[...] Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, καθώς κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει.
Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους. Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά.
Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ' τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι.
Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.
Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα. [...]

Σ' αυτό το βιβλίο ο Μιχάλης Γκανάς ενδύεται τη στολή και τη μάσκα του και βυθίζεται αύτανδρος στη θάλασσα μιας ακαθόριστης -μα επιμόνως υπαρκτής-, χώρας. Είναι μία χώρα μυστική, όπου γυναίκες υφαίνουν τα σύνορά της με τα λεπτά νήματα της αγάπης, η χώρα που αθέατες στοιχειώνουν, κυβερνούν ή γκρεμίζουν: Γυναίκες σε cafe, στον απέναντι δρόμο, μπροστά σε έναν υπολογιστή, στη βρεγμένη θάλασσα της μνήμης, Αιγοκερίνες, γυναίκες με τ' όνομα Κυμοθόη, γυναίκες στο τηλέφωνο, μα πάντα γυναίκες, μέσα στη μοναξιά και τον έρωτα, την απόγνωση και τη χαρά τους.
(από το οπισθόφυλλο)

...Και ξαφνικά έρχεται μια θεία και μου λέει "αυτό το βιβλίο πάρ' το να το διαβάσεις και μετά μπορείς να το κάνεις ό,τι θέλεις". Αυτό σημαίνει στην πράξη να ξέρει κάποιος μη bookcrosser ότι είσαι bookcrosser.

Γυναικών, μικρές και πολύ μικρές, κατά κανόνα ανιαρές, ιστορίες.

Την ώρα που περπατούσα στην Αδριανού από το Θησείο προς το Μοναστηράκι, πέρασε δίπλα μου ένα από τα τρενάκια που κάνουν βόλτα-ξενάγηση στην Αθήνα, και μάλιστα γεμάτο κόσμο. Υπήρχε καλύτερη ευκαιρία; Με μια ταχύτατη κίνηση έβγαλα το βιβλίο από την τσάντα που κρατούσα και το άφησα σε ένα κάθισμα μέσα στο τρενάκι, δίπλα σε μια κυρία. Μάλλον την ξάφνιασα, αλλά ελπίζω να μην την τρόμαξα. :-)
Καλό ταξίδι βιβλιαράκι!