!!!

Σήμερα το βιβλίο θα βρεθεί στα χέρια του panost, μια και η tiffany θα είναι απούσα από τη μηνιαία συνάντηση του Αυγούστου. Κάνω αυτή τη μικρή παράκαμψη για να μην καθυστερεί το ring, μια που θα λείψω για μίνι διακοπές και θα μου είναι δύσκολο να βρω την tiffany εγκαίρως.
Ευχαριστώ kermit για τη συμμετοχή μου και karjim για το απολαυστικό ταξίδι.

Ναι ναι ναι ναι!!!!!!!

SPOILERS

Η ώρα είναι 02.50. Τα ξημερώματα. Τα ακροδάχτυλά μου, δέκα ξενυχτισμένα πλασματάκια, που αν μπορούσαν θα με μουντζώνανε, περπατούν αυτήν τη στιγμή πάνω στο πληκτρολόγιό μου συντάσσοντας αυτήν την παρουσίαση. Προσπαθούν να σουλατσάρουν άσκοπα, να βραδυπορήσουν ώσπου να βρουν το αγαπημένο τους πλήκτρο και να ξαποστάσουν, με στόχο επιτέλους τον πολυπόθητο ύπνο. Όμως όχι, τα πιέζω και τα καταπιέζω. Πρέπει να γράψω γι'΄αυτό το βιβλίο. Τώρα που είναι φρέσκα στο μυαλό μου. Τώρα το τελείωσα, τώρα θέλω να γράψω γι' αυτό. Άλλα βιβλία δε με νοιάζουν, έχω μια γενική εικόνα και με κάτι σημειώσεις νοερές κάτι κουτσοπαρουσιάζω. Αλλά όχι. Σεβόμενος τα ξενύχτια του συγγραφέα θα ξενυχτήσω κι εγώ.

Λοιπόν το βιβλίο τα σπάει! Είναι ένα σύγχρονο, ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Το οποίο φυσικά δεν έπεσε από τον ουρανό, υπάρχουν ένα σωρό άλλα αστυνομικά μυθιστορήματα που σίγουρα θα σας θυμίσει το παρόν βιβλίο. Απλώς θυμίσει γιατί οι συγκρίσεις σταματούν εκεί. Τον συγγραφέα τον παρακολουθώ από την αρχή του ταξιδού του στη λογοτεχνία, εκείνος στο πιλοτήριο, εγώ στην οικονομική θέση. Και τα ταξίδια μαζί του γίνονται όλο και πιο μαγευτικά, εξελίσσονται όλο και περισσότερο. Από τον διστακτικό και what' s up doc συγγραφέα του Πικρά κεράσια προχώρησε στον προσγειωμένο και στέρεο στα πόδια του συγγραφέα του Αμαρτωλά θαύματα. Εδώ έχουμε μια ιστορία και θα την πούμε. Σωστά. Ολοκληρωμένα. Μεστά. Με ανατροπές και εκπλήξεις. Με μικροσκόπιο πάνω από τα αμαρτωλά θαύματα της μικρής τοπικής κοινωνίας της Σκύρου.

Τι έχουμε εδώ; Μια αστυνομική ιστορία, φρέσκια, ζωντανή, σημερινή, με χιούμορ και ατάκες που σπάνε κόκαλα σε ανυποψίαστα σημεία, με παρατηρήσεις επί του κοινωνικού περίγυρου και της πραγματικότητας διεισδυτικές και διαχρονικές και φυσικά με την απαραίτητη ντοπιολαλιά που ορισμένοι ίσως δυσκολευτούν να ακολουθήσουν και να κατανοήσουν αλλά είναι τόσο, μα τόσο αυθεντική και γνήσια! Με τις αιτίες και τις αιτιάσεις σωστά τοποθετημένες κι όχι τραβηγμένες από τα μαλλιά κι αν κάτσει η κουπ έκατσε, 50 ευρώ παρακαλώ, πληρώνετε στην έξοδο. Με σωστή ψυχολογία (το ξαναλέω). Με το νησί της Σκύρου να ξαπλώνει αναπαυτικά σε όλες τις σελίδες και να μπαίνουν όλα τα τοπωνύμια, οι περιοχές και τα χωριά σωστά στη θέση τους, σαν παζλ που φτιάχνει μόνο ένας έμπειρος δημιουργός. Με έναν αστυνόμο και τον βοηθό του. Με έναν ανολοκλήρωτο έρωτα. Με "κακούς" και "καλούς". Αλλά αυτό που αγάπησα πολύ ήταν ότι τα θύματα δεν ήταν θύματα. Πώς να το πω χωρίς να χαλάσω την έκπληξη και την ανατροπή; Δεν ξέρω. Τέλος πάντων έχουμε θύματα αλλά ο δολοφόνος τους είναι η κοινωνική κατακραυγή, η απελπισία, η θέση μέσα στην κοινωνία, ο φόβος του διαφορετικού, η αιδώς και η λαχτάρα για τον έρωτα.

Ο αστυνόμος Ψαθάς; Εξαιρετικός! Με παρελθόν που το ζούμε και δεν μας το αφηγείται απλά ο συγγραφέας (έχω διαβάσει ένα σκασμό βιβλία που η προηγούμενη ζωή του (κάθε) ήρωα πρέπει να αναλυθεί υπό μορφή σεντονιού και τρόπο αφήγησης σαν τη γιαγιά του διπλανού διαμερίσματος που διαβάζει φωναχτά τον κατάλογο του ΕΟΠΥΥ). Χωρισμένος, με έφηβη κόρη, ένας διαφορετικός δημόσιος υπάλληλος, που αγαπάει την ποίηση αλλά φοβάται μην αποκαλυφθεί στο Σώμα, έναν χώρο εργασίας που τέτοιες ευαισθησίες χαρακτηρίζουν μόνο τους "τοιούτους" και τρέχα βγάλε τη ρετσινιά. Η αποστολή του είναι να εξιχνιάσει τον θάνατο της Καλλιώς της σημαδεμένης. Η αστυνομία ζητά τη βοήθεια των κεντρικών στην Αθήνα γιατί όλη η αστυνμοική δύναμη έχει να προστατέψει τους πολίτες και να καταγράψει τις ζημιές από τον σεισμό που συνέβη την προηγούμενη μέρα που βρέθηκε το πτώμα της Καλλιώς. Ο Ψαθάς χώρισε τη γυναίκα του επειδή παρασύρθηκε από τον έρωτα του δημοσιογραφίσκου Παπατζίκου, εξαιτίας του οποίου απέτυχε σε μιαν αποστολή του και υποβαθμίστηκε.

Ο Γιώργος Θαλάσσης πρέπει να έχει κι έναν βοηθό...σπίθα! Νάτος λοιπόν ο Κορνήλιος Καλαμαράκης που όποτε έρχεται σε δύσκολη θέση ματώνει η μύτη του! (μα τι εύρημα κι αυτό!). Κάνει τις βουτιές του, είναι συνεσταλμένος, ντροπαλός αλλά όταν στροφάρει το μυαλό του, στροφάρει. Χαζός δεν είναι αλλά τόσο κλειστός, ντροπαλός και εσωστρεφής που δεν κάνει για αστυνομικός κι ο Ψαθάς που τον είχε συμπαθήσει τον πήρε βοηθό του, ανακουφίζοντας πολλούς συναδέλφους του!

Η Καλλιώ; Αχ, η Καλλιώ! Μια γυναίκα που γεννήθηκε σημαδεμένη και η τοπική κοινωνία την καταδίκασε σε εξορία λόγω αυτού του διαφορετικού. Μια κοπέλα μόνο 16 χρόνων που δεν ήθελε τίποτα από τη ζωή αλλά δέχτηκε με ευχαρίστηση τον έρωτα που της χάρισε αυτή η ζωή με τον Βορειοηπειρώτη Ηλία, που έζησε στο νησί κι ενσωματώθηκε στην τοπική κοινωνία χάρη στα εργατικά κι ακάματα χέρια του και στο κλειστό του στόμα. Ο έρωτάς τους πλέχτηκε μια νύχτα της Αποκριάς, εκείνος Γέρος, εκείνη Κορέλα. Και δώσαν όρκο να παντρευτούν με την ευλογία του τοπικού παπά για να μπορέσουν να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους και να φύγουν μακριά από την κλειστή κοινωνία του νησιού. Δυστυχώς όμως ο κακός της υπόθεσης (στο τέλος αποκαλύπτεται) ποθεί την Καλλιώ και με τις άσκεφτες ενέργειές του χωρίζει το ζευγάρι. Τι συνέβη λοιπόν την επομένη του σεισμού; Ποιος σκότωσε την Καλλιώ; Και γιατί; Κι αυτή είναι μονάχα το πρώτο θύμα που θα βρεθεί.

Τελειώσαμε; Όχι! Η Φραντσέζα, η "τρελή" δασκάλα του χωριού, με τις πρωτότυπες εκπαιδευτικές μεθόδους που δίδασκε στο φροντιστήριο, στις οποίες σύντομα το νησί εναντιώθηκε, μας αφηγείται δέκα ιστορίες του τόπου, δέκα μύθους, τερατώδεις και φρικιαστικούς, όπως κάθε γνωστό παιδικό παραμύθι στην πρώτη του και πρωτότυπη εκδοχή. Με το να παρεμβάλλεται ανάμεσα στις σελίδες έιναι σαν να δίνει μια ξεκούραση στον αναγνώστη, μια ευκαιρία να χαλαρώσει από την ένταση (προσωπικά τις αγνόησα, δώστε Ψαθά στο λαό, τις διάβασα στο τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου) και σιγά σιγά ξεδιπλώνεται μέσα από αυτές η προσωπικότητα της δασκάλας που πετάει μια τυχαία πληροφορία στον Ψαθά και το αίνιγμα λύνεται. Στην τελευταία ιστορία έρχεται η Καλλιώ στον νου της, ικανοποιημένη που όλα βρήκαν πια τη λύση τους.

Το νησί συμμετέχει με αγωνία λες στην αναζήτηση της αλήθειας. Προσφέρει όλα του τα μέρη και τις ακρογιαλιές στον συγγραφέα για να περπατήσει, να ψάξει, να μάθει, να περιγράψει τόπους και ανθρώπους. Εδώ ευτυχώς η δράση παίρνει αγκαλιά τον χώρο και τον άνθρωπο και δεν τσακώνεται μαζί τους, με αποτέλεσμα το κείμενο να ρέει αβίαστο, αυτούσιο, με φυσικό τρόπο και να μην μπορεί ο αναγνώστης να αφήσει το ρημάδι από τα χέρια του! Το ξεκίνησα στις 20.15 περίπου και δε σας λέω πάλι τι ώρα το τελείωσα γιατί τα δάχτυλά μου θα ξυπνήσουν από την ημικωματώδη κατάσταση και θα πάρουν το ασύρματο πληκτρολόγιο και θα φύγουν.

Σας παρακαλώ, μην ξεκινήσετε τίποτα παράλληλα με την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, δεν υπάρχει περίπτωση να το ολοκληρώσετε. Μη διστάσετε να βυθιστείτε στις σελίδες του και να μασουλήσετε λίγους κόκους αλάτι κόκκινο, αν κι εγώ προτίμησα τις τοπικές "λαδόπ'τες".

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα (ακόμη ανατριχιάζω με την περιγραφή του πτώματος στη σελίδα 18):

"Η Βαλάξα. Ένα από τα χιλιάδες μικρά νησάκια σπαρμένα μέσα στο Αιγαίο γύρω από τα μεγαλύτερα. Σαν δορυφόροι, σαν μοσχαράκια που παραμονεύουν γύρω απ' τα μαστάρια της μάνας τους για να βυζάξουν. Αλλά αυτή τ' αφήνει ξεχασμένα. Τους βάζει το πολύ-πολύ ένα φάρο πάνω τους, καμιά φορά σχεδιάζει και καμία ελληνική σημαία στην πλαγιά τους για να διατρανώσει την ιδιοκτησία της και τ' αφήνει μόνα τους να παλεύουν με τα στοιχειά της φύσης για λογαριασμό της" (σελ. 24-25).

"Ο Ψαθάς ήξερε πολλούς ομόβαθμούς του που θα αηδίαζαν και μόνο στη σκέψη ότι θα μοιράζονταν το δωμάτιό τους με έναν κατώτερο αστυνομικό. Για την ακρίβεια θα αηδίαζαν ακόμα και στη σκέψη ότι ο κατώτερός τους αστυνομικός είχε δωμάτιο ίδιας κατηγορίας με αυτούς. Χαμογελούσε γιατί ήξερε ότι αυτοί οι ίδιοι θα χαίρονταν πάντως να μοιράζονται ακόμα και την τουαλέτα με κάποιον ανώτερό τους. Τα κόπρανα των ανωτέρων δεν μπορεί παρά να ευωδιάζουν ενώ των κατωτέρων απλώς βρωμάνε σκατίλα" (σελ. 70-71).

-Για την παραλία γυμνιστών Του Παπά το Χώμα-
"Τ' παπά το χουμ', ανακοίνωσε ο Κωνσταντής. Κυρ αστυνόμε, πες στου κουρίτσισ'ς, θα χαλάσ' τα μάτια τ' ν βλέπ' στειλιάρια στουν ήλιο. Εν' γρουσουζά. Τσαι καλά, λέου γω, μ' αυτοί τς γυμνιστέ, δεν τ'νε νοιάζ' πο' βλέπομ' τα κρεμαστάρια τ'νε, τ'ν κωλοτρυπίδα τ'νε, δεν τ'νε νοιάζ' που μπαζ' αέρα;" (σελ. 162).

"Στεριανή γούρνα που η τρικυμία τη γεμίζει θαλασσινό νερό και ξεραίνεται στον ήλιο της μπουνάτσας. Εκεί που μια μικρή αλυκή ξεραίνει αλάτι θαλασσινό. Δεν ήταν άσπρο όμως το αλάτι κι ας ήταν ξερό. Τα βράχια του Αγίου Ερμολάου μάζευαν πάνω τους αλάτι με μια ρόδινη απόχρωση. Αλάτι κόκκινο" (σελ. 169).

"Η αγκαλιά είναι δικαίωμα που πρέπει να το κερδίσεις με υπομονή. Μάλλον δύο φορές την εβδομάδα δεν φτάνουν" (σελ. 258).

"Άτιμο πράγμα η αμφιβολία. Είναι σαν έντομο. Σαν σαράκι, σαν κοριός, σαν στρατιά από μυρμήγκια. Όταν βρεθεί ίχνος της έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου για να απαλλαγείς, μεγάλη προσπάθεια για να την ξεριζώσεις" (σελ. 260).

-Τι είναι ο θάνατος;-
"Ένα κλείσιμο. Μπορεί να είναι ήσυχο και γαλήνιο χωρίς εκκρεμότητες, μπορεί να είναι αναπάντεχο ή βίαιο και ν' αφήνει πράγματα στη μέση, πάντως ένα κλείσιμο είναι. Σαν το φως όταν βγεις από το δωμάτιο, σαν το διακόπτη της τηλεόρασης, σαν τη βάνα του νερού που κλείνεις όταν φεύγεις για καιρό" (σελ. 280-281).

Πριν καμιά ώρα το πήρα στα χέρια μου από τον (υπέροχο, όπως πάντα) panost και θα το αρχίσω αύριο ή μεθαύριο - προηγείται η ολοκλήρωση του βιβλίου που διαβάζω τώρα.

Πρόλαβα και διάβασα όλα τα σχόλια και τις παραπομπές όσων το διάβασαν πριν από μένα και αυτό με κάνει να μη βλέπω την ώρα να το ξεκινήσω :-)))
Αμέσως μετά, θα το στείλω στην tasa.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Kermit60 για το, κατά γενική ομολογία, πανέμορφο "δαχτυλίδι" του φίλου μας Karjim.

Το διάβασα μέσα σε 3 μέρες & το τελείωσα χτες το μεσημέρι.
Αρκετά καλό το βρήκα - μου άρεσαν περισσότερο τα "Αμαρτωλά θαύματα".
Μπορεί, βέβαια, να κάνει και το γεγονός ότι πέρασα ένα αγχώδες Σ/Κ εξαιτίας της δουλειάς και έτσι δεν κατάφερα να συγκεντρωθώ 100%.
Μου άρεσαν τα παραμύθια της Ειρήνης, παρότι άγρια. Πολύ ενδιαφέρουσα η προέλευση του "Φραντσέζα".
Βρήκα λιγάκι κουφό το γεγονός ότι η Καλλιώ, όντας στην... κατάσταση αυτή, δεν είχε κάνει την παραμικρή νύξη στον Ηλία.
Ψιλοχαλάστηκα με την απόδοση της ντοπιολαλιάς, μολονότι ξέρω ότι είναι πανδύσκολο να αποδώσεις γραμματικά ό,τι προφέρεται.

Θα το στείλω ταχυδρομικά στην tasa μάλλον αύριο ή μεθαύριο.

Και πάλι ευχαριστώ που μου δώσατε την ευκαιρία να το διαβάσω.

μόλις το έπιασα στα χέρια μου, αρχίζω να διαβάζω!

Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο..

Δεν μου έφτασε μωρέ

Είναι το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη που διαβάζω αν και έχω στην κατοχή μου κι άλλο.
Μου άρεσε πολύ μιας και συγκαταλέγετε στο είδος τον μυθιστορημάτων που μου αρέσει να διαβάζω, με πλοκή μη αναμενόμενη και στοιχεία να ξεπετάγονται χωρίς να το περιμένεις. Λες να το δούμε και ταινιούλα, γιατί όχι ;-)

Αναφωνώ «κι άλλο, κι άλλο» γιατί δεν θα με κούραζε αν ήταν μεγαλύτερο, με περισσότερη πλοκή, σασπένς, μυστήριο, περιγραφή του νησιού και φυσικά παραμύθια της Ειρήνης. Και θα έρθεις να μου πεις, και δίκιο θα έχεις, ότι αν είχε όλα αυτά θα ήταν ένα άλλο βιβλίο, δεκτό.

Πολύ εύκολα σε κάνει να θες να επισπευτείς το νησί και ελπίζω να έχουμε τη δυνατότητα το καλοκαίρι στο συνέδριο να δούμε από κοντά όλα αυτά τα μέρη που διαβάσαμε. Μου άρεσε ο χάρτης του νησιού στην αρχή του βιβλίου όπου κατέφευγα σε κάθε ευκαιρία για να μπορέσω να κατατοπιστώ στις περιγραφές.

Βρήκα την επιλογή των ηρώων κάπως κλισέ, ειδικά τον αστυνομικών, αλλά το ξεπέρασα γρήγορα γιατί με ενδιέφερε περισσότερο η πλοκή.

Αγαπημένο παραμύθι «Το μήλο του Αδαμ»

Κάποιος σχολίασε παραπάνω τα ονόματα Νώντας και Φεβρωνία, έχω να πω ότι και εμένα μου φάνηκαν αστεία και μου θύμισαν τα δύο παραδείσια πουλάκια που είχαμε κάποια στιγμή στο σπίτι μας και τα είχαμε ονομάσει Κλεόμβροτο και Ελπινίκη, αν δεν τους είχαμε δώσει αυτά τα δύο ονόματα χαλαρά θα μπορούσαμε να τα πούμε Νώντα και Φεβρωνία (noted).

Σημείωσα και εγώ δύο (μόνο) αγαπημένα σημεία από το βιβλίο:

«Γιατί διαβάζοντας θα δουν μόνο κουκκιδίτσες σε άσπρο χαρτί. Σημάδια στη σειρά. Πράγματα στη συνέχεια. Δεν θα δουν την κόρη του ματιού μου να μικραίνει στη λάμψη του ξίφους. Δεν θα δουν το πράσινο των ματιών μου να σκουραίνει από το αίμα. Δεν θα ακούσουν την φωνή μου να γλυκαίνει από φιλί αγάπης. Δεν θα ακούσουν τον λυγμό του θανάτου, τον ήχο του. Πόσα χρώματα να πάρει το άσπρο χαρτί, πόσους ήχους να πάρουν τα γράμματα;»

Και φυσικά την ατάκα του Κωνσταντή: «τσαι καλά λέου γω, μ’ αυτοί τς γυμνιστέ, δεν τ’ νε νοιάζ’ πο’ βλέπομ’ τα κρεμαστάρια τ’ νε, τ’ν κωλοτρυπίδα τ’ νε, δεν τ’ νε νοιάζ’ που μπάζ’ αέρα;»

Από Δευτέρα φεύγει για Λάρισα

Το έλαβα σε χρόνο ρεκόρ! Ευχαριστώ Tasa! Ξεκίνησα ήδη να το διαβάζω...

Σήμερα τελείωσα κι εγώ το διάβασμα του βιβλίου, του πρώτου βιβλίου που διαβάζω από τον karjim. Τα αστυνομικά γενικά δεν επιλέγω να τα διαβάσω αλλ΄αυτό εδώ μου κίνησε το ενδιαφέρον γιατί αναφέρεται στη Σκύρο που έχω ζήσει δύο ολόκληρα καλοκαίρια. Πραγματικά το απόλαυσα γιατί δεν ήταν μια απλή αστυνομική ιστορία, είχε και μια κοινωνική διάσταση, ενδιαφέροντες χαρακτήρες και όμορφες περιγραφές του νησιού-χωρίς καμιά υπερβολή μπορώ να πω! Ο karjim πρέπει να αγαπάει πολύ το νησί του! Μου άρεσαν οι αναφορές στην ιστορία της Σκύρου, στη λαογραφία της, στα έθιμα επίσης. Μπόρεσε και τα "έδεσε" με την ιστορία πολύ όμορφα.
Εμένα μου άρεσε η επιλογή της ντοπιολαλιάς στους διαλόγους με τους νησιώτες, μπορούσα σχεδόν να τους ακούω να μιλάνε!
Βρήκα τη σκηνή της κηδείας πολύ δυνατή και όμορφη σαν εικόνα. Κι άλλα σημεία βέβαια ξεχωρίζω από το βιβλίο αλλά με κάλυψαν οι προλαλίσαντες και δεν θέλω να επαναλάβω τα ίδια.
Αυτό που δεν κατάφερε να με κερδίσει ήταν οι ιστορίες της Ειρήνης. Στην αρχή δεν μπορούσα ούτε να καταλάβω το ρόλο υπαρξής τους στην πλοκή και με εκνεύριζε το ότι διέκοπταν τη ροή της ιστορίας. Λίγο προς το τέλος συμβιβάστηκα μαζί τους αλλά πραγματικά νομίζω πως δεν ήταν όλοι απαραίτητοι...

Φεύγει εντός της εβδομάδας για Βέροια.

Ταξιδεύει βόρεια προς Luz de Luna, συστημένο. Καλή ανάγνωση!

Το έφερε ο ταχυδρόμος Πέμπτη μεσημέρι, το ξεκίνησα το ίδιο βραδάκι, και το τελείωσα λίγο μετά τα μεσάνυχτα Παρασκευής προς Σάββατο.

Έχοντας διαβάσει τα δύο προηγούμενα βιβλία του Δημήτρη όταν κυκλοφόρησαν, μπορώ να δω ομοιότητες και διαφορές ανάμεσα σ'εκείνα και το ολόφρεσκο μυθιστόρημα ως προς το ύφος, όπως επίσης μπορώ να δω την πορεία που διαγράφει βήμα-βήμα ο άνθρωπος που γνώρισα πρώτα ως φίλο κι έπειτα ως συγγραφέα.
Μέσα στην "σκυριανή" ιστορία βρήκα καλές ατάκες, εικόνες και ιδέες που με τράβηξαν, ωστόσο πρέπει να ομολογήσω (με φόβο πως θα απογοητεύσω κάποιους από σας, ή και τον ίδιο το συγγραφέα) ότι τα Αμαρτωλά Θαύματα με κέρδισαν περισσότερο από το Αλάτι Κόκκινο, κι ας επιμένω ακόμα στην άποψή μου για το δεύτερο μέρος εκείνου του βιβλίου.

Όσοι σκοπεύουν να παρευρεθούν στο προσεχές συνέδριο στη Σκύρο, καλά θα κάνουν να διαβάσουν το Αλάτι εγκαίρως... Θα είναι καταπληκτικό να αναγνωρίζει κανείς τα τοπωνύμια και τις τοποθεσίες μετά τις πλούσιες περιγραφές της ιστορίας!

Το τρίτο βιβλίο του Δημήτρη και αυτό που με κέρδισε περισσότερο από τα τρία, όσο κι αν αγαπώ τα Πικρά Κεράσια. Κάτι η αστυνομική υπόθεση (που είναι το αγαπημένο μου είδος), κάτι τα παραμύθια που παρεμβάλονται και σε κάνουν να ψάχνεις την σύνδεση με την βασική υπόθεση, κάτι το γράψιμο που δεν κουράζει και τέλος η Σκύρος και τα περισσότερα μέρη του νησιού όπου έχω ήδη πάει, συνθέτουν ένα μείγμα που δεν μου επέτρεψε να αφήσω το βιβλίο πριν δω την λύση του μυστηρίου. Ευχαριστίες τόσο στον φίλο Δημήτρη για ένα τόσο ωραίο βιβλίο, όσο και στις Kermit και Luz-de-Luna για το ρινγκ, αν και διάβασα το προσωπικό μου αντίτυπο.

Τα πρόσωπα, όπως και στα άλλα δύο βιβλία του ιδίου συγγραφέα, σκιαγραφώνται έντονα και κρύβουν δράματα. Η Καλλιώ σημαδεμένη από γέννα και απορριφθήσα από την υπόλοιπη κοινωνία ακόμα και από τους γονείς της έχει μόνο την γιαγιά της. Ο Ηλίας ένας βοριοηπειρώτης που κάνει όλων των ειδών τις δουλειές όχι όμως από άκρως βιοποριστικό λόγο, αλλά γιατί δεν θέλει να έχει μόνιμη δουλειά (τί ρυξικέλευθη ιδέα για την ελληνική κοινωνία που μέχρι πρότινος ήθελε να βολευτεί στο δημόσιο), επίσης σχετικώς περιθωριοποιημένος καθώς δεν είναι Έλληνας. Γνωρίζονται όταν τα πρόσωπα είναι καλυμμένα στο πανηγύρι της Αποκριάς ως Κορέλα και Γέρος αντίστοιχα, και τότε οι στιγματισμοί της κοινωνίας δεν έχουν θέση μεταξύ τους. Από την άλλη μεριά ένα ακόμα ζευγάρι: ο αστυνόμος Ψαθάς και ο Κορνήλιος. Ο ένας παλαίμαχος στην υπηρεσία και "σοφός" και ο άλλος ευαίσθητος (υπερβολικά) και ενθουσιώδης νεαρός. Ο πρώτος μπαίνει στην θέση του "πατέρα" για τον νεαρό Κορνήλιο και προσπαθεί να τον σώσει από τις κακοτοπιές της ζωής. Ο Ψαθάς είναι επίσης ευαίσθητος άνθρωπος, μόνο που οι άλλοι δεν το ξέρουν. Το ξέρει μόνο ένα μικρό μαύρο βιβλιαράκι που στέκει δίπλα και πίσω από το αστυνομικό μπλοκάκι. Τέλος ο παπάς και η δασκάλα η Φραντσέζα. Ο καθένας στον σκοπό που του έταξε η ζωή, ή μήπως όχι. Επίσης η γιαγιά που στωϊκώς νοιάζεται το κορίτσι που οι γονείς δεν αγαπούν.

Συγχαρητήρια Δημήτρη μου και περιμένω το επόμενο βιβλίο. Το μόνο αρνητικό σχόλιο που έχω αφορά την έκδοση. Κάπου το πήρε το μάτι μου και στα σχόλια του pengman. Επειδή παράλληλα διαβάζω και βιβλία ξένων εκδοτικών οίκων, ή παλιών ελληνικών (Εκδόσεις Εστία ή Bell), εντάξει μεγαλώνουμε όλοι το καταλαβαίνω, αλλά δεν έχουμε ακόμα τόση πρεσβιωπεία ώστε να χρειαζόμαστε τόσο τεράστια γράμματα. Το πραγματικό μέγεθος του βιβλίου θα ήταν μισό με κανονική γραμματοσειρά. Η τιμή εξαρτάται από το βάρος και τον όγκο του βιβλίου; Λίγο μικρότερη γραμματοσειρά θα βόλευε προσωπικά εμένα περισσότερο.

Εγώ είχα τη χαρά και την τιμή να παραλάβω το δικό μου αντίτυπο πριν την κανονική κυκλοφορία του βιβλίου επειδή ήμουν μια από τις νικήτριες του φανταστρουμφικού "My Bloody Valentine’s Day Release Challenge 7". Μόλις γύρισα από το 7ο Εκστρατευτικό Συνέδριο Βόλου το ξεκίνησα και όπως και με τα δύο προηγούμενα το είχα διαβάσει μέσα σε 2 μέρες.



Την Τρίτη που μας πέρασε, είχαμε την χαρά να έχουμε τον Karjim στη Θεσσαλονίκη, στην παρουσίαση του βιβλίου και έτσι ήταν πολύ επίκαιρο το "Αλάτι Κόκκινο" για εμένα αλλά και για όλους όσους είμασταν στην παρουσίαση.



Για το βιβλίο έχω να πω αρχικά πως αγάπησα όλα τα παραμύθια της ειρήνης. Συζητώντας τα με τους υπόλοιπους όσο περιμέναμε να αρχίσει η παρουσίαση συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν περιεχόμενα για να μπορώ να τα εντοπίσω εύκολα και να πω "Αααα ναι και αυτό" αλλά δεν πειράζει. Θα τα ήθελα και μόνα τους σε ξεχωριστή έκδοση ή θα ήθελα ο karjim να ξαναγράψει παραμύθια στο επόμενο βιβλίο του.



Για το υπόλοιπο βιβλίο είχα κάποιες ενστάσεις όπως και με τα "Αμαρτωλά Θαύματα" αλλά όλες έχουν να κάνουν με εμένα και με τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα. Κατά τα άλλα είναι ένα πολύ καλοκαιρινό βιβλίο, που σε ταξιδεύει στη Σκύρο και όταν το έκλεισα θα ήθελα να έχω έτοιμο το βαλιτσάκι για το 8ο Συνέδριο και να φύγω για εκεί. Τώρα θα πρέπει να περιμένω να έρθει ο Ιούνης :(.



Χαίρομαι που μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω εδώ τις σκέψεις μου και να ανεβάσω και τις φωτογραφίες από την παρουσίαση και ελπίζω όλοι εμείς που έχουμε δικό μας αντίτυπο να μην μπερδέψουμε όσους περιμένουν το κανονικό ring. Ευχαριστώ Kermit60 που με πρόσθεσε και Luz-de-Luna που μου έστειλε το BCID.

Ηρθε και στα δικα μου χερια! Hooray! Περμενω πως και πως το ΣΚ να πεσω με τα μουτρα!
Ευχαριστω Luz που το εστειλες τοσο μακρυα και για ολα τα συνοδευτικα του!

Λοιπον εγω τελειωσα το βιβλίο χθες.

Γενικά μου άρεσε. Αν και το αστυνομικό μυθιστόρημα δεν ειναι και αυτό που λεμε η πρώτη μου επιλογή οταν σκέφτομαι τι θέλω να διαβασω δεν μπορούσα να πω οχι στο βιβλίο που εγραψε ο Δημήτρης και μαλιστα που μιλάει για την Σκυρο, που τόσο περιμένω να επισκεφτώ στο επόμενο συνέδριο.

Τα παραμυθια ήταν λίγο αγρια για τα γούστα μου. Παραμυθια για μεγάλους σιγουρα. Αλλα ηταν στρατηγικά τοποθετημενα για να αυξάνουν την ένταση.

Θα προτιμούσα ένα πιο λεπτομερη χάρτη της Σκύρου στην αρχη του βιβλίου ώστε να κάνω την νοητη σύνδεση του κειμένου με τον χαρτη. Νομιζω ηταν λιγο μικρός και δεν ανεφερε όλες τις περιοχες. Κατέφυγα στο google maps...

Κουφαθηκα λιγο με την περιγραφη των μαλλιών της έφηβης κόρης. Αυτη τη στιγμη που μιλαμε εχω και εγω ασύμμετρο κούρεμα και μαλιστα σκεφτομουν καιρο τωρα μια μωβ τουφα.

Επισης μου αρεσε το μεταφυσικο στοιχειο του όλου πραγματος. Το βιβλίο πήγαινε απο τη λογικη στο μεταφυσικο καθολη την εκταση του με τα παραμυθια να παρεμβάλονται αλλα στο τέλος όλο αυτο κορυφωθηκε. Ναι, πολυ μου αρεσε αυτο....

Καποια στιγμη καπου προς το τέλος το εχασα λιγο με τα πολλα μαυρα μπλοκακια που αλλαζαν θεση και χερια, αλλα μπορει να ηταν γιατι ηταν 3 το πρωι και εγω ακομα διαβαζα....

Γενικα το αγαπημενο μου απο τα 3 so far νομιζω οτι είναι τα Πικρά Κεράσια, αλλα ίσως κυρίως για προσωπκούς λόγους.

Πανως μέσα στο καταχειμωνο με έκανε να σκεφτομαι ακρογιαλιες και μπάνια στη θάλασσα και διακοπές στη Σκύρο. Νομίζω έκανε πολύ καλό στον τουρισμό του νησιού. Ακόμα και χωρίς το συνέδριο θα ηθελά μόνο και μόνο από το βιβλίο να πάω στα μέρη και να τα δώ από κοντά.

Σε ευχαριστώ Δημήτρη για αυτό το ταξίδι στο νησί σου. Ελπίζω να μπορέσω να έρθω στο συνέδριο και να το δώ από κοντά.

Το βιβλίο θα περαστεί στον επόμενο αναγνώστη το συντομότερο!

Είμαι πολύ ευτυχισμένη που παρέλαβα το βιβλίο συστημένο από τη sofiathereader,η οποία μου το έστειλε από το Ηνωμένο Βασίλειο! Ποτέ δεν είχα παραλάβει στη ζωή μου δεματάκι με αυτοκόλλητο την Queen Elizabeth!!
Θα φύγει άμεσα για τον επόμενο αναγνώστη!
Ευχαριστώ πολύ!!

Το κακό με το βιβλίο είναι οτι δεν ξέρεις τι σου αρέσει περισσότερο: η ιστορία ή τα παραμύθια της Ειρήνης! Όμορφη πλοκή - από εκείνες που γίνονται σημεία και τέρατα αλλά κανείς δεν φταίει και αυτό τα κάνει όλα πιο τραγικά. Χιούμορ διάχυτο ("ποια είναι αυτή η Εφη Ζαρατούστρα", ακόμα γελάω!) και καθαρά σκιαγραφημένοι χαρακτήρες. Συγχαρητήρια! :)

Δευτέρα φεύγει στον επόμενο!

Όταν τελείωσα το βιβλίο μού ήρθε στο μυαλό εκείνη η φράση του Ελύτη που λέει "Η Ποίηση αρχίζει εκεί που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος."
Διάβασα το βιβλίο με σταθερό ρυθμό ανάγνωσης και στο τέλος με άφησε με την γεύση του τίτλου, αυτή της αλμύρας.
Δεν θα το κατατάξω στα αστυνομικά, διότι η αστυνομική πλοκή είναι η πρόφαση για την ιστορία.
Αυτό που σκέφτομαι είναι οτι ο Δημήτρης ήρθε σε ρήξη με την φράση του Ελύτη και έφερε την ποίηση μέσα στον θάνατο ή και τον έκανε ποιητικό. Ο θάνατος της Καλιώς ήταν ποιητικός. Ο αστυνόμος Ψαθάς ελπίζω να εμφανιστεί σε κάποιο επόμενο βιβλίο έχοντας αφήσει πίσω του το εξωτερικό μαύρο σημειωματάριο και κρατώντας μόνο το εσωτερικό.
Επίσης, μπορούμε να καταργήσουμε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για την Σκύρο και να κάνουμε το βιβλίο ταξιδιωτικό οδηγό.
Χαίρομαι για την ευκαιρία που είχα να διαβάσω το "Αλάτι Κόκκινο".
Το βιβλίο ετοιμάζεται για να παραδωθεί στον επόμενο!

Πήρα το βιβλίο από τη συνάντηση του Μαρτίου. Συνεννοηθήκαμε με την Kermit να κάνει μια μικρή στάση σ' εμένα και την Katerina21 πριν φύγει από την Αθήνα για τους επόμενους αναγνώστες του.

Το διάβασα απνευστί και μου άρεσε πολύ. Πράγματι, η έμφασή του δεν είναι τόσο στην αστυνομική του πλευρά, υμνεί το νησί της Σκύρου, είναι γεμάτο ελληνικό χρώμα και καλοκαίρι και, το σημαντικότερο, δίνει αρκετά έντονα και την καλή πλευρά των ανθρώπων. Αλλά όλα αυτά τα στοιχεία όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν την πλοκή και την ατμόσφαιρα, αλλά την ενισχύουν και τη δένουν κι αυτό για μένα είναι η μεγαλύτερη αρετή του. Είναι πλούσιο σε υπόθεση, χαρακτήρες, περιγραφές, ουσιαστικές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά και με ωραία γλώσσα.

Ο βασικός μου προβληματισμός (πέρα από δυο τρία σημεία που μου φάνηκαν λίγο αδύναμα, όπως το θέμα της μη αντιληπτής εγκυμοσύνης) αφορά τα παραμύθια της Ειρήνης. Αφενός πολύ σκοτεινά και σκληρά, αφετέρου τόσο δυνατά στη γλώσσα και στο περιεχόμενο, ώστε παρά τους δισταγμούς μου μάλλον προτιμώ που υπήρχαν, παρόλο που πραγματικά μου φάνηκε λες και προέρχονταν από τελείως άλλο βιβλίο. Μου άρεσε το σχετικό σχόλιο του pengman (όπως και όλη του η εξαιρετική κριτική οφείλω να πω!). Αλλά προσωπικά θα προτιμούσα έναν λίγο πιο εμφανή συσχετισμό με την κυρίως ιστορία, οι συμβολισμοί να παρέπεμπαν πιο άμεσα σε στοιχεία της ιστορίας. Αλλά ίσως απλά να μην τα έπιασα εντελώς... :-)

Γι' αυτό το λόγο, αλλά και για όλους τους παραπάνω, θα φροντίσω σύντομα να αποκτήσω το δικό μου αντίτυπο. Τα βιβλία που μου αρέσουν πραγματικά χαίρομαι να τα διαβάζω πολλές φορές. Σας ευχαριστώ θερμά που με συμπεριλάβατε στο ring, ώστε να μοιραστώ κι εγώ την εμπειρία μου μαζί με όλους τους υπόλοιπους αναγνώστες.

Χέρι με χέρι σήμερα, στην Katerina21. Καλοδιάβαστο!

Μου το έδωσε η Merolia σήμερα στο Μετρό Κατεχάκη που είχαμε ραντεβού (σκαστή απ' το γραφείο για να παραλάβω το βιβλίο). Merolia σε ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να μου το φέρεις. Ξεκίνησα διάβασμα.

Το διάβασα μέσα σε 3 απογεύματα. Είχα σκάσει από περιέργεια για το δολοφόνο. Το μυαλό μου δεν πήγαινε πουθενά. Εκπληξη.....
Πολύ καλογραμμένο με απλή και κατανοητή γραφή που σε αρκετά σημεία γινόταν διασκεδαστική. Οι τοπικοί διάλογοι μου εξίταραν τη φαντασία γιατί καταλάβαινα τα μισά και τα άλλα μισά προσπαθούσα να τα μαντέψω.
Οι κεντρικοί ήρωες της ιστορίας (Καλλιώ και Ηλίας) τραγικοί αλλά δοσμένοι με ανάλαφρη διάθεση- παιδιά ενός κατώτερου Θεού- κατάφεραν να αγαπηθούν έστω και μ' αυτόν τον τρόπο κι αυτό με συγκίνησε πολύ.
Στη μικρή κοινωνία του νησιού μπλέκονται αρμονικά τα παραμύθια με την πραγματικότητά και τελικά δεν ξέρεις που ξεκινά το ένα και που τελειώνει το άλλο.
Ομορφα δοσμένες οι περιγραφές της Σκύρου, με ταξίδεψαν και μου κέντρισαν το ενδιαφέρον να γνωρίσω το νησί από κοντά (άλλοστε έχω δηλώσει συμμετοχή για το θαλασσινό συνέδριο).
Μπράβο στο συγγραφέα - που έχω την τύχη να τον γνωρίζω και προσωπικά- για το υπέροχο μυθιστόρημα που έγραψε, για την απλότητα της γραφής, τις μεστές περιγραφές του περιβάλλοντος και των ηρώων του, τα ήθη κι έθιμα της Σκύρου, τις περίεργες τοπικές διαλέκτους (μ' αρέσουν πολύ γιατί είμαι κι εγώ από χωριό), την αστυνομική πλοκή και τα παραμύθια που παρεμβάλονται ευχάριστα σε όλο το σκηνικό.
Δημήτρη συγχαρητήρια και περιμένω με αγωνία το επόμενο βιβλίο σου. Α... έχω δοκιμάσει και την ζαχαροπλαστική σου και ομολογώ ότι μου άρεσε πολύ.

Το βιβλίο ταξιδεύει για Θεσσαλονίκη για να βρει την επόμενη αναγνώστριά του.

Παρέλαβα σήμερα το συστημένο από την Katerina21 και είμαι πολύ συγκινημένη!

Καταρχήν ευχαριστώ πολύ kermit60 για το ring!

Μου άρεσε πάρα πολύ αν και το ξεκίνησα με σκεπτικισμό... Συνήθως, όταν διαβάζω ενθουσιώδεις κριτικές ή σχόλια αναγνωστών απογοητεύομαι και στην καλύτερη περίπτωση απλά δεν ανταποκρίνεται στις προσδοκίες μου. Επίσης, αν και η ιστορία ξεκινάει με θάνατο που μοιάζει με φονικό, δεν αφέθηκα να με παρασύρει, συνεχισα να είμαι συγκρατημένη.

Ώσπου, χωρίς να το καταλάβω κόλλησα!

// Σαν αστυνομική υπόθεση με ξάφνιασε που προέκυπταν συνεχώς νέα στοιχεία που δεν τα είχα καν υποψιαστεί, μου άρεσε πολύ το δίδυμο Ψαθάς-Καλαμαράκης και η στερεότυπη περιγραφή της τοπικής αστυνομίας.
// Σαν ψυχογράφημα μου άρεσαν οι περιγραφές των χαρακτήρων και των παθών τους, του νησιού, της κουλτούρας και η άμεση γραφή στην τοπική διάλεκτο.
// Σαν παραμύθι νομίζω αποθέωσε όλη την ιστορία! Τα παραμύθια της
Ειρήνης όλα εξαιρετικά, οι προλήψεις, οι δεισιδαιμονίες (ακόμα και το έθιμο της αποκριάς) δημιουργούν ένα μυστικιστικό κλίμα που σε τραβάει από τα εγκόσμια.

Οι διάλογοι είναι άμεσοι και πολύ έξυπνοι ("-κύριε Δημητρόπουλε...-Αλέκο... -κύριε Δημηρόπουλε... -Αλέκο...", σελ.229, εδώ γέλασα πολύ!!!!!) και ελαφραίνουν την ανάγνωση, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε δεν ήταν τόσο το στυλ γραφής. Είναι υπέροχη η σύνδεση που έχει γίνει μεταξύ των ρεαλιστικών καταστάσεων (που μπορεί να είναι καθημερινές, βαρετές, ανόητες, ή και βίαιες, τραγικές, λυπηρές) και του φανταστικού κόσμου.

Επίσης, νομίζω ότι η ουσία όλης της ιστορίας αποκαλύπτεται από την Ειρήνη: "Ίσως καμιά φορά, όταν βλέπεις ότι δεν πρόσφερες τίποτα στη ζωή με τη ζωή σου, ελπίζεις πάντα σ’ έναν εμνευσμένο θάνατο. Μπορεί αυτό να είναι το κατόρθωμά σου στη ζωή τελικά.", σελ. 198.

Συγχαρητήρια στον Δημήτρη και ελπίζω να διαβάσω πολλές ακόμα ιστορίες του!

Το βιβλίο σύντομα θα ταξιδέψει στον επόμενο αναγνώστη!!!

'Εφθασε η σειρά μου. Ευχαριστώ Kermit60 για το ρινγκ, και eleftherita που έστειλες το βιβλίο!