Hoe een boek mij vond
Was ik op zoek naar dit boek, of was het andersom?
by KlaartjeFebruary 2, 2004
Sinds de zomer van 2003 ben ik lid van BookCrossing. Het idee van het doorgeven en ruilen van boeken leerde ik al eerder kennen, namelijk in 2000 tijdens een acht maanden durende, avontuurlijke reis door Afrika. Ik ben onderweg meer dan eens op zoek geweest
naar een mooi boek voor onder de klamboe, maar dat er ooit een boek op zoek naar mij zou gaan had ik niet gedacht.
Omdat ik op de motor onderweg was, kon ik niet veel meenemen, en meer dan één boek tegelijk zou te zwaar zijn; daarom ruilde ik mijn boek voor een ander, of gaf het weg als ik het uit had. Zo had ik onderweg steeds wat nieuws te lezen. En geloof me, het kan heerlijk zijn om zelfs tijdens zo'n prachtige reis even pauze te nemen, en even heel ergens anders te zijn door weg te duiken in een boek.
Het boek dat ik van huis meenam, was Kerewin van Keri Hulme; ik had het van een vriendin gekregen, die ook wel wist dat het niet meer mee terug zou komen, maar hoopte dat ik er onderweg van zou genieten. En dat deed ik, want ik vond het een prachtig boek. Ook mijn reisgenoot, die lang niet zo graag leest als ik, las het met plezier.
In Niger had ik het uit, en was het tijd om het weg te geven. Ik gaf het aan een aardige man die werkte op het Nederlandse consulaat. Of eigenlijk was zijn huis het consulaat.
Toen ik een paar weken lid was van BookCrossing, zag ik op de bookshelf van Nrrdgrrl een bekende naam terug. Kerewin! En het was nog niet gereleased. Ik vroeg of ik het mocht lezen en natuurlijk mocht dat. Nrrdgrrl en ik bedachten een mooi, omslachtig plan, dat inhield dat zij het boek zou neerleggen in een café waar mijn zwager vaak komt, en hij zou het dan voor me meenemen; als ik er zelf eerder kwam, was het natuurlijk ook goed.
Dit plan liep wat vertraging op, en in die tijd zag ik ineens op de Go Hunting-bladzijde dat er een boek was neergelegd in de bibliotheek in mijn stad, door iemand die aan het andere eind van het land woonde.
Het is niet te geloven, maar het was Kerewin.
's Morgens dacht ik: laat maar, ik heb het te druk vandaag, ik wil niet helemaal de stad in, en ik krijg het toch binnenkort van Nrrdgrrl. 's Middags hield ik het niet meer uit en ik heb de motor gepakt en ben naar de bibliotheek gereden. Daar zocht ik alle rijden boeken af, op zoek naar een boek zonder sticker op z'n kont.
Het stond niet op zijn 'eigen' plek, maar ik zocht verder. En toen werd er omgeroepen dat het bijna vijf uur was, en werd iedereen verzocht naar
de uitleenbalie te gaan. En nog voordat die boodschap ten einde was, vond ik het boek.
Het exemplaar van Nrrdgrrl heb ik ook nog gekregen. Mijn zwager had het meegenomen uit het café. Maar ik kreeg het niet meteen mee, want zijn vriendin was er in begonnen en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het mee te nemen voordat ze het uit had. Het ligt nu hier, te wachten tot ik een goede vriend terugzie, aan wie ik het graag wil meegeven, omdat ik denk dat hij ervan zal genieten.
Ik heb het gevoel dat dit boek simpelweg naar mij op zoek was, hoe dan ook, en haast had om weer door mij gelezen te worden. Het opnieuw lezen was als het terugzien van een oude vriend, of een vertrouwde plaats.
Heel even rook ik de woestijn weer.
Omdat ik op de motor onderweg was, kon ik niet veel meenemen, en meer dan één boek tegelijk zou te zwaar zijn; daarom ruilde ik mijn boek voor een ander, of gaf het weg als ik het uit had. Zo had ik onderweg steeds wat nieuws te lezen. En geloof me, het kan heerlijk zijn om zelfs tijdens zo'n prachtige reis even pauze te nemen, en even heel ergens anders te zijn door weg te duiken in een boek.
Het boek dat ik van huis meenam, was Kerewin van Keri Hulme; ik had het van een vriendin gekregen, die ook wel wist dat het niet meer mee terug zou komen, maar hoopte dat ik er onderweg van zou genieten. En dat deed ik, want ik vond het een prachtig boek. Ook mijn reisgenoot, die lang niet zo graag leest als ik, las het met plezier.
In Niger had ik het uit, en was het tijd om het weg te geven. Ik gaf het aan een aardige man die werkte op het Nederlandse consulaat. Of eigenlijk was zijn huis het consulaat.
Toen ik een paar weken lid was van BookCrossing, zag ik op de bookshelf van Nrrdgrrl een bekende naam terug. Kerewin! En het was nog niet gereleased. Ik vroeg of ik het mocht lezen en natuurlijk mocht dat. Nrrdgrrl en ik bedachten een mooi, omslachtig plan, dat inhield dat zij het boek zou neerleggen in een café waar mijn zwager vaak komt, en hij zou het dan voor me meenemen; als ik er zelf eerder kwam, was het natuurlijk ook goed.
Dit plan liep wat vertraging op, en in die tijd zag ik ineens op de Go Hunting-bladzijde dat er een boek was neergelegd in de bibliotheek in mijn stad, door iemand die aan het andere eind van het land woonde.
Het is niet te geloven, maar het was Kerewin.
's Morgens dacht ik: laat maar, ik heb het te druk vandaag, ik wil niet helemaal de stad in, en ik krijg het toch binnenkort van Nrrdgrrl. 's Middags hield ik het niet meer uit en ik heb de motor gepakt en ben naar de bibliotheek gereden. Daar zocht ik alle rijden boeken af, op zoek naar een boek zonder sticker op z'n kont.
Het stond niet op zijn 'eigen' plek, maar ik zocht verder. En toen werd er omgeroepen dat het bijna vijf uur was, en werd iedereen verzocht naar
de uitleenbalie te gaan. En nog voordat die boodschap ten einde was, vond ik het boek.Het exemplaar van Nrrdgrrl heb ik ook nog gekregen. Mijn zwager had het meegenomen uit het café. Maar ik kreeg het niet meteen mee, want zijn vriendin was er in begonnen en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het mee te nemen voordat ze het uit had. Het ligt nu hier, te wachten tot ik een goede vriend terugzie, aan wie ik het graag wil meegeven, omdat ik denk dat hij ervan zal genieten.
Ik heb het gevoel dat dit boek simpelweg naar mij op zoek was, hoe dan ook, en haast had om weer door mij gelezen te worden. Het opnieuw lezen was als het terugzien van een oude vriend, of een vertrouwde plaats.
Heel even rook ik de woestijn weer.
