Κάθε ζωή έχει μια αλυσίδα από τυχαίες διασταυρώσεις, ζωές που για λίγο περπατάνε πλάι σε άλλες ζωές επειδή αυτός ο κόσμος είναι μικρός και μας αναγκάζει ν΄ ανασαίνουμε δίπλα δίπλα.

Ο Ορέστης, η Φανή, ο Δημήτρης, ο Άκος, ο Φώτης και η Άννα ζουν στην ευθραυστότητα της νεότητας και τη ρευστότητα ενός κόσμου που δεν ευημερεί. Έξι ήρωες μυθιστορηματικοί όσο και αληθινοί προσπαθούν να ισορροπήσουν μέσα στην απαράβατη τάξη του κόσμου με μοναδική βεβαιότητα τη βαρύτητα και το θάνατο. Οι προσωπικές τους ιστορίες συνδέονται σαν θραύσματα για να κατασκευάσουν ένα παζλ σε αποχρώσεις του θρίλερ.
Μια ιστορία που αναπτύσσεται σαν σπείρα με κέντρο της την Άννα και τη μυστηριώδη εξαφάνισή της. Οι χρονικές εναλλαγές αποτυπώνονται στις σελίδες σαν ένα παιχνίδι μεταξύ μνήμης και λήθης, σαν ένας ανοιχτός διάλογος με την απώλεια, καθώς οι ζωές των ηρώων διασταυρώνονται σε μια περίεργη διαδρομή χωρίς αρχή και τέλος. Σε ένα ολόκληρο σύμπαν που εμπερικλείει τον μικρόκοσμο όλων συνωστίζονται πρόσωπα, στιγμές, καταγραφές, ενδοσκοπήσεις, ευρήματα αλλά και δύσκολα ερωτήματα. Τελικά, μια αναπνοή λιγότερη, ένα βήμα ή ο έρωτας αλλάζουν το βάρος του κόσμου;

Πιστεύω πολύ σαν συγγραφέα τη φίλη μου τη Μαρία Ξυλούρη. Όχι επειδή είναι φίλη μου, ούτε επειδή προτάθηκε για βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου με το πρώτο της βιβλίο το "Rewind" , ούτε επειδή έχει κερδίσει υποτροφία νέων συγγραφέων. Την πιστεύω γιατί και στα δύο βιβλία της που έχω διαβάσει η γραφή έχει δύναμη, οι λέξεις βρίσκουν στόχο, ο λόγος είναι σαν μαχαίρι που κόβει το βούτυρο. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια (δηλαδή μάλλον με πολλή προσπάθεια) η Μαρία γράφει απίστευτα απλά και δυνατά. Η χαρά του αναγνώστη. Που σκαλώσαμε τώρα σ' αυτό το βιβλίο;

Προσοχή spoilers!
Το βιβλίο αυτό έχει ιδιαίτερη δομή. Οι ιστορίες έξι ηρώων ξεκινούν από το σήμερα πηγαίνοντας προς τα πίσω χρονικά, διαπλέκονται στην αρχή επιφανειακά μέχρι το κέντρο του βιβλίου (τις γκρι σελίδες) όπου η εξαφάνιση της Άννας - μίας εκ των έξι ηρώων - θα αποτελέσει στην ουσία την αρχή, το κέντρο και την αφετηρια όλων. Μετά από αυτό το σημείο οι ιστροίες εξελίσσονται πάλι προς τα μπροστά για να ξαναφτάσουν στο σήμερα , με άλλο μάτι πια . Ενδιαφέρουσα αυτή η ιδιαίτερη δομή αλλά νομίζω ότι αυτός είναι και ο μόνος λόγος που τη δικαιολογεί. Και εξηγούμαι: Αυτή η δομή δεν προσφέρει στη ροή του βιβλίου. Μέχρι τη μέση περίπου ο αναγνώστης χάνεται με τις χωριστές και από διαφορετικές χρονικές περιόδους ιστορίες και δεν καταλαβαίνει καλά καλά τι γίνεται. Και νομίζω ότι εάν εγώ δυσκολεύτηκα τόσο, ο μέσος αναγνώστης , που διαβάζει λιγότερο από εμένα, θα δυσκολευτεί ακόμα περισσότερο. Το βιβλίο μάλιστα είναι στην ουσία του σπονδυλωτό, αφού καλύπτει ιστορίες έξι διαφορετικών προσώπων με σημείο εκκίνησης την εξαφάνιση της Άννας. Εκ των ηρώων δε η Φανή έχει και ως προσωπικό παρελθόν το προηγούμενο βιβλίο το Rewind. Και ερωτώ: Γιατί αυτή η πολυδιάσπαση στα πρόσωπα και τις ιστορίες; Πόσα διαφορετικά πράγματα ήθελε να πει με την ιστορία του καθενός. Εδώ έρχεται η σοβαρή μου ένσταση: Ελάχιστα. Εάν εξαιρέσεις τον Σκεύο - Άκο που κουβαλάει πιο έντονα από τους άλλους ένα ενοχικό παρελθόν, όλοι οι άλλοι παραπαίουν στην απώλεια και το θάνατο . Όλες σχεδόν οι γυναίκες του βιβλίου φεύγουν, αυτοκτονούν ή εξαφανίζονται: Η Άννα, η Ράνια, η Γιώτα, η μάνα της Φανής. Ο Δημήτρης επίσης αυτοκτονεί. Όλοι παλεύουν με τον εαυτό τους , τη μνήμη τους, τις τύψεις τους και τις απώλειές τους. Τόση μαυρίλα σε ένα βιβλίο μαζεμένη και μάλιστα στην ίδια παρέα νέων ανθρώπων όχι μόνο δεν αντέχεται αλλά δεν υπάρχει κιόλας. Το "πως τελειώνει ο κόσμος" εδώ χάνει τη ρεαλιστικότητά του ίσως και γιατί στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία που βγήκε, οι άνθρωποι έχουν πολύ πιο απτά, πρακτικά και ρελιστικά προβλήματα να λύσουν. Στις μέρες μας οι άνθρωποι αυτοκτονούν γιατί δεν έχουν ελπίδα και προοπτική να ζήσουν και όχι γιατί δεν αντέχουν την απώλεια και το βάρος του παρελθόντος. Το μέλλον είναι το πρόβλημα πια.
Ξέρω ότι η Μαρία και λόγω χαρακτήρα δε θα μπορούσε να γράψει ένα "ελαφρύ" βιβλίο. Ξέρω ότι τα βιβλία της θα κουβαλάνε μία μαυρίλα πάντα . Η ένστασή μου είναι ότι εδώ μου μοιάζει να γίνεται επίτηδες. Μου φαίνεται σαν ένα βιβλίο που έχει γραφτεί για λίγους και "ειδικούς", αγνοώντας τον μέσο αναγνώστη. Σαν να μην του απευθύνεται καθόλου. Και αυτό μπορεί να γίνει μία επικίνδυνη μανιέρα για τη Μαρία. Κυρίως γιατί, όταν κάποιος έχει τέτοιο ταλέντο γραφής δε χρειάζεται να κάνει κάτι ιδιαίτερο να το αποδείξει. Keep it simple . Η δύναμη του θανάτου και της απώλειας δεν είναι μεγαλύτερη από τη δύναμη της πένας σου Μαρία. Μην υποτάσσεσαι. Εύχομαι ειλικρινά να είναι όλα τα παραπάνω μόνο δική μου άποψη και το βιβλίο να αγαπηθεί σφοδρά. Στη συγγραφέα εξάλλου αξίζει η λογοτεχνική αναγνώριση. Καλή συνέχεια!