Door de auteur gedoneerd t.b.v. bookcrossing! Wow, wat mooie geste. Nadat het boek door mij gelezen is, zal het als Ring boek rond gaan. Het is een bijzonder boek, ik wil het doorgeven in een mooi koffertje. Misschien dat de overige Ring lezers iets in het boek willen schrijven. We zullen dit boek koesteren en er heel zuinig mee omgaan!‘Weggerukt uit het leven...’ Zo begon Tim Overdiek de overlijdensadvertentie voor zijn vrouw Jennifer Nolan, moeder van hun twee jonge kinderen. Een motoragent reed haar op 22 oktober 2009 omver toen ze een zebrapad overstak. Daags erop bezweek ze aan haar verwondingen.
Een week later startte de weduwnaar zijn dagboek. Over pijn, over verdriet, maar vooral over liefde. Tranen van liefde is het ontroerende, soms schokkende, soms radeloze verslag van een jaar van rouw. Overdiek beschrijft de doffe pijn van de eerste momenten, het continue vallen en opstaan, en de wanhoop die hem en zijn zoons vaak onverwacht overvalt. Maar het boek kent ook vrolijke momenten, als Overdiek en zijn zoons hun ontreddering weten weg te lachen of hilarische herinneringen ophalen aan hun onvergetelijke vrouw en moeder.
Tranen van liefde is een schitterend, overtuigend boek over verslagenheid en herstel, over eenzaamheid en geborgenheid, over woede, haat, maar ook vergiffenis, en over de hechte band die het gezin helpt om het grote verlies te verwerken.

Tim Overdiek (1965) woonde met zijn gezin in New York, Washington dc en Londen voordat hij in de zomer van 2008 in Amsterdam neerstreek. Hij was adjunct-hoofdredacteur bij nos Nieuws en is per 1 januari 2011 presentator van het nos Radio 1 Journaal.

Recensie Tranen van Liefde door Tim Overdiek door Dutch Fire Bird (Simone)

Kun je teveel van iemands leven te weten komen? Ja, dat kan, zo weet ik nu.
De openhartigheid van de auteur van Tranen van Liefde overvalt me, verward en roept vragen en ja, ook wat tegenzin bij mij op.

Eerst het positieve: dit boek laat je niet makkelijk los, het ontroert, kruipt diep bij je naar binnen en sponsort de verkoop van zakdoeken, tissues en keukenpapier. Laat vooral duidelijk zijn: ja, Tim Overdiek kan schrijven, en goed ook.

Het was natuurlijk ook in en in triest. In de eerste plaats voor Jennifer Nolan zelf. Komt een vrouw bij het zebrapad, en gaat dood door fouten van anderen. Veel te jong. Zoveel plannen, talenten, liefde voor haar omgeving. In één keer weg. Daar blijf je dan als man achter, in het sjieke Amsterdam Zuid, met twee kinderen, een hond en bakken met verdriet. Zo'n verdriet als Overdiek meemaakte met zijn gezin, verdient uiteraard niet anders dan compassie. En wat is het goed te lezen dat een jaar van rouw ook een jaar van geluk kan worden, in de zin van doorleefde, gedeelde en achtergelaten smart.

Tijdens het lezen overvalt mij toch regelmatig het gevoel een voyeur te zijn, gezien de soms schaamteloos lijkende openhartigheid van Overdiek. Het
is natuurlijk zijn beeld, zijn waarheid. Het boek bestaat uit twee delen. Het eerste deel is het dagboek, het eigenlijke verhaal dus. Het leest goed weg. Het tweede deel bevat aantekeningen die in een tijdslijn schetsen van het ongeluk, het ziekenhuisverblijf en de tijd daarna. Is dat interessant voor de lezer is mijn vraag en in hoeverre is het mogelijk in zulke hectische omstandigheden tot op de minuut dingen te noteren en later dat nog tot in detail te herinneren? Het tweede deel bestaat uit een lijst van data en tijdsaanduidingen, een tijdslijn van gebeurtenissen, deze had voor mij geen toegevoegde waarde.

Verwarring alom dus bij het lezen van zoveel persoonlijke belevingen, het verhaal past dan ook prima in de huidige tijd, waarin de emotiecultuur heerst. Bij het lezen van al die zaken bekroop me het gevoel in een mix van sociale media in het kwadraat te zijn beland. Wat moet ik met al die dingen? Waarom niet geschreven over wandelen in een park, waarom moet naam en toenaam van het park genoemd worden? Waarom spreken de kinderen Engels als ze in Nederland opgroeien?

De wereld van Amsterdam Zuid is een leven apart. Het boek geeft duidelijk inzicht in die toch soms wel beperkte wereld. Hoe zou het boek geschreven zijn als een van de kinderen bijvoorbeeld op een vmbo school had gezeten? Ik tref in het boek een stille verwijzing naar het beeld van een gezin, dat niet altijd gelukkig was. Man en vrouw, in hoeverre leefden zij van elkaar vervreemd? Dat gegeven wordt niet verder uitgewerkt, hoeft ook niet.

De harmonie van hoe het was zoals tentoongesteld in dit boek roept een behoorlijk 'happy family' gevoel bij mij op, zeker met de in mijn beleving vrij snelle entree van C. Het past allemaal zo mooi in het plaatje. Maar goed, dat was te verwachten, een niet met een minderwaardigheidscomplex behepte semi bekende Nederlander als Tim Overdiek is zoals te verwachten valt in trek, zeker gezien het vrouwen van alleenstaande vrouwen overschot in dit land.

Is publicatie van dit boek een poging de kinderen van...met vermelding van bijvoorbeeld hun volledige echte namen, als het ware al in de markt te zetten, voor later? O ja, jij bent het kind van die en die. De columniste die de dagelijkse beslommeringen van haar kat voor het weekblad beschrijft. Het verlangen naar identificatie, als de huisvrouw op haar weekbladleest wanneer ze op de bank thee drinkt, voor het aardappel schillen.

Het is een boek, de moeite waard om te lezen voor hen die troost behoeven. Tranen van Liefde is ondanks het overschrijden van mijn irritatie grens, het zeker waard mijn eerste Ring boek te worden. . De auteur is via [email protected] overigens direct benaderbaar. Hij liet n.a.v. bovenstaande recensie weten te hopen dat er een interessante discussie zal ontstaan. Op bovengenoemde kritiek ging hij echter niet in, jammer. Veel leesplezier met het boek

Tot mijn verrassing leverde gisteren een mijnheer van DHL dit boek af bij huize CC. Ik ga het binnenkort lezen, maar er zijn nog een paar boeken die voorgaan, nl twee eerdere ringboeken...

maar het is dus in elk geval veilig aangekomen in Alfabetstad.

EDIT september 2013: Dit boek is per ongeluk op een verkeerde stapel terecht gekomen en daarom ontsnapt aan mijn aandacht. Geheel tegen de ringetiquette in, is het blijven liggen. Gelukkig wilde Zazoetje het graag lezen en heb ik het snel aan de vergetelheid kunnen ontrukken. Excuses aan de ringleidster en aan allen die na mij in de ring volgen voor de vertraging...!

Vandaag ontvangen! Bedankt voor het sturen creativechaos! Fijn dat dit boek zijn reis mag vervolgen!

Edit: lijstje met lezers voor het vervolg van de ring:
* Oehoeboeroe
* Bookguide
* monalisaa
* saskia74
* Enitnaj

Zo'n groot verlies dat wens je niemand toe, zeker kinderen niet. Het is ieders grootste angst, één van je naasten te verliezen. Je kunt niet geloven, dat je op een gegeven moment toch het leven weer oppakt en verder gaat. Wat heeft Tim dat fantastisch gedaan, respect! En het op deze manier neer te zetten en met ons lezers te delen. Ik wens hem en de kinderen veel geluk. En dank voor het doneren, en DutchFireBird voor het ringen.

Het boek vervolgt zijn reis nu naar oehoeboeroe.

lag vandaag bij thuiskomst in de brievenbus. Ik ga er meteen aan beginnen en als de ringstarter het goed vindt, geef ik het zaterdag door aan Enitnaj. Die is nog niet aan de buurt, maar zoals het er nu uitziet, zie ik haar volgende week. Scheelt weer portokosten :-)

heftig en verschrikkelijk. Het zal je gebeuren zo je geliefde, de moeder van je kinderen, te verliezen. Ook ik vond het soms te openhartig, er staan dingen in die ik liever niet geweten had, maar ja, blijkbaar wilde tim die wel kwijt. Er staan vooral dingen in die ik wel wilde weten, met name de liefde van dit gezin. Wat hebben ze het zwaar en wat doen ze hun best met elkaar (tim voorop).

vandaag zie ik Enitnaj, dus geef 'tranen van liefde' aan haar door. Ze was nog niet aan de beurt, maar ik heb niet gehoord dat er bezwaar was tegen deze voorkruiperij (overigens niet door haar maar door mij gepleegd).

Verrassend! Vandaag kreeg ik dit boek van oehoeboeroe, tijdens een zeer gezellig samenzijn. Ik ben nog in een ringboek bezig, dus het mag nog even op de stapel!

Uitgelezen!
Indrukwekkend verhaal, zeer persoonlijk (soms bijna ongemakkelijk persoonlijk).
Ik zie Saskia74 op het lijstje staan en aangezien de ringvolgorde toch al niet meer klopt, ga ik haar nu vragen of ze het boek wil lezen.

Oooooh...duizend excuses. Dit boek ligt nog hier terwijl ik dacht dat het al door was. Ik stop het zometeen hoogstpersoonlijk bij saskia in de bus. Sorry voor de vertraging!

Kwam net beneden en zag een enveloppe liggen op de mat, we hebben elkaar waarschijnlijk net gemist Enitnaj. Heb net een ander boek uit dus kan vandaag meteen beginnen met lezen!

08.01 wat een heftig boek, soms met tranen in de ogen zitten lezen. Het is een mooi dagboek geworden en ik vind het knap dat hij het ook heeft uitgegeven, het is heel persoonlijk, niet alleen voor hem maar ook voor de kinderen. Het boek drukt je met de neus op de feiten, je gaat 's morgens de deur uit en gaat ervan uit dat je 's avonds weer allemaal samen aan tafel zit. Maar ook de vele zaken die na het overlijden allemaal op je pad komen, alle administratie maar ook de feestdagen/ verjaardagen. Ze zijn niet meer hetzelfde als eerst.

Gisteren was ik onderweg naar school met onze zoon en vandaar weer verder naar het werk toen we langs een ongeluk kwamen, een aangereden fietser. Politie en hulpdiensten waren er al bij maar ik kreeg gewoon een rilling en was blij dat onze zoon bij mij was. Het lijkt me vreselijk om bericht te krijgen dat iemand die zo dichtbij je staat er ineens niet meer is door een ongeluk.

Bedankt dat ik mocht meelezen, inmiddels heb ik het adres van de volgende meelezer ontvangen en is het boek weer onderweg.

Het boek is verder op reis, nu naar Bookguide!

Veilig aangekomen bij mij. Na het lezen gaat het verder naar monalisaa. Dank aan DutchFireBird voor het ringen en Saskia-met-een-nummer (o ja, 74) voor het opsturen. Ik ben benieuwd wat ik er van vind.

Mooi geschreven dagboek van een jaar rouwen, verdriet, geluksmomenten, schuld, boosheid, herinnering, depressie en vrolijkheid. Tegenstrijdig en (soms te) openhartig. Geen rouwhandboek, maar een beschrijving van hoe een familie ermee omging.

"Iedereen draagt een menselijke tragedie in zich mee, de een wat heftiger dan de ander. Wie ernstig lijdt, en nog steeds onder die pijn gebukt gaat, hoeft dat niet altijd te laten zien. Wil dat vaak ook niet. Ook naar elkaar toe is dat niet nodig. Het uitwisselen van een begripvolle blik, een veelzeggende knipoog, dat is meer dan genoeg. De aanstaande weduwnaar geeft me een hand. Ik pak 'm met mijn twee handen vast en knijp er kort in. Meer hoeft niet bij lotgenoten."

Het gezin van Tim Overdiek werd compleet ontwricht toen zijn vrouw Jenn "door een noodlottig ongeval" om het leven kwam. Door zijn dagboek uit deze periode te publiceren hoopte hij - ja, wat, eigenlijk? Het geeft wel een goed beeld van hoe diep iemand kan gaan in zijn verdriet en ook hoe het niet helemaal zijn gedachten in beslag neemt. Hoe moeilijke momenten zich afwisselen met vrolijkheid en hoe verwarrend dat kan zijn. Tim Overdiek kan zeker mooi schrijven. Sommigen vinden dat hij teveel vertelt, en soms had ik het gevoel dat hij juist teveel wilde vertellen als een soort boetedoening. Ik vraag me af hoe zijn tienerzoons het nu vinden dat hij zo open over ze is geweest.

Een aantal dingen voelt niet echt. Bijvoorbeeld, Overdiek beweert dat hij makkelijker over emoties schrijft in het Engels. Als expat zelf, weet ik uit ervaring dat juist als je geëmotioneerd bent, je automatisch naar je moedertaal teruggaat net zoals het erg moeilijk is het vloeken in een vreemde taal op het goede niveau in te schatten. Juist veel Nederlanders gebruiken Engelse vloekwoorden als alledaagse woorden die in Engeland zelf zware schuttingtaal zijn. Op een gegeven moment schrijft hij dat hij het Engelse woord 'comforting' beter vindt dan het Nederlands begrip 'geborgenheid' terwijl ik het woord 'comforting' in die zin niet zou gebruiken. En dan probeert hij te pronken met zijn beheersing van het Engels door iets als 'Learn from your forgets' te schrijven en vraag me serieus af hoe goed zijn Engels eigenlijk is, want dat is geen Engels! Was dit een taalvondst van Eamonn? Een vermenging van 'learn from your mistakes' en 'forget' (het woord 'forgets' bestaat niet)? Eamonn kan ik trouwens wel op zijn humor waarderen. Wat hij waarschijnlijk minder kan waarderen is zijn vaders commentaar over hoe 'schattig' hij was in die tijd; jongens van 9 willen niet schattig gevonden worden.

Andere dingen vond ik ook irritant. Waarom zaagt hij er steeds over of de plek van zijn trouwring nog te zien is? Als het zo belangrijk voor hem is, waarom deed hij meteen zijn trouwring af? Het feit dat hij relatief snel een nieuwe vriendin vond, vind ik niet zo vreemd want hij zocht steun van een andere volwassene. Op andere momenten vind ik hem zelfzuchtig en inconsequent; nadat hij de au pair ontslagen heeft omdat ze niet weet wat de kinderen aan het doen waren terwijl ze zelf TV keek of zat te computeren, ging hij de volgende dag zelf bij iemand vrijen terwijl de kinderen alleen thuis waren! Hij vond het geen probleem de kinderen alleen naar het park te sturen en op een gegeven moment schreef hij "Staar op mijn bed naar het plafond. Geen idee wat de kinderen uitspoken." Dubbele standaard.

Wat ik vooral mis in dit boek - ironisch genoeg - is Jenn zelf. Het gaat vooral over rouwen, verdriet, verwerking (begrijpelijk genoeg), maar minder over hun herinneringen over Jenn. Centraal staat Tim: hoe geweldig hij is, hoe hij zijn best doet als alleenstaande vader, hoe verdrietig hij is, hoe hij vrouwen aantrekt. Ook natuurlijk veel over de jongens maar erg veel over Tim zelf. Opmerkelijk is dat er geen foto van Jenn is, wel van Tim. Het enige dat ik van haar weet is dat ze een goede moeder was, vertaalster en pastry chef, goed kon koken, hield van honkbal en een blauwe sjaal had. Niet veel meer dan dat.

Nog iets wat ik me afvraag is waarom er alleen gebruik werd gemaakt van de rouwtherapeut. Waarom geen online lotgenotenforum? Jammer dat er niet meer informatie was over mogelijkheid van steunorganisaties; had ook erbij gekund. Zoals Tim zelf zegt, lotgenoten hebben aan een woord genoeg. En ook expats hebben behoefte aan lotgenoten. Daarom vind ik het zo belangrijk dat de jongens nog steeds naar een internationale school gingen want toen hun moeder weggerukt werk, zaten ze nog maar kort in Nederland en Engels blijft hun eerste taal, al wonen ze in Nederland. Gelukkig dat ze ook in Amstelveen (?) woonden waar er een groot expat community beschikbaar is. Als expat spraak me dit aan:
"Wortels zijn belangrijk, maar groeien doen ze overal. Zolang de takken maar worden gekoesterd."

Om op te sommen, vond ik dit een goedgeschreven manier om een vervelend rouwproces te verwerken en voor een deel af te sluiten. Maar er zijn gemiste kansen om anderen die in hetzelfde proces zitten te helpen met informatie en advies. Misschien dat Tim Overdiek dit mee kan nemen op zijn blog www.diaryofawidower.com.

Meegenomen naar hét BookCrossing meeting van het jaar.

Dit boek is losgelaten voor de volgende BookCrossing challenges:
- The Ultimate Challenge - boeken lezen en loslaten, met bonuspunten voor een maandelijkse thema.
- Reduce Mount TBR (To Be Read) - lezen en loslaten van TBR boeken die al voor eind 2013 op de plank stonden. Mijn leesdoel is 36 boeken.
- Pages Read Challenge - een zelfgekozen aantal bladzijden lezen in 2013. Mijn doel is 15.000 blz.

Over twee dagen is de jaarlijkse bijeenkomst in Castricum alweer. Het (heftige) jaar is voorbij gevlogen en ik heb nog een tas met boeken staan van de vorige bijeekomst die nog niet gemeld zijn. Voordat ik helemaal blokkeer over de (BC)stempels die ik niet kan vinden en de achterstand die ik heb met melden ga ik de boeken die er nog liggen doorkijken. Ik ga ze allemaal melden. De boeken waar ik iets mee wil (lezen of loslaten) blijven bij mij, de rest gaat (terug/verder) naar de boekentafel van Castricum aanstaande zondag.

Ik heb het boek gevonden in de Boekspot op Hoog Catherijne (station Utrecht). Geen idee hoe het daar terecht is gekomen.
Ik wilde het boek toen het uitkwam al een keertje lezen maar toen kwam het er niet van. Nu de kans aangegrepen om het mee te nemen :-).

Mijn Himalaya aan nog te lezen boeken wordt te hoog. Met pijn in het hart laat ik een aantal boeken ongelezen verder reizen, waaronder deze.

Hallo vinder!
Gefeliciteerd, je hebt dit boek gevangen! Ik hoop dat je ervan zult genieten. Wil je, als je het uit hebt, hier vertellen wat je ervan vond? Daarna zou het leuk zijn als je het verder laat reizen. Je kan het aan een kennis geven om te lezen of zomaar in het wild ergens achterlaten zodat iemand anders het kan vinden, bijvoorbeeld in een restaurant, school, buiten, of ergens anders waarvan jij denkt dat er mensen komen die dit boek zouden willen lezen.
Meer Nederlandstalige informatie vind je op www.bookcrossing.nl. Veel leesplezier!