Manon Uphoff schreef 'De vanger' aanvankelijk als kort verhaal (opgenomen in 'De fluwelen machine') en als scenario voor een VPRO-televisiefilm. Ze werkte dat uit tot deze mooi uitgevoerde novelle. Het omslag, met een appel waaruit een hap genomen is, biedt een duidelijke associatie, zeker voor wie Uphoffs werk enigszins kent: verboden (liefdes)vruchten waarvan gesnoept wordt en het noodlot ligt om de hoek. Een jonge vrouw die haar dominante vader tot zijn dood verzorgd heeft, is alleen achtergebleven in het ouderlijk huis. Het testament bepaalt dat zij dat erft, onder voorwaarde dat ze het renoveert. Haar vijf broers houden op afstand veel invloed. Ze huurt een timmerman en beide naamloos blijvende eenzame zielen klampen zich aan elkaar vast 'met een haast die anderen zorg zou hebben gebaard'. Ze trekken zich vrijwel terug uit de wereld. Onvermijdelijk ontstaan barstjes in de relatie. Een kind brengt hoop op harmonie en geluk. Maar het noodlot slaat toe, de flaptekst geeft al weg in welke vorm. Uphoff (1962) schrijft zeer beeldend, in korte scènes en beknopte zinnen. De gebeurtenissen zijn (melo)dramatisch, de taal is dat niet. Een mooi boekje.

Achtergelaten in de trein (niet uitgelezen..).

Ik heb het boek gevonden in de trein van Elst naar Den Bosch. Ik ben het nu aan het lezen en laat het weer achter in de trein